دو شب مجال گدایی برای ما مانده / هنوز بند گناهان به پای ما مانده

حلال کن اگر از جمع ما، بدی دیدی / خجالت از تو در این چشم‎های ما مانده

هر آن‎چه پای تو ناله زدیم هم کم بود / صدای خوردن بغض صدای ما مانده

برای آن‎که کسی را مرانی از در خود / به آستان تو دست گدای ما مانده

چگونه خانه بمانیم نیمه شب‌ها را / که عطر مسجد تو در هوای ما مانده

برای فطرت خود فکر فطریه هستیم / در این ادای امانت بهای ما مانده

غرور کاذب و شرک خفی ما رفته / امّا شکستگی دل و ربّنای ما مانده

به نام مرغ حرم شهره‎ایم این شب‎ها / میان عرش دم «یا رضا»ی ما مانده

تو را قسم به همه‌ فرش‌های این مجلس / که بر روی همه‎شان جای پای ما مانده

شبی میان حرم پاگشایمان بکنید / که روزی سفر کربلای ما مانده

فدای شاه غریب که پیش خواهر خود / سرش جدا روی نیزه‌ها، تنش جدا مانده