چه کنم تا که کنم شاد گل نرگس را
با کدام عاطفه احساس کنم این حس را

ای خوشا آنان که نشانند تبسم به لبت
به رضای تو خدا لطف کند مفلس را

هر که از چشم تو افتاد ز پا میفتد
کیمیای نظرت زر بنماید مس را

عبد صالح نشود هر که مطیع تو نشد
نپسندی ز کسی بندگی نارس را

همه ی عمر پی آرزوی روی تو رفت
مانده امید فقط زندگی نورس را

مرکبت منتظر راکب صبح فرج است
زین کن ای میر حجازی به سحر فارس را

قبل از آنی که بیایی بسپارم به حسین
تا که بیدار کند این نفس بی حس را

نان خور سفره ی تو ریزه خور عباس است
کاسه لیس تو کند پیروی عابس را

روضه ی حضرت عباس کنم تقدیمت
تا مزین به قدومت بکنی مجلس را

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

شکر خدا که عبد شه بی کفن شدیم
ما تازه مبتلا به عزایی کهن شدیم

ممنون لطف مادر این خانواده ایم
در اربعین اگر که کمی سینه زن شدیم

در اربعین تمام نگردد عزای ما
چون تازه بیقرار نوای حسن شدیم

با اشک ما تمام ستم غرق می شود
با نوکری برای شما بت شکن شدیم

ما را ز خانه ی پدری دور کرده اند
ما هم شبیه تو دور از وطن شدیم

از تو هر آنچه میرسد آقا به ما نکوست
امسال هم به عشق شما ممتحن شدیم

ما را حرم نبردی و این روضه شد حرم
در این حرم به ذکر شما هم سخن شدیم

چه سفره ای به عشق تو انداخت فاطمه
ما هم فقیر سفره ی بیت الحزن شدیم

با چه دلی به حضرت حوراء کتک زدند
خیلی شکسته از غم دستِ بزن شدیم

میروم سمت خدا در امتداد اربعین
کم نبردم روزی از فیض زیاد اربعین

خوب و سرکش آمده پاک و گنهکار آمده
سفره ات را پهن کردی در ستاد اربعین

باوفا میخانه ات را روی من بستی چرا؟
ریختی برهم مرا از بامداد اربعین

مانع دوری ما را زودتر بردار چون
برنمی داریم دست از اعتقاد اربعین

فکر کردی تا قیامت صبر دارند عاشقان
دور تو جمعند مردم در معاد اربعین

رفته ام هیأت به هیأت صبح و شب امسال را
چون نجف تا کربلا پای پیاده اربعین

الشَفاء فی التُربتِ الأَرباب، ارباب آمدم
درد آوردم دم باب المراد اربعین

آخرش دیدی نبردی کربلا ما را حسین
رحم کن بر این گدای خانه زاد اربعین

بشنو زینب از لبی که سنگ خورده روی نی
خسته برگشتی عزیزم از جهاد اربعین

زینب آمد کربلا را روضه ی مطلق کند
زینب آمد تا سری را بر بدن ملحق کند

نه حال دلم مثل قدیم است و همان است
نه قامتم از بار فراق تو کمان است

در غفلت کبری شب و روزم سپری شد
نام تو فقط لقلقه ی روی زبان است

خیلی جلوی چشم تو سرگرم گناهم
وقتی تو نباشی همه جا امن و امان است

تکلیف مرا زود مشخص کنی ای کاش
پرونده ی رسوایی من در جریان است

بیرون بکشانم شبی از دره ی نفسم
صد گرگ به گله زده و بره کشان است

ای سفره ی ما را نمک سفره ی تو بس
چیزی که برایت همه داریم زیان است

کار فرجت روی زمین مانده عزیزم
چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

