از چشم، گریه ماند و از گریه عزتش
از جام، باده ماند از باده لذتش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است
دنیا جهنم است برو سمت جنّتش

ما را حسین بهر خودش انتخاب کرد
اینجا کسی نیامده الّا به دعوتش

عرفان ناب چیست همان گریه بر حسین
صد سال فیض ریخته در نیم ساعتش

تا زنده‎ای به هر نفسی یا حسین بگو
فردا میان قبر تو هستی و حسرتش

یک روز هم شبیه به «حُر» می‎خری مرا
بخشیده می‎شویم همه در نهایتش

آن کس که کار کرد برای عزای او
حتی عبادت است دم استراحتش

صد بار قهر کردم و دنبالم آمدی
ماندم دگر چه کار کنم از خجالتش

خون حسین قاطی کرب و بلا شده
صد مرده زنده می‎شود از بوی تربتش

جان داشت به خیمه‎ی او حمله‎ور شدند
«فَابْكِ عَلَى الْحُسَيْنِ» شکستند حرمتش

تا خدا در ظرف خلقت میوه‎ی نوبر گذاشت
آسمان خم شد قمر را در دامن مادر گذاشت

کیستی تو از همان روزی که دنیا آمدی
قبضه‎ی شمشیر بالای سرت حیدر گذاشت

حضرت ام البنین حلقه به گوشت کرد و بعد
در مسیر عاشقی نام تو را نوکر گذاشت

در طفولیت ابالفضلی و بعد چند سال
قد کشیدی و خدا نام تو را محشر گذاشت

واجب التعظیمی و از بس حیدر هیبتی
بایدت افتاد بر خاک و به خاکت سر گذاشت

تو مطیع محض معصومی تمام زندگیت
باید از تو هرجا، هر کسی منبر گذاشت

در مقام عشق‎بازی و ادب بی‎شک خدا
یک سر و گردن تو را از خلق بالاتر گذاشت

روی چشمش می‎نهد صاحب زمان هر جا خدا
مهر تائید تو را در پای هر دفتر گذاشت

بهر اسباب شفاعت ذات حق دست تو را
روی دست بی‌بی صدیقه‎ی اطهر گذاشت

موقع صفین آمد شانه‎ات را مشک داد
ساقی کوثر چه زیبا در کَفَت ساغر گذاشت

افضل الاعمال تو حفظ حریم زینب است
بعد از آن باید کنارت لفظ آب‎آور گذاشت

بر زمین افتاد تا گلدسته‎های مسجدش
جای دست تو خدا یک جفت بال و پر گذاشت

تا تو افتادی زمین، افتاد بیچاره رباب
علقمه داغ تو را بر حنجر اصغر گذاشت

بعد تو باب جسارت باز شد، دست عدو
روی برگ یاس‎ها یک باغ نیلوفر گذاشت

بعد تو خلخال‎ها تبدیل سوغاتی شده
شاعر اینجا چند نقطه تا الی آخر گذاشت

غم مخور از غارت چادر، خدا بهر حجاب
آستین‎ها را … نور را معجر گذاشت

گر چه همه رد می‎کنند از خود گدا را
حالا محبت کن صدا کن اسم ما را

من نوکر خوبی برای تو نبودم
خیلی اذیت کرده‎ام آقا شما را

کج می‎روم وقتی هوایم را نداری
کج می‎گذارم روی هم سنگ بنا را

بنشان هم اکنون مادرم را در عزایم
آزار دادم من تو را صاحب عزا را

پشت درم، درمانده‎ام، در را نبندی
از خود مرانی این گدای خرده پا را

بی‎آبرویی آمده اِی آبرودار
بی‎وقت آمد، آمده وقت مدارا

اول گرفتی دست‎های خالی‎ام
آخر پذیرفتی من یک لاقبا را

چشمی که گریه می‎کند دارو ندارد
درمان نکن این عاشقِ درد آشنا را

یک بار شد چشم انتظارت را نبخشی؟
وقتی به لب دارد نوای کربلا را

محض گل روی ابوفاضل عوض کن
حال و هوای نوکر سر به هوا را

زهرا کنار علقمه پهلو گرفته
چون دیده سقا و دو تا دست جدا را

ای کاش می‎شد از تن او دربیارم
آرام، تیر و آهن و سرنیزه‎ها را

مشکی که پاره بود را بردند خیمه
گفتند این هم مشک و این آب گوارا

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات