حتّی اگر نبخشد این چشم تر می‎ارزد / این دور همنشینی وقت سحر می‎ارزد

جای گدا نشستن در خانه ی کرم نیست / هر وقت می‎نشینم در پشت در می‎ارزد

گریه‎ام گرفت و دیدم دست مرا گرفتند / پیش کریم خیلی خون جگر می‎ارزد

من که توقّع قرب از هیچ‎کس ندارم / اصلا همین که هستم این دوروبر می‎ارزد

چون طفل خانه برگشت اورا بغل بگیرید / پس گم شدن برای مهر پدر می‎ارزد

فرموده اند روزه یعنی علی یقینا / کار علی‎ست مردم روزه اگر می‎ارزد

چون سنگ ریزه ما را بین نجف بیانداز / ریگ نجف به قدر صد کوزه زر می‎ارزد

یک یا علی به جای العفو پاکمان کرد / این یا علی برای ما آن‎قدر می‎ارزد

هر چه خراب کردم دیدم درست کردی / ویرانه بودن من از این نظر می‎ارزد

گر تو نمی‎پسندی تغییر ده قضا را / از کوی نیکنامان یک آن گذر می‎ارزد

حدّاقل به کار حسین که می‎آییم / این بار را ضرر کن (ما را بخر) گاهی ضرر می‎ارزد

شب‎های جمعه بی‎تاب پایین پای ارباب / با چشم تر قسم به جان پسر می‎ارزد

دیدند مصطفی شد آقای کربلا شد / پس این چنین برایش داغ جگر می‎ارزد

(انگشتر و عبا هست ای شمر دست بردار / اصلا بگو چقدر این شال کمر می‎ارزد)

وقتی پسر تو باشی نور بصر تو باشی / والله اگر درآید جان پدر می‎ارزد

دیدم میان بازار نامرد داد می‎زد / این سر سر جوان است صد کیسه زر می‎ارزد

انگشت را بریدند چادر ز سر کشیدند / یک گوشوار خونین بگو چقدر می‎ارزد

با نیزه ریز کردند میراث (مصطفی) مرتضی را / چون کشتنش به قدر صدها نفر می‎ارزد

عمّه فقط کنار سرنیزه‎ی علی بود / در زیر سایه‎ی او طِی سفر می‎ارزد