کردند سفره را جمع پس سفره‎دار من کو؟ / من دیر آمدم رفت، چشم انتظار من کو؟

گیرم مرا ببخشند شرمندگی من چی؟ / با آن همه معاصی بر شانه بار من کو؟

من قهر کردم اوّل، زود آمد آشتی کرد / آن‎که مرا بغل کرد آن یار، یار من کو؟

یک عمر عاشقم بود من کور کور بودم / آن‎که گره نینداخت جایی به کار من کو؟

او کرده سر به راهم او کرده سر به زیرم / کو شاخ و شانه‎هایم؟ داد و هوار من کو؟

گفتند بسته شد در لطفا غریبه بیرون / ای آشنا بفرما پای فرار من کو؟

گر چه گناه‎کارم امّا گناه دارم / جز او کسی ندارم دار و ندار من کو؟

آتش گرفته جانم چون تشنه‎ی حسینم / آن‎کس که سی شب افطار آمد کنار من کو؟

چشم انتظار «حیدر» در «وادی السّلامم» / من حاضرم بمیرم لحظه‎شمار من کو؟

دور و بر کریمان، بودن خودش بهشت است / از فاطمه بپرسید سهم انار من کو؟

ما بین کوچه پیچید چادر میان پایش / رویش نشد بپرسد پس گوشوار من کو؟

دو شب مجال گدایی برای ما مانده / هنوز بند گناهان به پای ما مانده

حلال کن اگر از جمع ما، بدی دیدی / خجالت از تو در این چشم‎های ما مانده

هر آن‎چه پای تو ناله زدیم هم کم بود / صدای خوردن بغض صدای ما مانده

برای آن‎که کسی را مرانی از در خود / به آستان تو دست گدای ما مانده

چگونه خانه بمانیم نیمه شب‌ها را / که عطر مسجد تو در هوای ما مانده

برای فطرت خود فکر فطریه هستیم / در این ادای امانت بهای ما مانده

غرور کاذب و شرک خفی ما رفته / امّا شکستگی دل و ربّنای ما مانده

به نام مرغ حرم شهره‎ایم این شب‎ها / میان عرش دم «یا رضا»ی ما مانده

تو را قسم به همه‌ فرش‌های این مجلس / که بر روی همه‎شان جای پای ما مانده

شبی میان حرم پاگشایمان بکنید / که روزی سفر کربلای ما مانده

فدای شاه غریب که پیش خواهر خود / سرش جدا روی نیزه‌ها، تنش جدا مانده

دلم شکسته مرا باز بی‎صدا بخرید / رسیده‎ام به ته خط از ابتدا بخرید

شریک نفس شدن ورشکستگی دارد / کمک کنید کمی از گناه ما بخرید

چه قدر این رمضان‌ها بیاید و برود / نمی‎روم پی کارم دوباره تا بخرید

تمام شد من بیچاره ماندم و تو فقط / کسی که بی‎کس و تنهاست را جدا بخرید

سریع اگر نخرید آبروی من رفته / به خاطر زهرا هم که شده مرا بخرید (به خاطر خودتان هم شده مرا بخرید)

به حکم «جابر العظم الکثیر» هم که شده / ضرر کنید، اگر می‌شود گدا بخرید

به یاد مرگ نیفتادم و دلم مرده / به حمد و سوره برای دلم شفا بخرید

جنازه‎ام به زمین مانده است بردارید / مرا به خاطر سلطان کربلا بخرید

دل مرا دم «باب الجواد» هم ببرید / که آبروی مرا محضر «رضا» بخرید

همان دلی که من ارزان فروختم به همه / کریم کرده ضمانت، خود شما بخرید

آخرین شب‎هاست کم کم رفع زحمت می‌کنیم / جیبمان خالی‎ست احساس خجالت می‌کنیم

بین مسجد بیشتر با خود تعلّق می‌بریم / حقّ صاحب‎خانه را کمتر رعایت می‌کنیم

هر چه روزی می‌دهی خرج معاصی می‌شود / ما فقط سوء استفاده از رفاقت می‌کنیم

بیشتر دارد اَجل سر به جوانان می‌زند / پس چرا ما این‎قدر داریم غفلت می‌کنیم؟

چندین جوان مهدوی خوابیده‎اند زیر زمین / باور نداری رو ببین، رفتند و ما هم می‎رویم

کار دنیا را ببین که متهم شاکی شده / جای تو، ما دائما از تو شکایت می‌کنیم

سهم ما از «قال صادق‌»ها به این و آن رسید / وقت منبرها فقط داریم صحبت می‌کنیم

ذرّه‎ای در بندگی سختی نمی‌بینیم ما / روز و شب جای ریاضت استراحت می‌کنیم

نهی از منکر نکردن معنی‎اش این می‌شود / از فساد و بی حیایی‌ها حمایت می‌کنیم

تو اگر ما را در این یک ماه دعوت می‎کنی / ما تو را ماه غم ارباب دعوت می‎کنیم

عمر ما موقوفه‎ی عشق حسین و کربلاست / هر چه را داریم یک‎جا خرج هیئت می‌کنیم

خاک، خاکِ کربلا باشد غذا هم می‌شود / روزه را افطار با یک ذرّه تربت می‌کنیم

از حرم تا قتلگه زینب تماما پیر شد / گریه بر خم بودن آن قد و قامت می‌کنیم

مثل طفلی می‌نشینم گریه زاری می‌کنم / تا در آغوشم نگیری بی‎قراری می‌کنم

با تو بعضی وقت‌ها ساز مخالف می‌زنم / با تو بعضی وقت‌ها ناسازگاری می‌کنم

هرچه هم اصرار کردم حاجت من را نده / شاید اصلا روی شَرّی پافشاری می‌کنم

روزه می‌گیرم ولیکن چشم و گوشم روزه نیست / روزها من هم به نوعی روزه‌خواری می‌کنم

توبه با گریه ثمر دارد که من با اشک‎هام / بذرهای توبه‎ام را آبیاری می‌کنم

جای من بین گلستان مناجات تو نیست / بین این گل‎ها چقدر احساس خواری می‌کنم

بعد از این دور تو می‌گردم فقط، نه دیگران / دیگران را دارم از دورم فراری می‌کنم

چون که می‌بینم علی را لحظه‎ی جان دادنم / پس برای دیدنش لحظه شماری می‌کنم

روز محشر لحظه‎ای مهلت دهی لب وا کنم / یا علی می‌گویم و داد و هواری می‌کنم

در قیامت می‌نشینم باز در سوگ حسین / می‎نشینم گوشه ای و سوگواری می‌کنم

من که با سینه زدن دنیا قیامت کرده ام / پس تماشا کن صف محشر چه کاری می‌کنم

روزگاری دل من شوق مناجاتی داشت / یاد داری؟ سحر از خوف، چه حالاتی داشت

بین دریای عطای تو گرفتار شدم / عاشقی، از کرمت گفت، گنه‎کار شدم

حسّ خوبِ سحرم را به عطا برگردان / پُرِ بغضم، تو به من اشک مرا برگردان

قفلِ دل را بشکن، مختصری گریه کنم / دل من لک زده یا ربّ، سحری گریه کنم

پیش تو روسیهی مثل منِ خاطی نیست / حرف بسیار، ولی حسّ مناجاتی نیست

عملم نیز دلم را به تو نزدیک نکرد / پس به دنبال دلم، بین مناجات نگرد

رد نکن، سائلم و دست نیازی دارم / چه کنم توشه‎ی کم، راه درازی دارم

در مرام تو فقط بنده‎نوازی‎ست خدا / گفته بودی که اگر توبه شکستی بازآ

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

حبّ دنیاست به دل، عشق به دلدار کم است / آمدم گریه کنم، فرصت گفتار کم است

بندگی که به زبان نیست، عمل می‌خواهد / گریه‌های سحر عبد گنه‎کار کم است

نکند فکر کنی مرگ برایم سخت است / غصّه‎ام توشه‌ی راه است، که بسیار کم است

همه‌ی عمر اگر گریه کنم جا دارد / تا ببخشی تو مرا، این همه اصرار کم است

تا نَفَس هست، به اولاد علی مدیونیم / گفتنی نیست به والله، نه، اقرار کم است

چه قدر درد کشیدند، مسلمان بشویم / این بلا‌های به سر آمده انگار کم است

دست دادند که از غیر خدا دست کشیم / خرج، بالاتر از این؟ دست علمدار کم است؟

صبر کردند در این راه، نمیرد اسلام / دست بسته شدنِ حیدر کرار کم است؟

یادمان رفته مگر، مادرمان سیلی خورد / دردهایی که کشید از در و دیوار کم است؟

بر زخم‌های سینه‌ی عاشق دوا بس است / داغ ندیدنت به جگرهای ما بس است

بی تو شبیه کوچه‌ی تنگ است شهرمان / ای زائر شهید مدینه، بیا، بس است

پُر کن دوباره کِیل مرا «ایّها العزیز» / هرگز نگو تصدّق این بی‎نوا بس است

بر خشکی لبان من افطار چاره نیست / قدری غبار از کف پای شما بس است

غفلت مرا به مجلس عیش و گناه برد / رفتم خلاف میل شما هر کجا بس است

من دوست دارمت که نشستم ببینمت / بیرون نکن مگو که برو بی‎حیا بس است

ای صاحب اختیار من و قدرهای من / دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است

قرآن به سر گرفتم و گفتم فقط، علی / یعنی علی اگر که ببخشد مرا بس است

این «بالحسین‌»های تو دست مرا گرفت / حتما برای توبه‌ی من کربلا بس است

آقا قسم به گریه‌ی صبح و مساءتان / آقا قسم به گریه‌ی زینب بُکا بس است

حالا که از تعلّقِ خود، کنده آمده / حالا که از گناه، سرافکنده آمده

در وا کنید بنده‌ی شرمنده آمده / آلوده‎ای فراری و یک دنده آمده

مثل همه مرا بپذیری چه می‌شود؟ / امشب اگر که دست بگیری چه می‌شود؟

در سینه‎ام هزار و یکی راز مانده است / دام گناه پیش رویم باز مانده است

با این‎که کم به ساعت پرواز مانده است / این بنده روی پله‌ی آغاز مانده است

یک لحظه پس به جای تماشا کمک کنید / جانِ علی به خاطر زهرا کمک کنید

دنبال نفس بودم و رسوای این و آن / تحقیرها شدم سر دعوای این و آن

قند و شکر زدم به مربّای این و آن / یک بار هم مرا تو بخر جایِ این و آن

اینجا همیشه اهلِ کرم جود می‌کنند / اینجا همه بدون ضرر سود می‌کنند

گفتی به دل جلا بده، گفتم به روی چشم / گفتی که دل به ما بده، گفتم به روی چشم

گفتی به من بکاء بده، گفتم به روی چشم / گفتی به من بها بده، گفتم به روی چشم

پس نوبتِ تو آمده من را صدا بزن / پایین نامه‎ام سفر کربلا بزن

این اشکِ بی‎مقدّمه را می‌خرد حسین / این سوز و آه و زمزمه را می‌خرد حسین

آقاست عاقبت همه را می‌خرد حسین / بارِ گدای فاطمه را می‌خرد حسین

ابلیس هر چه کرد سرشتم عوض نشد / ماندم گدای روضه، بهشتم عوض نشد

سلطان اگر کریم بُود، کم برای چه؟ / وقتی که هست خانه‌ی تو، غم برای چه؟

اصلا زدند این همه پرچم، برای چه؟ / صبرِ رسیدنِ به محرم، برای چه؟

یک «یا حسین» اگر که دل از حال می‌برد / یادش مرا به روضه‌ی گودال می‌برد

ادامه »

فرصت به هدر رفت خجالت نکشیدیم / پیری به سراغ آمد و حسرت نکشیدیم

تا کسب مقامات ریاضت نکشیدیم / شب تا به سحر رنج عبادت نکشیدیم

دیگر ته خطیم بیا، رحم به ما کن / هستیم پشیمان به خدا، رحم به ما کن

با سیره‌ی پیغمبرمان اُنس نداریم / با صبر و رضا، حفظ زبان اُنس نداریم

با زهدِ علی هیچ زمان اُنس نداریم / با نان جو و خشکی نان اُنس نداریم

حِلم حسنی گم شده در زندگی ما / شرمنده‎ی سجّاد شده بندگی ما

تلخ است حقیقت که ز بیرون شدگانیم / در بابِ عمل هیچ، مسلمانِ زبانیم

حق خانه ‎نشین است ولی فارغ از آنیم / دنباله‎روی مصلحت و سود و زیانیم

کوفی صفت از حرف خدا دست کشیدیم / افسوس ز راه شهدا دست کشیدیم

پس آن همه خیرات و مبرات کجا رفت / تقوا و ورع، ذکر و مراعات کجا رفت

آن چشم‌ِ تر و حال مناجات کجا رفت؟ / بین همه ایثار و مساوات کجا رفت؟

دل را به بیانات تو معطوف نکردیم / بازیچه شدیم، امر به معروف نکردیم

هرچند بَدیم از همه‎ی خلق جدائیم / تا صبح قیامت درِ این خانه گدائیم

ما کفتر جَلد حرم امن رضائیم / هر صبح و مساء گریه‎کن کرب و بلائیم

سکّان زمین، روی زمین غلت‎زنان رفت / یعنی دگر امنیت اطفال و زنان رفت

وا… که نور ندارد از خود آفتاب / خورشید نور روی تو را داده بازتاب

وصف شما که کار بشر نیست یا علی / باشد اگر که فضل تو سرفصل صد کتاب

ذکرت عبادتی‎ست که مستی می‎آورد / بر زاهدان رواست چشیدن از این شراب

حبّ علی کلید در باغ جنّت است / با این وجود خوف نداریم از عذاب

ما سائلیم و اهل سؤالیم ای علی / خود گفته‎ای «سَلونیِ» ما را مکن جواب

این‎بار خاک را به نظر کیمیا نکن / بگذار خاک پای تو باشم ابوتراب

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یک قطره اشک شرم مرا یَم حساب کرد / کوثر حساب کرد و زمزم حساب کرد

آه یکی گرفت به پای همه نوشت / ما با هم آمدیم که با هم حساب کرد

با این خدا هر آن‎که طرف شد ضرر نکرد / یک دم صدا زدیم دمادم حساب کرد

پیش کریم دست به جیبم نمی‎برم / خرج من از کیسه‎ی حاتم حساب کرد

مقصد عبودیت که نباشد نمی‎شود / حتّی روی عبادت «بَلعم» حساب کرد

معلوم بود آبرویم را نمی‎برد / از اوّلش گناه مرا کم حساب کرد

اوّل بنا نداشت حسابم کند ولی / وقتی که دید فاطمه دارم حساب کرد

ما را خدا به خاطر ارباب می‎خرد / باید به روی شاه دو عالم حساب کرد

این گریه قابلیّت غفران نداشته / پس روی گریه‎های محرّم حساب کرد

فرمود «بالحسین» بگو، گفتم، خرید / یعنی مرا دو مرتبه آدم حساب کرد

چیزی نمانده بود که بیرونمان کنند / ممنون حیدریم که دَرهَم حساب کرد

زینب همین که دید کنارش شلوغ شد / بر تکّه‎های پاره‎ی پرچم حساب کرد

زبان عرض دعای مرا درست کنید / نمی‎روم که مرا با، بیا درست کنید

رفیق‌ها همه دورم زدند و تنهایم / خراب کردم امّا شما درست کنید

خریدنی است بنای دلِ شکسته اگر / از این شکسته بنا، ربّنا درست کنید

هوای کار مرا داشتی نفهمیدم / دوباره کار مرا بی‎هوا درست کنید

برای من که نشستم کنار اهل سحر / از این به بعد لباس گدا درست کنید

حساب هم بکشید از گناه من امشب / ولی حساب مرا با «رضا» درست کنید

نمی‎روم ز در خانه‎اش به جایی تا / ز بنده، بنده‌ی خوب خدا درست کنید

اگر که راه ندارد مرا نبخشیدم / ولی یکی دو سفر کربلا درست کنید

اگر که کرب و بلا گوشه‌ی حرم هم نه / بناست عاشقانت را کجا درست کنید؟

فقط به حرمت گودال قتلگاه حسین / مرا میان همین روضه‌ها درست کنید

هنوز این لب خشکیده آب می‌خواهد / که گفته پایِ سرش سر صدا، درست کنید

برای آن تن عریان اگر که هست، کفن / اگر که نیست دو سه بوریا درست کنید

هر دم شده  این، آوای دلم / محشر نکنی، یا ربّ خجلم

ای خالق نور، العفو العفو / ای رب غفور، العفو العفو

دیدم همه کس را، راهی بدهی / حتی به گدا در راهی بدهی

من هم به طلب سوی تو شدم / تا راه به این گمراه بدهی

از بخل و غرور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

در کار خودم مضطر شده‎ام / دیر آمده‎ام بر در زده‎ام

من که سرِ خود مهمان نشدم / با ذکر حسین جان آمده‎ام (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

گیرم همه خوب و من بدِ بدِ / آیا بشوم از کوی تو رَد؟

اینجا تو اگر عفوم نکنی / پس وای من و تنگی لحد

پایم لب گور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

اول ثمر بخشیدن من / لبخند حسین لبخند حسن

این قول شفاعت از حسنین / این عهد من و این بنده شدن

توّاب و شکور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو

با این که بدم من با علی‎ام / این آب و گلم این یا علی‎ام

تا فاطمی و تا حیدری‎ام / من پشت سر مولا علی‎ام

این برگ عبور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو

تا شور حسین دارم به سرم / جانانه دفاع دارم زحرم

خون شهدا در خون و رگم / من آبروی رهبر نَبَرم

با درک حضور العفو العفو / ای رب غفور العفو العفو

یا معجر پاره می‌کُشدم / یا چادر خاکی می‌کُشدم

کوچه‎ی تنگ تا کوفه خدا / هر جا که بخواهد می‌بردم

شد روضه مرور العفو العفو / ای رب غفور العفو العفو

من که به حرم آتش نزدم / من سدّ ره زهرا نشدم

من که نزدم بر نیزه سری / من نوکر زهرا تا ابدم

فقیر محض رسیدم به پات محتاجم / تصدّقی که ز کل جهات محتاجم

غریق نفسم و در حال دست و پا زدنم / کسی نیامده بهر نجات محتاجم

سخن زیاد ولی حال عرض حاجت نیست / قلم که هست به قدری دوات محتاجم

مرا رفیق خودت کن به عافیت برسم / محل بده که به این التفات محتاجم

برای خلوتِ قبری که پیش رو دارم / به باقیات پر از صالحات محتاجم

برای رد شدنم از صراط می‎ترسم / برای رد شدنم از صراط محتاجم

نه این‎که دین به زکاتم نیاز دارد، نه / که من به دادن خمس و زکات محتاجم

لبم هوایی بوسیدن ضریح رضاست / تو شاهدی که به طعم نبات محتاجم

برای سفره‎ی افطار نان نمی‎خواهم / فقط به کاسه‎ای آب فرات محتاجم

به اقتدای تن شاه وقت جان دادن / کفن که نه به حصیر دهات محتاجم

عهد بستم که دگر یار تو باشم حتما / بنده‎ی خوب و سزاوار تو باشم حتما

گر چه این بارِ کجم را به تو دادم ولی / ننوشتم که سربار تو باشم حتما

باز هم گرمی آغوش شما هست که من / گاه شرمنده‎ی رفتار تو باشم حتما

درد من را احدی غیر خودت درک نکرد / مونسم باش که بیمار تو باشم حتما

گره کور مرا باز نکن از سرِ خود / نذر دارم که گرفتار تو باشم حتما

طلب مغفرتم را بدهی یا ندهی / خِیرم این است بدهکار تو باشم حتما

می‎کِشانی اگر تو این طرف و آن طرفم / دوست دارم که سرِ کار تو باشم حتما

به تو و کهف تو امید نبندم، چه کنم؟ /  بده راهم سگ دربار تو باشم حتما

روز محشر نشوم معطل احسان کسی / فاطمه گفته خریدار تو باشم حتما

ساکن شهر حسینت شده‎ام تا بپذیری / زینت کوچه و بازار تو باشم حتما

به دو تا مشک اباالفضل قسم من باید / روضه‎خوان دم افطار تو باشم حتما

علم و دست من افتاد ولی گریه نکن / مادرم گفته علمدار تو باشم حتما

آرزو داشتم عمری خود من زائرِ آن / مادر دست به دیوار تو باشم حتما

ادامه »

پانزده شب سر سجّاده تو را خواسته‎ام / در مناجات خدا را ز خدا خواسته‎ام

مسجد جامع قلبم حسینیه (حسنیه) شده است / این تو هستی که فقط بین دعا خواسته‎ام

ته بشقاب تو یک عمر برایم کافی‎ست / من از این خرده‎ی نان، نان و نوا خواسته‎ام

لیلة القدر مرا زودتر آماده کنید / قدر را در شب میلاد شما خواسته‎ام

امشب از لحظه‎ی افطار به نام حسنم / ایها الناس بدانید غلام حسنم

می‎نویسم شرف دامن کوثرها تو/ کرم محض تو گنجینه‎ی برترها تو

حسنی زاده شده‎ام پس حسنی می‎میرم / مهد من تا لحدم اول و آخرها تو

می‎شوم مستمع هر شب منبرها من / می‎شوی زمزمه‎ی هر شب منبرها تو

دیگ این خانه گواه است کریمی تو را / سفره‎ی نذری هر ساله‎ی مادرها تو

خشکسالی‎ست ولی سفره‎ی رحمت باز است/ در این خانه روی ما همه ساعت باز است

باز خم کرده حضورت کمر دشمن را / دفع کن مثل همیشه خطر دشمن را

می‎روی میمنه از میسره برمی‎گردی / بیشتر ساخته‎ای دردسر دشمن را

جمل روز جمل پای تو خواهد افتاد / پس به نیزه بکش آخر جگر دشمن را

گذر تیغ تو یک‎بار که افتاد به دشت / به زمین ریخت هزاران نفر دشمن را

تب شمشیر تو آتش به خوارج زده است / لشگری پا به فرارست حسن آمده است

ادامه »

کار ما نیست غزل بافتن از نام حسن / کام ما هست عسل یافتن از نام حسن

حسنی نیست لبی کز لب لعلش نَمَکد / صد و ده بار نمک‎گیر شده کام حسن

حسن بن علی از بس بغل مادر بود / مادری شد همه‌ی عمر سرانجام حسن

چند روزی است که زهرا به تبسم گوید / مثل پیغمبر اکرم شده اندام حسن

حسنی بودن ما لطف حسینی می‎خواهد / ای خوش آن صید که افتاد ته به دام حسن

حمزه کُش هم که شده وحشی، اگر احمد خواست / آخر العمرحسینی شود و رام حسن

گفت راوی نمک سفره‌ی ایجاد علی‎ست / نمکی‌تر ز حسن نیست به اولاد علی

یار بالایی ما وجه خودش را رو کرد / فتبارک شد و احسنت به خود با او کرد

احسن الخلقت خود را که حسن نام نهاد / نظر انداخت بر این حُسن، دو صد هو هو کرد

قبله‌ی روی حسن را که تکامل بخشید / مثل محراب به او نقش دو تا ابرو کرد

اولین یوسف زهرا که به دنیا آمد / یوسف مصر تمنّای وصال از او کرد

پرده از دسته گل سبز محمّد برداشت / خلق شد باغ و بهشت و همه را خوش بو کرد

شرح کوثر شد و خورشید جهان، گستر شد / ابری از زلف دمید و به سرش گیسو کرد

مو حسن، بو حسن، خو حسن، روی حسن / هر طرف می‌نگری کعبه‌ی هر کوی حسن

می‌نویسم خدا به حقّ حسین / یا سریع الرّضا به حقّ حسین

ربّنا آتنا به حقّ حسین / گویم العفو را به حقّ حسین

            تا ببخشی مرا به حقّ حسین

جانم آن‎ دم که بر دهن برسد / ملک الموت نزد من برسد

کاش آنجا امام حسن برسد / با رفیقانِ سینه زن برسد

            تا بگیرم نوا به حقّ حسین

ربّنا ربّنا اله کریم / سفره‎دارِ کریم و ماه کریم

دست خالى به بارگاه کریم / آمدم باز در پناه کریم

            لطف کن بر گدا به حقّ حسین

آمدم آشتی کنم با تو / رد مکن مستکین خود را تو

من ندارم رفیق الّا تو / ما کریمیم ای خدا یا تو؟

           کرمی کن به ما به حقّ حسین

منم و کوله بارِ سنگینم / دارد از دست می‌رود دینم

به خداوندیِ تو خوش‎بینم / من از این ذکر، خیر مى‎بینم

            یا سمیعَ الدّعا به حقّ حسین

چه نمایم برای وحشت قبر؟ / چه کنم با فشار و غربت قبر؟

دست خالی از خجالت قبر؟ / مونسم باشی بین خلوت قبر؟

             رحمی آن لحظه‌ها به حقّ حسین

ستر الذّنب، کوهِ غفرانی / نام ما را اگر نمی‌خوانی

لااقل جرم ما بپوشانى / من نجف رفته‎ام نسوزانی

             جانِ خیرالنّسا، به حقّ حسین

باز دارم هواى شش گوشه / بى‎قرارم براى شش گوشه

درد ما و دواى شش گوشه / آه، پایینِ پاى شش گوشه

             دل، حرم، کربلا به حقّ حسین

ادامه »

لطف بی‎حدّ کریمان قابل توضیح نیست / رغبت آنان به مهمان قابل توضیح نیست

با لباس مندرس در میهمانیِ خدا / همنشینی پیش سلطان قابل توضیح نیست

وقتی از هر قطره‎ی دریا ندامت می‎چکد / گریه‎ی عبد پشیمان قابل توضیح نیست

با هزاران توبه و لطف خدای مهربان / کج‎روی در عهد و پیمان قابل توضیح نیست

معصیت‎هایی که کردم را تو می‎دانی و من / گفتنش بر این و بر آن قابل توضیح نیست

سینه‎ی غرق گناهم از دعا سودی نبرد / رویش گل در بیابان قابل توضیح نیست

در جواب عطر و بویی که زده زهرا به شهر / بی‎حیائی‎های تهران قابل توضیح نیست

آرزوها حبس کرده بنده را با این سوال / نور در پایین زندان قابل توضیح نیست

من ضمانت‎نامه از مشهد برایت آوردم / لطف آقای خراسان قابل توضیح نیست

این‎که خاکم شد نجف به هیچ‎کس مربوط نیست / پاکی سگ در نمکدان قابل توضیح نیست

صبح قرآن خواندم و در فکر این رفتم که وای / کربلا، سرنیزه، قرآن، قابل توضیح نیست

هر که با هر چه به دستش داد او را زجر داد / قتل صبر صید بی‎جان قابل توضیح نیست

بانویی که بود عِنان مرکبش دست حسین / رفتنش با نیزه‎داران قابل توضیح نیست

معصیت بود که سوزاند عبادات مرا / برنگرداند به من حس مناجات مرا

ناگزیر است گدا دم ز عطایت بزند / نیمه شب عبد گنه‎کار صدایت بزند

خسته و بی‎کسم و غربت یک شهر بس است / بی‎پناه آمده‎ام طرد نکن قهر بس است

با امید آمده‎ام شاه فقیرم چه کنم؟ / ترسم این است گنه‎کار بمیرم چه کنم

من شب اوّل قبرم چه حسابی دارم؟/ گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم؟

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد / کاش آن لحظه فقط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقت دعا سجده کنیم / «غافر الذنب» بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هست نمی‎سوزانی / تو سری را که به سجده است نمی‎سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‎سوزانی / بدنی را که ضعیف است نمی‎سوزانی

تو پشیمان شده‎ها را که نمی‎سوزانی / جلوی حرمله ما را که نمی‎سوزانی

هر سحر وِرد زبانی تو، الهی العفو / ربّ شهر الرّمضانی، الهی العفو

اگر چه باز زدم زیر هر قرارم من / نبند در به رویم با تو کار دارم من

گناه‎کارم اگر چه امیدوارم من / ترحّمی بکن امشب که زار زارم من

سلامتی تنم را به معصیت دادم / مریضِ خواهشِ نفسم، برس به فریادم

دعای خِیر نکردم دعا مصیبت شد / شفا ز غیر گرفتم شفا مصیبت شد

به سجده رفتم و دیدم ریا مصیبت شد / نماز و روزه‎ی من شد قضا مصیبت شد

کسی شدم که به نفس احترام می‎کردم / سرِ حلالِ تو فکرِ حرام می‌کردم

گذشت شورِ جوانی چه قدر پیر شدم / ز ناتوان شدنم سوختم، حقیر شدم

غرورِ کاذب من رفت و سر به زیر شدم / گناه، چیره به قلبم شد و اسیر شدم

گدای خلق شدم از مواجب افتادم / ز فیضِ مستحب و فیضِ واجب افتادم

دوباره سفره‎ی لطف تو وا شده این شب‎ها / دوباره مجلسِ گریه به پا شد این شب‎ها

زمان عاشقیِ بنده‌ها شد این شب‎ها / تمامِ خواهش من کربلا شد این شب‎ها

که این حرم همه‎ی عمر قبله‎گاه من است / پناه عالمیان تا ابد پناه من است

تپش تپش دل زهرا حسین می‌خواند / مسیح بهر مداوا حسین می‌خواند

چه کرده است که دنیا حسین می‌خواند / نماز میت مارا حسین می‌خواند

کسی نبود بخواند نمازِ آقا را / به سُمّ اسب کشیدند خُمس طه را

کسی نبود که حتّی کفن کند او را / «لباسِ کهنه‎ی» او را به تن کند او را

ادامه »

سال‎ها فکر من این است که تو الزاماً / از دعای چه کسی این همه خوبی با من؟

لحظه به لحظه، دقیقه به دقیقه، هر آن / لطف بی‎حدّ تو شد شامل من، امّا من…

…جرم کردم، عوضش فضل تو را می‎طلبم / نرخ تعیین کنم اینجا وسط دعوا من

کاش آن‎گونه که رود از وسط دشت گذشت / بگذری از من و آلودگی این دامن

گر بنا هست نبخشی و معطّل بکنی / این همه عبد گنه‎کار چرا تنها من؟

هم‎نشینانِ گنه‎کار من از اوّل ماه / همگی دوست خوب تو شدند، الّا من

مهر العفو خودت را بزن امشب، بلکه / صبح محشر نشوم معطّل یک امضا من

سفر قبر چه نزدیک شده، پس باید / کوله و بار مهیّا کنم از اینجا من

در همه عمر فقط دغدغه‎ام این بوده / خوب‎تر جلوه کنم در نظر زهرا من

اگر امروز مرا خرج حسینش نکنید / چه جوابی بدهم پیش علی، فردا من

هرحسینی که به لب‎های من آمد، دیدم / خیلی از فاصله‎ها کم شده از تو با من

روضه‎ی کرب و بلا خوانده شد و از این فیض / دل به امّید تو بستند همه حتّی من

خواهری گوشه‎ی گودال صدا کرد حسین / چه کنم بی‎توعزیزم وسط صحرا من

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه و سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات

 حتّی اگر نبخشد این چشم تر می‎ارزد / این دور همنشینی وقت سحر می‎ارزد

جای گدا نشستن در خانه ی کرم نیست / هر وقت می‎نشینم در پشت در می‎ارزد

گریه‎ام گرفت و دیدم دست مرا گرفتند / پیش کریم خیلی خون جگر می‎ارزد

من که توقّع قرب از هیچ‎کس ندارم / اصلا همین که هستم این دوروبر می‎ارزد

چون طفل خانه برگشت اورا بغل بگیرید / پس گم شدن برای مهر پدر می‎ارزد

فرموده اند روزه یعنی علی یقینا / کار علی‎ست مردم روزه اگر می‎ارزد

چون سنگ ریزه ما را بین نجف بیانداز / ریگ نجف به قدر صد کوزه زر می‎ارزد

یک یا علی به جای العفو پاکمان کرد / این یا علی برای ما آن‎قدر می‎ارزد

هر چه خراب کردم دیدم درست کردی / ویرانه بودن من از این نظر می‎ارزد

گر تو نمی‎پسندی تغییر ده قضا را / از کوی نیکنامان یک آن گذر می‎ارزد

حدّاقل به کار حسین که می‎آییم / این بار را ضرر کن (ما را بخر) گاهی ضرر می‎ارزد

شب‎های جمعه بی‎تاب پایین پای ارباب / با چشم تر قسم به جان پسر می‎ارزد

دیدند مصطفی شد آقای کربلا شد / پس این چنین برایش داغ جگر می‎ارزد

(انگشتر و عبا هست ای شمر دست بردار / اصلا بگو چقدر این شال کمر می‎ارزد)

وقتی پسر تو باشی نور بصر تو باشی / والله اگر درآید جان پدر می‎ارزد

دیدم میان بازار نامرد داد می‎زد / این سر سر جوان است صد کیسه زر می‎ارزد

انگشت را بریدند چادر ز سر کشیدند / یک گوشوار خونین بگو چقدر می‎ارزد

با نیزه ریز کردند میراث (مصطفی) مرتضی را / چون کشتنش به قدر صدها نفر می‎ارزد

عمّه فقط کنار سرنیزه‎ی علی بود / در زیر سایه‎ی او طِی سفر می‎ارزد

بازی دنیا ز عمرم زود فرصت را گرفت / قبله‎ام گم شد، کم آوردم لیاقت را گرفت

گریه و حال نماز صبح‎های من چه شد / خواب شیرین سحر، فیض عبادت را گرفت

از صغیره شد شروع و به کبیره ختم شد / جرأت عاصی شدن از من خجالت را گرفت

«یا رفیق لا رفیق له» حلالم کن، اگر / بین ما بار گناهانم رفاقت را گرفت

نور مولا نیست دیگر در میان سفره‎ام / بی خیالی در ادای خمس، برکت را گرفت

نیم دین را به حیا دادم، کارم سخت شد / مستی از انجام معصیت، نجابت را گرفت

ذکر و استغفار و توبه دسته جمعی بهتر است / باخت این شب‎ها کسی که کنج عزلت را گرفت

مادری می‎گفت فرزند شهیدش، عاقبت / در همین ماه خدا اذن شهادت را گرفت

لذّت افطار با خرمای نخل کربلاست / خوش به حال هر که از زهرا زیارت را گرفت

«یا غیاث المستغیثین» گفت و پاسخ داده شد / نیزه‎ای روی لب خشکش اجابت را گرفت

سر به روی نیزه‎ها رفت و می‎خندید شمر / بی‎حیا از خواهر غم‎دیده طاقت را گرفت

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه و سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات

نازم به این خدا که گنه‎کار می‎خرد / هر روزه‎دار را، دم افطارمی‎خرد

با آبروی رفته به مهمانی آمده‎ام / هر بار آبروی مرا یار می‎خرد

یک لحظه هم کنار نَزَد پرده‎ی مرا / با احترام، حضرت ستّار می‎خرد

من رویِ آمدن به ضیافت نداشتم / امّا دلم خوش است که غفّار می‎خرد

اشک روان ز گوشه‎ی چشمم که می‎چکد / بار گناه او به شب تار

رو می‎کنیم سوی کرم خانه‎ی کریم / اینجا ندیده صاحب آن، بار می‎خرد

در روز حشر هم به امیر نجف قسم / ما را به عشق حیدر کرّار می‎خرد

حبّ علی هدیه‎ی مخصوص فاطمه است / ما را به این بهانه خریدار می‎خرد

در حسرت «یَمُت یَرَنی» می‎کشد مرا / حیدر غلام خود دم دیدار می‎خرد

باب الرّضای صحن نجف باب جنّت است / اینجا بهشت، نازِ گنه‎کار می‎خرد

ما را به نام تشنه لب کربلا حسین / با یک سلام لحظه‎ی افطار می‎خرد

اذن دخول کرب و بلا نام زینب است / زینب فقط گدای گرفتار می‎خرد

هر کس که مویش از غم زینب سپید شد / او را یقین کنید علمدار می‎خرد

از روی ناقه دید که در کوچه‎های شام / از اخنس و سنان، کسی گوشوار می‎خرد

پیش رباب، حرمله فریاد زد، کسی / گهواره‎ی شکسته‎ی شیرخوار، می‎خرد؟

آهسته گویمت نکند بشنود رباب / گهواره را حراجی بازار می‎خرد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه و سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات

تو اگر که نظرت با من مسکین باشد / حیف باشد که دلم پیش تو غمگین باشد

همه‎ی شهر به بیچارگی‎ام خندیدند / پس چه خوب است سَرم پیش تو پایین باشد

می‎زنی گاه تلنگر بخورم زود، ولی / وای اگر که زدنت از سر نفرین باشد

وای اگر زود ببخشی و بگویی برو / وای اگر جلوه‎ی ستّاری تو این باشد

بند ابلیس شدم هی به گناه افتادم / نکند بندگیِ من به تو، توهین باشد

نکند با من مغرور شدی سرسنگین / نکند بنده‎ی تو بنده تحسین باشد

تو اگر رحم کنی بنده‎ی تو می‎میرد / بغلم کن فقط آغوش تو تسکین باشد

من که بد بوده و بد کرده‎ام امّا / والله بدتر این است که آدم به تو بدبین باشد

یا ببخشید مرا یا جلوی چشم حسین / نگذارید که پرونده‎ام سنگین باشد

دم افطار فقط تربت او می‎چسبد / هر چه هم دور و برم سفره‎ی رنگین باشد

گریه‎کن‎های حسینیه‎ی محشر هستیم / گریه‎هایِ سحر ما همه تمرین باشد

بسپارید مرا دست اباعبدالله / نوکری پیش حسین است که شیرین باشد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه و سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات

 الهی من بَدم استغفرالله / گنه‎کار آمدم استغفرالله

نگفتم با دلم برگرد ای دل / چه کردم با خودم استغفرالله

ندارد ناله‎ام تاثیر دیگر / ز خود غافل شدم استغفرالله

به جز کوی تو ای ربّ کریمم / به هر در سر زدم استغفرالله

خجالت می‎کشم حتی زِ یادِ / گناه بی‎حدم استغفرالله

اگر چه من بَدم عبدِ رضایم / اسیر مشهدم الحمد لله

خدایا شکر آقای رئوفم / نکرد از خود رَدم الحمدلله

من آخر از گِل کرب و بلایم / شهید مرقدم الحمدلله

مگر آن بی‎کفن دستم بگیرد / که من خیلی بَدم استغفرالله

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه و سلامتی رهبر معظم انقلاب صلوات