ای ماه که در پرده‌ای از نور نهانی
حیف است نیایی و بیاید رمضانی

حیف است که با چای غم و لقمه‌ی هجرت
ما را به سر سفره‎ی افطار نشانی

تا چنگ فراقت شده زنجیر گلویم
پایین نبرد بغض مرا آبی و نانی

ای وارث فریاد علی ولی الله
تو حاجت اوقات غم انگیز اذانی

برگرد که با دست خود از بام محبت
این سفره‌ی آلوده‌ی دل را بتکانی

من عبد خطاکار و تو مولای خطا پوش
من نیز همان هستم و تو نیز همانی

جانم به فدای رمضانی که در آن ماه
تو روضه بخوانی تو مناجات بخوانی

امسال سر سفره‌ی آقای رئوفیم
ای کاش تو ما را به خراسان برسانی