فقیر محض رسیدم به پات محتاجم / تصدّقی که ز کل جهات محتاجم

غریق نفسم و در حال دست و پا زدنم / کسی نیامده بهر نجات محتاجم

سخن زیاد ولی حال عرض حاجت نیست / قلم که هست به قدری دوات محتاجم

مرا رفیق خودت کن به عافیت برسم / محل بده که به این التفات محتاجم

برای خلوتِ قبری که پیش رو دارم / به باقیات پر از صالحات محتاجم

برای رد شدنم از صراط می‎ترسم / برای رد شدنم از صراط محتاجم

نه این‎که دین به زکاتم نیاز دارد، نه / که من به دادن خمس و زکات محتاجم

لبم هوایی بوسیدن ضریح رضاست / تو شاهدی که به طعم نبات محتاجم

برای سفره‎ی افطار نان نمی‎خواهم / فقط به کاسه‎ای آب فرات محتاجم

به اقتدای تن شاه وقت جان دادن / کفن که نه به حصیر دهات محتاجم

عهد بستم که دگر یار تو باشم حتما / بنده‎ی خوب و سزاوار تو باشم حتما

گر چه این بارِ کجم را به تو دادم ولی / ننوشتم که سربار تو باشم حتما

باز هم گرمی آغوش شما هست که من / گاه شرمنده‎ی رفتار تو باشم حتما

درد من را احدی غیر خودت درک نکرد / مونسم باش که بیمار تو باشم حتما

گره کور مرا باز نکن از سرِ خود / نذر دارم که گرفتار تو باشم حتما

طلب مغفرتم را بدهی یا ندهی / خِیرم این است بدهکار تو باشم حتما

می‎کِشانی اگر تو این طرف و آن طرفم / دوست دارم که سرِ کار تو باشم حتما

به تو و کهف تو امید نبندم، چه کنم؟ /  بده راهم سگ دربار تو باشم حتما

روز محشر نشوم معطل احسان کسی / فاطمه گفته خریدار تو باشم حتما

ساکن شهر حسینت شده‎ام تا بپذیری / زینت کوچه و بازار تو باشم حتما

به دو تا مشک اباالفضل قسم من باید / روضه‎خوان دم افطار تو باشم حتما

علم و دست من افتاد ولی گریه نکن / مادرم گفته علمدار تو باشم حتما

آرزو داشتم عمری خود من زائرِ آن / مادر دست به دیوار تو باشم حتما

ادامه »

پانزده شب سر سجّاده تو را خواسته‎ام / در مناجات خدا را ز خدا خواسته‎ام

مسجد جامع قلبم حسینیه (حسنیه) شده است / این تو هستی که فقط بین دعا خواسته‎ام

ته بشقاب تو یک عمر برایم کافی‎ست / من از این خرده‎ی نان، نان و نوا خواسته‎ام

لیلة القدر مرا زودتر آماده کنید / قدر را در شب میلاد شما خواسته‎ام

امشب از لحظه‎ی افطار به نام حسنم / ایها الناس بدانید غلام حسنم

می‎نویسم شرف دامن کوثرها تو/ کرم محض تو گنجینه‎ی برترها تو

حسنی زاده شده‎ام پس حسنی می‎میرم / مهد من تا لحدم اول و آخرها تو

می‎شوم مستمع هر شب منبرها من / می‎شوی زمزمه‎ی هر شب منبرها تو

دیگ این خانه گواه است کریمی تو را / سفره‎ی نذری هر ساله‎ی مادرها تو

خشکسالی‎ست ولی سفره‎ی رحمت باز است/ در این خانه روی ما همه ساعت باز است

باز خم کرده حضورت کمر دشمن را / دفع کن مثل همیشه خطر دشمن را

می‎روی میمنه از میسره برمی‎گردی / بیشتر ساخته‎ای دردسر دشمن را

جمل روز جمل پای تو خواهد افتاد / پس به نیزه بکش آخر جگر دشمن را

گذر تیغ تو یک‎بار که افتاد به دشت / به زمین ریخت هزاران نفر دشمن را

تب شمشیر تو آتش به خوارج زده است / لشگری پا به فرارست حسن آمده است

ادامه »

کار ما نیست غزل بافتن از نام حسن / کام ما هست عسل یافتن از نام حسن

حسنی نیست لبی کز لب لعلش نَمَکد / صد و ده بار نمک‎گیر شده کام حسن

حسن بن علی از بس بغل مادر بود / مادری شد همه‌ی عمر سرانجام حسن

چند روزی است که زهرا به تبسم گوید / مثل پیغمبر اکرم شده اندام حسن

حسنی بودن ما لطف حسینی می‎خواهد / ای خوش آن صید که افتاد ته به دام حسن

حمزه کُش هم که شده وحشی، اگر احمد خواست / آخر العمرحسینی شود و رام حسن

گفت راوی نمک سفره‌ی ایجاد علی‎ست / نمکی‌تر ز حسن نیست به اولاد علی

یار بالایی ما وجه خودش را رو کرد / فتبارک شد و احسنت به خود با او کرد

احسن الخلقت خود را که حسن نام نهاد / نظر انداخت بر این حُسن، دو صد هو هو کرد

قبله‌ی روی حسن را که تکامل بخشید / مثل محراب به او نقش دو تا ابرو کرد

اولین یوسف زهرا که به دنیا آمد / یوسف مصر تمنّای وصال از او کرد

پرده از دسته گل سبز محمّد برداشت / خلق شد باغ و بهشت و همه را خوش بو کرد

شرح کوثر شد و خورشید جهان، گستر شد / ابری از زلف دمید و به سرش گیسو کرد

مو حسن، بو حسن، خو حسن، روی حسن / هر طرف می‌نگری کعبه‌ی هر کوی حسن

می‌نویسم خدا به حقّ حسین / یا سریع الرّضا به حقّ حسین

ربّنا آتنا به حقّ حسین / گویم العفو را به حقّ حسین

            تا ببخشی مرا به حقّ حسین

جانم آن‎ دم که بر دهن برسد / ملک الموت نزد من برسد

کاش آنجا امام حسن برسد / با رفیقانِ سینه زن برسد

            تا بگیرم نوا به حقّ حسین

ربّنا ربّنا اله کریم / سفره‎دارِ کریم و ماه کریم

دست خالى به بارگاه کریم / آمدم باز در پناه کریم

            لطف کن بر گدا به حقّ حسین

آمدم آشتی کنم با تو / رد مکن مستکین خود را تو

من ندارم رفیق الّا تو / ما کریمیم ای خدا یا تو؟

           کرمی کن به ما به حقّ حسین

منم و کوله بارِ سنگینم / دارد از دست می‌رود دینم

به خداوندیِ تو خوش‎بینم / من از این ذکر، خیر مى‎بینم

            یا سمیعَ الدّعا به حقّ حسین

چه نمایم برای وحشت قبر؟ / چه کنم با فشار و غربت قبر؟

دست خالی از خجالت قبر؟ / مونسم باشی بین خلوت قبر؟

             رحمی آن لحظه‌ها به حقّ حسین

ستر الذّنب، کوهِ غفرانی / نام ما را اگر نمی‌خوانی

لااقل جرم ما بپوشانى / من نجف رفته‎ام نسوزانی

             جانِ خیرالنّسا، به حقّ حسین

باز دارم هواى شش گوشه / بى‎قرارم براى شش گوشه

درد ما و دواى شش گوشه / آه، پایینِ پاى شش گوشه

             دل، حرم، کربلا به حقّ حسین

ادامه »

لطف بی‎حدّ کریمان قابل توضیح نیست / رغبت آنان به مهمان قابل توضیح نیست

با لباس مندرس در میهمانیِ خدا / همنشینی پیش سلطان قابل توضیح نیست

وقتی از هر قطره‎ی دریا ندامت می‎چکد / گریه‎ی عبد پشیمان قابل توضیح نیست

با هزاران توبه و لطف خدای مهربان / کج‎روی در عهد و پیمان قابل توضیح نیست

معصیت‎هایی که کردم را تو می‎دانی و من / گفتنش بر این و بر آن قابل توضیح نیست

سینه‎ی غرق گناهم از دعا سودی نبرد / رویش گل در بیابان قابل توضیح نیست

در جواب عطر و بویی که زده زهرا به شهر / بی‎حیائی‎های تهران قابل توضیح نیست

آرزوها حبس کرده بنده را با این سوال / نور در پایین زندان قابل توضیح نیست

من ضمانت‎نامه از مشهد برایت آوردم / لطف آقای خراسان قابل توضیح نیست

این‎که خاکم شد نجف به هیچ‎کس مربوط نیست / پاکی سگ در نمکدان قابل توضیح نیست

صبح قرآن خواندم و در فکر این رفتم که وای / کربلا، سرنیزه، قرآن، قابل توضیح نیست

هر که با هر چه به دستش داد او را زجر داد / قتل صبر صید بی‎جان قابل توضیح نیست

بانویی که بود عِنان مرکبش دست حسین / رفتنش با نیزه‎داران قابل توضیح نیست

معصیت بود که سوزاند عبادات مرا / برنگرداند به من حس مناجات مرا

ناگزیر است گدا دم ز عطایت بزند / نیمه شب عبد گنه‎کار صدایت بزند

خسته و بی‎کسم و غربت یک شهر بس است / بی‎پناه آمده‎ام طرد نکن قهر بس است

با امید آمده‎ام شاه فقیرم چه کنم؟ / ترسم این است گنه‎کار بمیرم چه کنم

من شب اوّل قبرم چه حسابی دارم؟/ گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم؟

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد / کاش آن لحظه فقط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقت دعا سجده کنیم / «غافر الذنب» بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هست نمی‎سوزانی / تو سری را که به سجده است نمی‎سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‎سوزانی / بدنی را که ضعیف است نمی‎سوزانی

تو پشیمان شده‎ها را که نمی‎سوزانی / جلوی حرمله ما را که نمی‎سوزانی

هر سحر وِرد زبانی تو، الهی العفو / ربّ شهر الرّمضانی، الهی العفو