ما را نجف و کرب و بلا باز نبردی
خیلی به خدا نوکر تو دل نگران است

در ندبه و در عهد به دنبال حسینم
ارباب کرم دارد و دنبال بهانه است

جامانده رقیه سحری کنج خرابه
یک قافله از غربت او مرثیه خوان است

بر خاک مزارش چه قدر ریخته لاله
زینب چه بگوید به حسین بعد سه ساله

فریاد یا حسین پرشد در این حوالی
زنها به گریه گفتند جای رقیه خالی

با رخصت از خدای تعالی فقط حسین
ما گم نمیشویم هَدَینا فقط حسین

سر خم نمیکنیم به هر قبله ی دروغ
دل را نمیدهیم به هرجا، فقط حسین

بگذار هر که خواست گدای کسی شود
ما را چه کار با دگران، ما، فقط حسین

صد مرده زنده میشود از ذکر یا حسین
گفته خود مسیح، مسیحا فقط حسین

خیلی دعام کرده اگر نوکرش شدم
دارد هوای سینه زنش را فقط حسین

هر کس که خورده بر در بسته فقط حسن
هر کس دلش گرفته ز دنیا فقط حسین

ما با یکی خوشیم بقیه زیادی اند
ما با یکی خوشیم خدایا فقط حسین

سرمایه ی محبت زهراست دین من
سرمایه ی محبت زهرا فقط حسین

امسال جای من وسط صحن خالی است
یک کربلا بده به گداها فقط حسین

از شهر شام تا برسد باز پیش تو
یک ذکر گفت زینب کبری فقط حسین

ندارد ابر، اشکی را که ما داریم و باران هم
ندارد شور اشک ما را نمکدان هم

به دنبال دوای درد خود جایی نمیگردم
که ای محبوب ما همواره درد از توست درمان هم

تو چون پروردگاری و نه تنها امت اسلام
که بر تو میکنند تعظیم حتی نا مسلمان هم

تو آن دست کریمی که گره وا میکنی از خلق
گره هایی که حتی وا نخواهد کرد دندان هم

من از آیات فجر و مریم و اسراء فهمیدم
که نازل شد برای روضه خواندن از تو قرآن هم

رسید از راه ایام وصال و پای من لنگ است
اگر لب تر کنی سوی تو آیم لنگ لنگان هم

نجف تا کربلا راه رسیدن تا خداوند است
خدایی که نخواهم یافت در حج فراوان هم

به انگور نجف محتاج تر از من نخواهی یافت
چه انگوری که مثلش را نمیابند مستان هم

عراقی ها به سمت بارگاهت راه افتادند
دری بگشا ای باب کرامت سوی ایران هم

مسیح از دور می آید کلیم از طور میآید
شبیه مور می آید عصا کوبان سلیمان هم

حرم محتاج زائر نیست وقتی مادرت باشد
که زهرا میزبان کربلای توست مهمان هم

ضریحی در خراسان التیام زخم هجران است
کمال عجز را بنگر که محرومیم از آن هم

شکایت میکنم بر تو از این هجران طولانی
از این دنیای تلخی که ندارد قصد پایان هم

ای کربلایی دلبرم جا ماندم آقا
یابن الحسن تنها و رسوا ماندم آقا

دیدی چه شد آخر گناهانم سبب شد
محروم از الطاف زهرا ماندم آقا

خوبان درگاهت سر و سامان گرفتند
دور از حرم من بی‎سر و پا ماندم آقا

سستی ایمانم مرا از چشمت انداخت 
بس که اسیر اهل دنیا ماندم آقا

چله گرفتم چله‎ام کامل نشد، حیف
بی‎کربلا بی‎طور سینا ماندم آقا

یاد منِ جامانده هم در کربلا باش
دلتنگ یک لحظه تماشا ماندم آقا

گفتم چه سازم تا که تحویلم بگیری
گریان برای مشک سقا ماندم آقا

بیچاره‎ی سقای عطشانی که آخر
حتی نخورد آب گوارا ماندم آقا

می‌گفت با گریه حلالم کن برادر
شرمنده‎ی اطفال و زن‎ها ماندم آقا

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

به هر کس دمد ذکر هو بیشتر
رسد فرصت گفتگو بیشتر

شرابی که کهنه شده عطر آن
برون میزند از سبو بیشتر

به آن نوکری که قدیمی تر است
خدا میدهد آبرو بیشتر

زلالی مطلق به قطره دهد
به دریا زند هر چه رو بیشتر

به معشوق هر کس که مَحرم تر است
به او گفته سِرّ مگو بیشتر

به هر کس مقامی برازنده است
به مشتاقها آرزو بیشتر

جدایی به هر کس بود سخت لیک
به سرگشته ی کو به کو بیشتر

بُود عطر سیب حریم حسین
ز هر نافه ی مشک بو بیشتر

شود اربعین هر چه نزدیکتر
شود بغض ها در گلو بیشتر

یقینا که دلتنگی او به ماست
ز دلتنگی ما به او بیشتر

به جا مانده، از طفل جامانده گو
بخوان از رقیه بگو بیشتر

کتک خورد اگر دختری از کسی
شکایت برد بر عمو بیشتر

بابا حلالم بکن فرش من نخ نماست
گلت پیش از این داشت مو بیشتر

کبودم ولی بی پدر بودن است
از اسیر عدو بیشتر

اگر چه از پشت سرم حمله کرد
کتک خوردم از روبرو بیشتر

دلم از غم گوشه گیری شکست
چنان زد که دندان شیری شکست

مجلست بوی حرم دارد قسم بر کربلا
زائرین محترم دارد قسم بر کربلا

هر دری بسته است این ایام جز باب الحسین
چون خدا دستت کرم دارد قسم بر کربلا

روز و شب آغوش گرمت چون به نوکر وا شود
مثل مادر در برم دارد قسم بر کربلا

مادرت وقتی که از ما میکند صحبت، حسین
بر لب خود نوکرم دارد قسم بر کربلا

گرچه که من نوکر خوبی برایت نیستم
قلب پاکت باورم دارد قسم بر کربلا

این پر پرواز را، این روضه را از من مگیر
اوج ها بال و پرم دارد قسم بر کربلا

در میان روضه ی رضوان همین روضه به پاست
زمزمی چشم ترم دارد قسم بر کربلا

گریه ام از گریه ی صاحب عزایت میرسد
دیده اشک از دلبرم دارد قسم بر کربلا

از نوای زینبت بد جور میریزم به هم
او به حال مضطرم دارد قسم بر کربلا

عشق یک سینه ی پر از آه و یک دل بیقرار میخواهد
خواب راحت برای عاشق نیست عاشقی حال زار میخواهد

دیدن یار گرچه شیرین است، نیست عاشق، کسی که خودبین است
حرف عشاق واقعی این است خواهم آنچه نگار میخواهد

مدتی هست یادمان رفته پسری مانده از تبار علی
او که مثل حسن برای قیام بی سپاه است و یار میخواهد

یار هرکس به غیر او بودم دل به هر کس به غیر او دادم
چه کسی را عزیزتر از دوست، دل از این روزگار میخواهد

چند روزی به سمت آقایم چند روزی به سمت دنیایم
بی تفاوت به اینکه جاده ی وصل قدمی استوار میخواهد

خوش به حال مدافعان حرم، عشق را در عمل نشان دادند
تا بفهمی یوسف زهرا عاشقی جان نثار میخواهد

شیعه تنهاست یا اباصالح، با همان هیبت علی برگرد
گردن دشمنان آل الله گردش ذوالفقار میخواهد

گر بگویی بمیر میمیرم بین دستان توست تقدیرم
عبد بی دست و پا برابر توست کی ز خود اختیار میخواهد؟

ای عزادار حضرت زینب دیده گریان غربت زینب
به خدا که اسارت زینب ناله ی بیشمار میخواهد

آه آیا از آن همه لشکر یک نفر هم صدا نزد آخر
ناقه ی دختران پیغمبر محملی پرده دار میخواهد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

با یا حسین بندگی آغاز میشود
با یا حسین در دلم اعجاز میشود

روزی که بر دهان همه مهر میزنند
هر کس حسین گفت سرافراز میشود

دستی که طعم سینه زدن را چشیده است
بر دوش صاحبش پر پرواز میشود

هر دم که بی پناه و بدون امان شوم
کهف الحسین در دلم ابراز میشود

صدها گره که کور شد و راه حل نداشت
در روضه های خانگی اش باز میشود

فرموده اند رتبه ی ایمان شیعیان
با گریه بر مصائبش احراز میشود

قطره به قطره گریه ی ما َدر غم حسین
در دست اهل بیت پس انداز میشود

هر کس که رفت یک قدمی سوی کربلا
با گوشه ی چشم فاطمه ممتاز میشود

وای از دل سکینه و زینب، سر حسین
َوقتی نصیب خولی لجباز میشود

آدم از اول به نامت بوده راغب یا حسین
روضه ات دارد میان عرش طالب یا حسین

میبرد معراج ما را قاب قوسین ضریح
می شود پائین پایت سجده واجب یا حسین

عشق تو شغل شریف انبیای عالم است
در سرایت نوکری دارد مراتب یا حسین

خمس اسم پنج تن خونین دلی که خورده اند
توشه بر میدارم از این قوت غالب یا حسین

هم تو از من برده ای دل که فقط دور توام
هم من از تو برده ام جیره مواجب یا حسین

بوده زینب هر دو تامان را دعاگو در نماز
بوده زهرا هر دوتامان را مراقب یا حسین

سنگ خوردم از همه اما نرفتم از حرم چون که
دارد این سگ آلوده صاحب یا حسین

اشک روضه زیر تابوت دو چشمم را گرفت
وقت تلقینم شود ذکر مناصب یا حسین

اربعین جامانده ام هم از نجف هم کربلا
زائرت را یاد کن بین مواکب یا حسین

پرچم «إِنَّا فَتَحْنَا» را زدی بر آسمان
گر چه رفتی در تنور و دیر راهب یا حسین

گفت زینب من کجا و کوچه و بازار شام؟
قد کمان شد بعد تو امّ المصائب یا حسین

سنگ خوردی روی نیزه خون به پیشانی نشست
روبروی قبله چرخیدی نماز من شکست

نگو که خیر نداری برای ما آقا
عزیز من کرمت رفته پس کجا آقا؟

چه اشتباه بزرگی ز نوکرت سر زد
که آمده به سرش این همه بلا آقا

کسی که آبرویش میرود خودت هستی
اگر محل نگذاری به این گدا آقا

به حرمت نمک و نان سفره ات نَزَدم
به روضه های حسین تو پشت پا آقا

منی که شب، نجف و صبح، سامرا بودم
تقاص پس بدهم این همه چرا آقا؟

شکایت دل خود را به فاطمه گفتم
که بسته ای به رویم مشهد الرضا آقا

اگرچه غرق گناهم ز تو طلبکارم
زدی به چوب جدایی کربلا آقا

قسم به آن بدنی که جدا جدا شده بود
مرا ز گریه و هیأت مکن جدا آقا

نگاه کن یک علی شد هزار تا اکبر
نگاه کن به علی زیر نیزه ها آقا

توان نداشت بچیند میان لشکر شام
علی اکبر خود را روی عبا آقا

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

به من رسیده دو چشم تر از حسین و حسن
کلام وحی شده منبر از حسین و حسن

خراب روضه شدم آمدم به میخانه
رسیده جام و می و ساغر از حسین و حسن

برای آنکه خدا را بیاورم هیأت
نداشتم به خدا بهتر از حسین و حسن

زمین به دست حسن آسمان به دست حسین
به عرش می رسد این نوکر از حسین و حسن

نشسته زیر کساء بینشان رسول خدا
که ارث برده علی اکبر از حسین و حسن

بهشت را به گدایی هردوشان بفروش
نخواه چیز کمی دیگر از حسین و حسن

تویی که کرب و بلا رفته ای به عشق بقیع
چه توشه ای ببری آخر از حسین و حسن

طبیعی است که با فاطمه طرف بشود
حساب اگر نبرد محشر از حسین و حسن

بپرس فضه چه از فاطمه شنیده، علی
یک آیه کم شده از کوثر حسین و حسن

چه وضع خانه ی او صورتش به هم خورده
که رو گرفته چنین مادر از حسین و حسن

کشیده خورد و کشیده شده و کشیده آه
کشیده از خجالت «در» از حسین و حسن

فرش سیاه جاده نقش رد پا داشت
آیینه ی روحی ترک خورده جلا داشت

این خاک، خاکِ پاک عطری آشنا داشت
انگار بوی تربت مهر مرا داشت

راه نجف تا کربلا آغاز میشد
بال کبوترها یکایک باز میشد

چشمان دنیا محو این پرواز میشد
این کوچ یک مقصد به نام کربلا داشت

حس خوشی دارد پیاده راه رفتن
مانند سرباز سپاه شاه رفتن

شب از مسیر آسمان تا ماه رفتن
شب جاده خیلی عابر سر به هوا داشت

این عشق مجنون را به لیلا می رساند
شاه و گدا را پای سفره مینشاند

آهن دلی را تا حریمش می کشاند
انگار که شش گوشه اش آهن ربا داشت

موکب به موکب ناله ی جانکاه خوب است
با سینه زن هایش شوی همراه خوب است

آنقدر طعم روضه بین راه خوب است
زائر همیشه قدر آهی اشتها داشت

ما آیه های روشن فتح المبینیم
فرزند خاکی امیر المومنینیم

ما سینه زنهای یل ام البنینیم
آن کوه که هر صخره را بر سجده وا داشت

بی دغدغه بی دردسر ساده همیشه
با گریه کارم راه افتاده همیشه

زهرا هر آنچه خواستم داده همیشه
مادر هوای کودکش را هر کجا داشت

موکب به موکب با برادرهای دینی
با همسفرهای شریف اربعینی

تا صبح گرم گفتگو و شب نشینی
الحق و الانصاف هر لحظه صفا داشت

اینجا کسی جز اشک دارایی ندارد
نام و نشان ها نیز کارآیی ندارد

در عشقبازی مدّعی جایی ندارد
در راه میماند کسی که ادعا داشت

شب، گریه های بغض گلو را حفظ میکرد
با یار حال گفتگو را حفظ می کرد

این آبله ها آبرو را حفظ می کرد
هر سربلندی در کف پا زخمها داشت

یاد رقیه راه ناهموار رفتم
در نیمه شب با زخم پا دشوار رفتم

با رخت پاره در دل انظار رفتم
اما مگر این راه چشمی بی حیا داشت؟

این روزها از درد میبارم دوباره
از هجر تو گریه شده کارم دوباره

قصد گریز روضه را دارم دوباره
میگویم از ذبحی که خیلی ماجرا داشت

با قامتی خم خانمی از حال میرفت
تا سمت جسمی درهم و پامال میرفت

آن روضه خوانی که ته گودال میرفت
روی سر خود چادر خیرالنساء داشت

اهل قراء بال و پرش را جمع کردند
با چه مشقت پیکرش را جمع کردند

انگشت بی انگشترش را جمع کردند
شکر خدا که روستاشان بوریا داشت

مجنون مآب پای تو لیلا نشسته ام
در انتظار روی تو آقا نشسته ام

این ادّعا کجا و من از تو بی خبر؟
تو هر کجا و من همه یک جا نشسته ام

منشور عاشقی مگر از پا نشستن است؟
معشوق را فقط به تماشا نشسته ام

با شور عشق می شود آیا ز پا نشست؟
آیا قبول هست که در جا نشسته ام؟

تو هر دم از میان جماعت گذر کنی
ای شمعِ جمع، من ز چه تنها نشسته ام

عشاق سر به کوه و بیابان گذاشتند
من دیدم و شنیدم و اینجا نشسته ام

تنها نشستن سر راه که کار نیست
تا کی فقط شبیه گداها نشسته ام

تا کی به جای بودن پای رکاب تو
گویم ترحمی که من از پا نشسته ام

می شد هماره یاد تو باشم، ولی نشد
در انتظار کرب و بلا نشسته ام

کرب و بلا فقط به مسیر نجف که نیست
جای جهاد، هجر حرم را نشسته ام

گمنام ها برای تو اقدامها کنند
من با تمام شهرتم اما نشسته ام

پایان اربعین به شهادت رسیدن است
همچون رباب در غم مولا نشسته ام

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

در این زمانه که عادی شده است نامردی
همیشه از سر رحمت مرا دعا کردی

شبانه روز مرا بین معصیت دیدی
دلت شکست به رویم ولی نیاوردی

سرم نرفت به زیر علامت احدی
که بر سرم همه‎ی عمر سایه گستردی

حرام باد به من دلخوشی این دنیا
غریب ماندی و دنبال یار می‎گردی

مرا مریض بدون علاج عشقت کن
تباه گشته‎ام از دست درد بی‎دردی

نگو که از قلم افتاده‎ام اربعین امسال
قسم به فاطمه اشک مرا درآوردی

فقط تو گریه‎کن زینبی و با گریه
دل مرا با بکاء بر عقیله پروردی

کجاست ساقی لشکر کجاست ماه حرم؟
عقیله مانده بدون کفیل و هم‎دردی

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

______ در گیر و دار دلم
چنان موم در اختیار دلم

دلی که غم خویشتن را نداشت
هوای کسی جز حسن را نداشت

حسن عشق ما نه که عشق خداست
کسی که بفهمد حسن را کجاست؟

حسن صبر در صورت آدم است
حسن حیدر و فاطمه با هم است

حسن موقع جنگ کرار بود
حسن بهر مولا علمدار بود

جمل سر به سر را به آتش کشید
زن فتنه گر را به آتش کشید

برای همه خیرها داشت او
هوای سگ کوچه را داشت او

حسینی بمان و حسینی بمیر
ولی از حسن روزی ات را بگیر

چه ها دید تا اهل ایمان شدیم
حسن سوخت تا ما مسلمان شدیم

چو رفتیم در وادی مجتبی
دل ما شد آبادی مجتبی

نگو که بقیعش چه خلوت شده
ببین روضه هایش قیامت شده

تو ای زائر اربعین کربلا
تشکر کن از حضرت مجتبی

روی بامِ هستی عَلَم ساخته
برای همه او حرم ساخته

ولی حیف با غصه درگیر شد
حسن از همان کودکی پیر شد

هنوز دل نگرانم از آن دوشنبه به بعد
هنوز راز نهانم از آن دوشنبه بعد

کسی نبود که حرف دلم به او بزنم
غریب شهر مدینه غریب خانه منم

مدینه سبّ علی میکند مقابل من
رفیق نان و نمک فحش میدهد به حسن 

به آن دلی که شکسته است دست رد زده اند
چهل نفر به غرور حسن لگد زده اند

به سینه ی سبک من نشسته سنگینی
زده است مادر من را چه دست سنگینی

میان کوچه زمین خورد گل ز ریشه شکست
همین که ضربه ی بد خورد بار شیشه شکست

به روی چهره چروکی پر از ورم افتاد
دری که سوخت فقط روی مادرم افتاد

دعای مادر خود را شنیده ام ای مردم
قنوت دست ورم کرده دیده ام ای مردم

به خانه حوریه را دست بر کمر دیدم
لباس پاره ی او را به میخ در دیدم

شکست آیه ی «أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ» را
ولی نشد بتکانم خاک چادر را

حسین و زینب و عباس را خبر بکنید
نظر به تشت و به این پاره ی جگر بکنید

اگر چه خونِ دلِ تازه روی این لب هست
هزار شکر که عباس پیش زینب هست

اگر چه تنم را به چوب می دوزند
چه خوب معجر زینب دگر نمی سوزد

به دستهای پر از بوسه ام طنابی نیست
ببین حوالی تشت حسن شرابی نیست

تمام درد حسن درد کربلاست حسین
سرت مقابل زینب به نیزه هاست حسین

بی سر و پایی رسیده بر در میخانه ات
سوخته بین گناهانش پر پروانه ات

من کی ام بیچاره ات آواره ات دیوانه ات
پس قبولم کن بیایم گوشه ی ویرانه ات

دختر زهرای مرضیه که زهرای منی
هر چه ام بالا بیایم باز بالای منی

صد گره بر کار خود انداختم حل کن مرا
عرض حاجت میکنم شرح مطول کن مرا

پشت هم در میزنم خیلی معطل کن مرا
بر حسین فاطمه خانم محول کن مرا

گفتمت باری تعالی این جهالت نیست که
تو خدای عالمی اصلا سه ساله ات نیست که

ضربه هایی فرصت یکبار آهت را گرفت
پنجه ها مثل خسوفی روی ماهت را گرفت

پنجه ها مثل خسوفی روی ماهت را گرفت
بشکند دستی که هر شب سرپناهت را گرفت
ای بسوزد ضجر که سوی نگاهت را گرفت

دستهای کوچکت زخمی شده در سلسله
کشت ما را روضه ی جاماندنت از قافله

گفتی ای نیزه نشین آیا تویی بابای من
خوب شد که آمدی در لیلة الاسرای من

خرد شد زیر هجوم نیزه داران پای من
بر زمین خوردم ولی تو سنگ خوردی جای من

شمر با لحن بد خود بر همه میتاخت وای
دختر شامی تو را هم دست می انداخت وای

روضه ام را سخت و آسانش کنی سوزانده اند
دخترت می خواست سامانش کنی سوزانده اند

رو نمانده تا که درمانش کنی سوزانده اند
مو نمانده تا پریشانش کنی سوزانده اند

آمدی پیشم ولی دیر آمدی دیر آمدی
آمدی حالا که دلبندنت شده پیر آمدی

فخر کنم بر همه هست نگارم حسین
اول کارم حسین آخر کارم حسین

دایره ی قلب من وقف حسینیه شد
داده بهایی گران بر دل زارم حسین

کاش که بعد از حیات حک بشود یا ثبات
با خط خوش بر روی سنگ مزارم حسین

گر چه نمانده کسی پیش من رو سیاه
در همه ی زندگی بوده کنارم حسین جان

جان جهانم شده روح و روانم شده
ورد زبانم شده صحبت یارم حسین

خسته شدم از فراق مُردم از این اشتیاق
بر غم کرب و بلا کرده دچارم حسین

از کرم و مرحمت داده اجازه به من
تا به روی تربتش سر بگذارم حسین

در ظلمات جهان اشک عزایش شده
نور شفابخش بر دیده ی تارم حسین

میان حوض دو چشمم دو قطره اشک نمانده
مرا گناه به سوی عذاب هجر کشانده

منم کسی که دو دستش ز دامن تو رها شد
تویی کسی که گدا را جدا نکرده نرانده

دمی که مست گناهم خدا کند که نیایی
شرابِ نفس عطشم را هنوز هم ننشانده

همیشه حرف حساب تو را حساب نکردم
همیشه کاسبی من خراب بود و زیان ده

دلیل دور شدن از شما رفیق بدم شد
همینکه عشق شما را همیشه از سرم پرانده

تو در کنار منی و من از حضور تو محروم
خدا مرا به عبایت رسانده و نرسانده

چقدر عکس حرم را ببینم و بکشم آه
چنان کسی که وضو دارد و نماز نخوانده

حسین گفتن من از دعای فاطمه بوده
چه کوثری ست که زهرا به جان روضه چکانده

فدای دختر زهرا که در میان خرابه
ز گیسوان گره خورده اش غبار تکانده

در آن معاشقه سر را گرفت و گفت رقیه
پدر مرا کسی از روی خارها ندوانده

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات