دلگیرم از خودم که دلم گیر یار نیست
اصلا برای آمدنش بیقرار نیست

گیرم رسید روز وصالش، چه فایده؟
وقتی که دل به شوق وصالش دچار نیست

روزی هزار بار دلش را شکسته‎ام
این گونه زیستن، ادب انتظار نیست

همسایه‎ای گرسنه و اهل محله خواب
یعنی در این محله کسی سفره‎دار نیست

آخر چقدر در پی دنیا دویده‎ایم
باور کنید حرص زدن افتخار نیست

امروز اگر که توبه نکردم چه می‎کنم
فردا که زیر خاک مرا اختیار نیست

ای دل به هوش باش ببین چرخ روزگار
خالی ز لطف و رحمت پروردگار نیست

باید که گردگیری دل کرد و گریه کرد
گریه برای عاشق دلداده عار نیست

وای از مزار و غمکده‎ی باقر العلوم
یک سایه‎بان به گستره‎ی آن مزار نیست

حجاج مکّه‎اند و به روز شهادتش
یک شیعه در مجاورت آن دیار نیست

کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را
کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را

ندارد چاره‎ای جز این که بشناسد در این دنیا
صراط مستقیمش را حرامش را حلالش را

خیال معصیت، معصیت است و منتظر باید
نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را

تعجب می‎کنم از عاشقی که بهر یک لذت
به آتش می‎کشد سرمایه‎ی هفتاد سالش را

چگونه ادعای بنده بودن می‎کند آنکه
نمی‎پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را

چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد
روان می‎سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‎هایش مملو از ذکر است
همیشه مغتنم می‎داند از دنیا مجالش را

شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن
از این ترک تعلق یافته راه کمالش را

بسوز ای دل برای غصه‎های عمه سادات
که روی نیزه‎ای کامل شده بیند هلالش را

امان از چوبه‎ی محمل بگو یک زن در این محفل
ببندد بر سر خونین زینب تکه شالش را

غزل غزل به پای تو نگاه پاک ریخته
چه جسم‌ها بدون سر به روی خاک ریخته

تو را میان چشم‌های آن شهید جسته‌ام
شنیده‌ام خدا تو را به قلب پاک ریخته

ز بعد دیدگان تو چه چشم‌های خیره‌ای
به پای تو به ذکر روحی الفداک ریخته

ز هرکه دل برده آن جمال نازنین ما
برون ز دل تعلقات ما سواک ریخته

مقام اولیاء یافته به سوی تو شتافته
میان اشقی الاشقیاء ز سینه باک ریخته

به وقت سر بریدنش حسین می‌زد از لبش
و در شکنج گیسویش شبیه تاک ریخته

مسیر خیر مقدمت ببین چه گل‌فشان شده
به جای فرش، نعش‌های سینه چاک ریخته

نگاه کن چقدر عاشق شهادت آمده
برای هر نگاه تو بسی هلاک ریخته

ز یک مسیر کشته‌های تازه تازه می‌رسد
و یک مسیر استخوان بی‌پلاک ریخته

هزارها چنان زهیر، هزارها چنان بریر
برای کربلای تو بدین ملاک ریخته

سر تو را به نیزه‌ها زدند «جدی الغریب»
کسی نگفت خون تو چه هولناک ریخته

ز تل زینبیه دیدند اهل بیت تو
که قطعه قطعه پیکرت به روی خاک ریخته

به پیش چشم مادرت و در کنار خواهرت
به دشت جسم بی‌سرت چه چاک چاک ریخته

نگاه دخترت به اشک‌های خواهرت
به زخم‌های حنجرت چه دردناک ریخته

شکوه دارم از خودم بر بخت خود پا می‎زنم
سال‎ها روضه می‎آیم و باز درجا می‎زنم

گریه‎ات را با گناهانم درآوردم، ولی
می‎نشینم ناله‎ی الغوث آقا می‎زنم

گرچه می‎گویم که دنیای منی یابن الحسن
در عوض قید شما را پای دنیا می‎زنم

از دورویی خسته‎ام از دست دارم می‎روم
با همین اعمال زشتم حرف زیبا می‎زنم

من بدم اما دعایم کن، تو بابای منی
طفل بازیگوش هستم رو به بابا می‎زنم

خیمه‎ات خلوت که باشد درد دل راحت‎تر است
پس می‎آیم حرف‎هایم را سحرها می‎زنم

طاقت من طاق شد پس کی براتم می‎رسد
یا ببر تا کربلا یا که خودم را می‎زنم

باز هم از طوس دارد برگ دعوت می‎رسد
برگه‎ی حاجات خود را در حرم تا می‎زنم

آبرویم را سر این نفس آسان می‎برم
مرگ را از خاطرم هنگام عصیان می‎برم

تشنه‎ی معرفتم این سو و آن سو می‎روم
بهره‎ای اصلا از این دریای قرآن می‎برم؟

بنده‎ای حیرانم و جای کلام صاحبم
از کلام دیگران بی‎فکر فرمان می‎برم

لوح دل بی‎آب دیده از گنه عاری نشد
اشک را با غفلتم از کوی مژگان می‎برم

بعد از این حالا که یوسف هم خریدارم نشد
چون زلیخا خون‎جگر سر در گریبان می‎برم

من نمی‎بینم، نمی‎دانم، نمی‎فهمم، ولی
بهره‎ها از او در این دوران هجران می‎برم

گرچه در هفته فقط یک جمعه یادش می‎کنم
از دعایش روز و شب سود فراوان می‎برم

بی‎پناهم هر کجا رفتم جوابم کرده‎اند
پس پناهم را به دربار خراسان می‎برم

جام جانان را همیشه با وضو سر می‎کشم
یا نام سلطان را فقط با چشم گریان می‎برم

کربلا می‎خواهم و با صد امید و آرزو
حاجتم را محضر آقا رضا جان می‎برم

با توسل بر غم زهرا به محشر می روم
با توسل راه در دربار سلطان می‎برم

ننگ بر اهل مدینه که علی فرموده است
همسرم را با قد خم بیت الاحزان می‎برم

یک روز پی کسبی و در فکر معاشی
یک روز  شدی غرق تماشای حواشی

ای طالب طوف نوه زاده‎ی کعبه
وقتش نشده تا که سرت را بتراشی؟

این رسم، کجا رسم تمنای نگار است؟
بی‎زحمت و بی‎خدمت و بی‎سعی و تلاشی

گمراه بمان لیک بدان منتظرت هست
تو منتظر یار چه باشی چه نباشی

جانم به فدای شهدایی که پی یار
گشتند سر کوی عقیله متلاشی

پروانه به پروانه همه شعله خریدند
تا اینکه نیافتد به رخ شمع خراشی

ای دیده بیا همدم داغ جگرش باش
تا بر جگر شعله‎ورش اشک بپاشی

دیر آمده‎ای زود برو از روی جسمش
ای که ته گودال به دنبال «عبا»شی

شرمنده‎ام، شرمنده از شب‎های هجرانی
حق می‎دهم من را دگر از خود نمی‎دانی

فکر تو کم بودم، تو خیلی فکر من بودی
خیرت رسیده به گدا پیدا و پنهانی

موی سپید نوکرانت هم نمایان شد
پس کی به پایان می‎رسد این راه طولانی

شهری که جای تو نباشد جای باران نیست
تو نیستی در شهر ما و نیست بارانی

امروز و فردا کردنم برد آبرویم را
دیگر نمانده وقت توبه، وقت جبرانی

هرقدر می‎خواهی بزن حرفی ندارم من
اما فقط قولی بده، رو برنگردانی

در را به روی میهمان بستیم و خندیدیم
آه ای مسلمانان چه شد رسم مسلمانی

ای کربلایی زیر قبّه یاد کن ما را
محتاج محتاجیم، مائیم و پریشانی

شیخ الائمه کوچه به کوچه بر زمین افتاد
یاد زمین افتادنش امروز گریانیم