معصیت بود که سوزاند عبادات مرا / برنگرداند به من حس مناجات مرا

ناگزیر است گدا دم ز عطایت بزند / نیمه شب عبد گنه‎کار صدایت بزند

خسته و بی‎کسم و غربت یک شهر بس است / بی‎پناه آمده‎ام طرد نکن قهر بس است

با امید آمده‎ام شاه فقیرم چه کنم؟ / ترسم این است گنه‎کار بمیرم چه کنم

من شب اوّل قبرم چه حسابی دارم؟/ گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم؟

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد / کاش آن لحظه فقط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقت دعا سجده کنیم / «غافر الذنب» بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هست نمی‎سوزانی / تو سری را که به سجده است نمی‎سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‎سوزانی / بدنی را که ضعیف است نمی‎سوزانی

تو پشیمان شده‎ها را که نمی‎سوزانی / جلوی حرمله ما را که نمی‎سوزانی

هر سحر وِرد زبانی تو، الهی العفو / ربّ شهر الرّمضانی، الهی العفو