به من رسیده دو چشم تر از حسین و حسن
کلام وحی شده منبر از حسین و حسن

خراب روضه شدم آمدم به میخانه
رسیده جام و می و ساغر از حسین و حسن

برای آنکه خدا را بیاورم هیأت
نداشتم به خدا بهتر از حسین و حسن

زمین به دست حسن آسمان به دست حسین
به عرش می رسد این نوکر از حسین و حسن

نشسته زیر کساء بینشان رسول خدا
که ارث برده علی اکبر از حسین و حسن

بهشت را به گدایی هردوشان بفروش
نخواه چیز کمی دیگر از حسین و حسن

تویی که کرب و بلا رفته ای به عشق بقیع
چه توشه ای ببری آخر از حسین و حسن

طبیعی است که با فاطمه طرف بشود
حساب اگر نبرد محشر از حسین و حسن

بپرس فضه چه از فاطمه شنیده، علی
یک آیه کم شده از کوثر حسین و حسن

چه وضع خانه ی او صورتش به هم خورده
که رو گرفته چنین مادر از حسین و حسن

کشیده خورد و کشیده شده و کشیده آه
کشیده از خجالت «در» از حسین و حسن

فرش سیاه جاده نقش رد پا داشت
آیینه ی روحی ترک خورده جلا داشت

این خاک، خاکِ پاک عطری آشنا داشت
انگار بوی تربت مهر مرا داشت

راه نجف تا کربلا آغاز میشد
بال کبوترها یکایک باز میشد

چشمان دنیا محو این پرواز میشد
این کوچ یک مقصد به نام کربلا داشت

حس خوشی دارد پیاده راه رفتن
مانند سرباز سپاه شاه رفتن

شب از مسیر آسمان تا ماه رفتن
شب جاده خیلی عابر سر به هوا داشت

این عشق مجنون را به لیلا می رساند
شاه و گدا را پای سفره مینشاند

آهن دلی را تا حریمش می کشاند
انگار که شش گوشه اش آهن ربا داشت

موکب به موکب ناله ی جانکاه خوب است
با سینه زن هایش شوی همراه خوب است

آنقدر طعم روضه بین راه خوب است
زائر همیشه قدر آهی اشتها داشت

ما آیه های روشن فتح المبینیم
فرزند خاکی امیر المومنینیم

ما سینه زنهای یل ام البنینیم
آن کوه که هر صخره را بر سجده وا داشت

بی دغدغه بی دردسر ساده همیشه
با گریه کارم راه افتاده همیشه

زهرا هر آنچه خواستم داده همیشه
مادر هوای کودکش را هر کجا داشت

موکب به موکب با برادرهای دینی
با همسفرهای شریف اربعینی

تا صبح گرم گفتگو و شب نشینی
الحق و الانصاف هر لحظه صفا داشت

اینجا کسی جز اشک دارایی ندارد
نام و نشان ها نیز کارآیی ندارد

در عشقبازی مدّعی جایی ندارد
در راه میماند کسی که ادعا داشت

شب، گریه های بغض گلو را حفظ میکرد
با یار حال گفتگو را حفظ می کرد

این آبله ها آبرو را حفظ می کرد
هر سربلندی در کف پا زخمها داشت

یاد رقیه راه ناهموار رفتم
در نیمه شب با زخم پا دشوار رفتم

با رخت پاره در دل انظار رفتم
اما مگر این راه چشمی بی حیا داشت؟

این روزها از درد میبارم دوباره
از هجر تو گریه شده کارم دوباره

قصد گریز روضه را دارم دوباره
میگویم از ذبحی که خیلی ماجرا داشت

با قامتی خم خانمی از حال میرفت
تا سمت جسمی درهم و پامال میرفت

آن روضه خوانی که ته گودال میرفت
روی سر خود چادر خیرالنساء داشت

اهل قراء بال و پرش را جمع کردند
با چه مشقت پیکرش را جمع کردند

انگشت بی انگشترش را جمع کردند
شکر خدا که روستاشان بوریا داشت

مجنون مآب پای تو لیلا نشسته ام
در انتظار روی تو آقا نشسته ام

این ادّعا کجا و من از تو بی خبر؟
تو هر کجا و من همه یک جا نشسته ام

منشور عاشقی مگر از پا نشستن است؟
معشوق را فقط به تماشا نشسته ام

با شور عشق می شود آیا ز پا نشست؟
آیا قبول هست که در جا نشسته ام؟

تو هر دم از میان جماعت گذر کنی
ای شمعِ جمع، من ز چه تنها نشسته ام

عشاق سر به کوه و بیابان گذاشتند
من دیدم و شنیدم و اینجا نشسته ام

تنها نشستن سر راه که کار نیست
تا کی فقط شبیه گداها نشسته ام

تا کی به جای بودن پای رکاب تو
گویم ترحمی که من از پا نشسته ام

می شد هماره یاد تو باشم، ولی نشد
در انتظار کرب و بلا نشسته ام

کرب و بلا فقط به مسیر نجف که نیست
جای جهاد، هجر حرم را نشسته ام

گمنام ها برای تو اقدامها کنند
من با تمام شهرتم اما نشسته ام

پایان اربعین به شهادت رسیدن است
همچون رباب در غم مولا نشسته ام

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات