آبرویم را سر این نفس آسان می‎برم
مرگ را از خاطرم هنگام عصیان می‎برم

تشنه‎ی معرفتم این سو و آن سو می‎روم
بهره‎ای اصلا از این دریای قرآن می‎برم؟

بنده‎ای حیرانم و جای کلام صاحبم
از کلام دیگران بی‎فکر فرمان می‎برم

لوح دل بی‎آب دیده از گنه عاری نشد
اشک را با غفلتم از کوی مژگان می‎برم

بعد از این حالا که یوسف هم خریدارم نشد
چون زلیخا خون‎جگر سر در گریبان می‎برم

من نمی‎بینم، نمی‎دانم، نمی‎فهمم، ولی
بهره‎ها از او در این دوران هجران می‎برم

گرچه در هفته فقط یک جمعه یادش می‎کنم
از دعایش روز و شب سود فراوان می‎برم

بی‎پناهم هر کجا رفتم جوابم کرده‎اند
پس پناهم را به دربار خراسان می‎برم

جام جانان را همیشه با وضو سر می‎کشم
یا نام سلطان را فقط با چشم گریان می‎برم

کربلا می‎خواهم و با صد امید و آرزو
حاجتم را محضر آقا رضا جان می‎برم

با توسل بر غم زهرا به محشر می روم
با توسل راه در دربار سلطان می‎برم

ننگ بر اهل مدینه که علی فرموده است
همسرم را با قد خم بیت الاحزان می‎برم

یک روز پی کسبی و در فکر معاشی
یک روز  شدی غرق تماشای حواشی

ای طالب طوف نوه زاده‎ی کعبه
وقتش نشده تا که سرت را بتراشی؟

این رسم، کجا رسم تمنای نگار است؟
بی‎زحمت و بی‎خدمت و بی‎سعی و تلاشی

گمراه بمان لیک بدان منتظرت هست
تو منتظر یار چه باشی چه نباشی

جانم به فدای شهدایی که پی یار
گشتند سر کوی عقیله متلاشی

پروانه به پروانه همه شعله خریدند
تا اینکه نیافتد به رخ شمع خراشی

ای دیده بیا همدم داغ جگرش باش
تا بر جگر شعله‎ورش اشک بپاشی

دیر آمده‎ای زود برو از روی جسمش
ای که ته گودال به دنبال «عبا»شی

شرمنده‎ام، شرمنده از شب‎های هجرانی
حق می‎دهم من را دگر از خود نمی‎دانی

فکر تو کم بودم، تو خیلی فکر من بودی
خیرت رسیده به گدا پیدا و پنهانی

موی سپید نوکرانت هم نمایان شد
پس کی به پایان می‎رسد این راه طولانی

شهری که جای تو نباشد جای باران نیست
تو نیستی در شهر ما و نیست بارانی

امروز و فردا کردنم برد آبرویم را
دیگر نمانده وقت توبه، وقت جبرانی

هرقدر می‎خواهی بزن حرفی ندارم من
اما فقط قولی بده، رو برنگردانی

در را به روی میهمان بستیم و خندیدیم
آه ای مسلمانان چه شد رسم مسلمانی

ای کربلایی زیر قبّه یاد کن ما را
محتاج محتاجیم، مائیم و پریشانی

شیخ الائمه کوچه به کوچه بر زمین افتاد
یاد زمین افتادنش امروز گریانیم

به سوی یار از ندارها سلام می‎رسد
خوشیم این سلام‎ها به آن امام می‎رسد

شدیم بی نصیب از نظاره‎ی رُخش ولی
نگاه لطف او به ما علی الدوام می‎رسد

عطای یار و منع بخشش از یکست باطنا
صلاح ماست هر دوتاش هر کدام می‎رسد

بریده می‎شود نخ توسل اهالی‎اش
به پای سفره‎ای که لقمه ی حرام می‎رسد

از این طرف گناه ما فقط به سوی او رسید
از آن طرف همیشه لطف و احترام می‎رسد

همین که بر دعا دو دست خود بلند می‎کند
به قلب ما همین دقیقه التیام می‎رسد

دل شکسته از غریبی عقیله صبر کن
می‎آید آن امام و و قت انتقام می‎رسد

حضور دارد و ما فکر غیبتش هستیم
غریب مانده و غافل ز غربتش هستیم

سراغ از او نگرفتیم، او سراغ گرفت
گله نکرده ز ما گرچه رعیتش هستیم

به جای کار برایش همش طلبکاریم
نه نوکریم نه در فکر خدمتش هستیم

چقدر همت ما بوده مَحرمش باشیم؟
چقدر مونس شب‎های خلوتش هستیم؟

همیشه، همه جا او هوای ما را داشت
همیشه و همه جا زیر منتش هستیم

قرار بود بسوزیم ما ولی نگذاشت
خدا گواه‎ست اسیر رفاقتش هستیم

خدا کند که به ما کربلا افاضه کند
که سال‎های زیادی به حسرتش هستیم

چه کربلاست که عالم به هوش می‎آید
چه کربلاست که فکر زیارتش هستیم

چقدر کار این بزرگ‎زاده سخت می‎شود
در آن زمان که کاروان به ازدحام می‎رسد

ای ماه که در پرده‌ای از نور نهانی
حیف است نیایی و بیاید رمضانی

حیف است که با چای غم و لقمه‌ی هجرت
ما را به سر سفره‎ی افطار نشانی

تا چنگ فراقت شده زنجیر گلویم
پایین نبرد بغض مرا آبی و نانی

ای وارث فریاد علی ولی الله
تو حاجت اوقات غم انگیز اذانی

برگرد که با دست خود از بام محبت
این سفره‌ی آلوده‌ی دل را بتکانی

من عبد خطاکار و تو مولای خطا پوش
من نیز همان هستم و تو نیز همانی

جانم به فدای رمضانی که در آن ماه
تو روضه بخوانی تو مناجات بخوانی

امسال سر سفره‌ی آقای رئوفیم
ای کاش تو ما را به خراسان برسانی

ما که برای وصل ریاضت نمی‎کشیم
بر شانه بار غصه هجرت نمی‎کشیم

او بیقرار ماست نه ما بیقرار او
او آشتی نکرده و منت نمی‎کشیم

خوبان نماز پشت سرش خوانده‎اند و ما
آنقدر بد شدیم که حسرت نمی‎کشیم

چشمش تر است باز چه کردیم با دلش؟
آقا دلش شکسته خجالت نمی‎کشیم

با اینکه از غریبی او حرف می‎زنیم
وقت عمل نشسته و زحمت نمی‎کشیم

وقتی گناه مانع امر ظهور اوست
دور گناه خویش چرا خط نمی‎کشیم؟

ماه خدا، حسین به ما راه می‎دهد
بی روضه خویش را به ضیافت نمی‎کشیم

افطار روی این لب خشک عطش زده
چیزی به غیر تربت حضرت نمی‎کشیم