بر زخم‌های سینه‌ی عاشق دوا بس است / داغ ندیدنت به جگرهای ما بس است

بی تو شبیه کوچه‌ی تنگ است شهرمان / ای زائر شهید مدینه، بیا، بس است

پُر کن دوباره کِیل مرا «ایّها العزیز» / هرگز نگو تصدّق این بی‎نوا بس است

بر خشکی لبان من افطار چاره نیست / قدری غبار از کف پای شما بس است

غفلت مرا به مجلس عیش و گناه برد / رفتم خلاف میل شما هر کجا بس است

من دوست دارمت که نشستم ببینمت / بیرون نکن مگو که برو بی‎حیا بس است

ای صاحب اختیار من و قدرهای من / دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است

قرآن به سر گرفتم و گفتم فقط، علی / یعنی علی اگر که ببخشد مرا بس است

این «بالحسین‌»های تو دست مرا گرفت / حتما برای توبه‌ی من کربلا بس است

آقا قسم به گریه‌ی صبح و مساءتان / آقا قسم به گریه‌ی زینب بُکا بس است