تکیه بر دیوار کعبه می‎دهی وای از دلت
از غم جدّ غریبت آگهی وای از دلت

روز و شب گریه کنی و باز روز آمدن
ناله‎ی وا زینبا سر می‎دهی وای از دلت

اشک، چشمت را بگیرد با «انا ابن الفاطمه»
روی دیوار حرم سر می‎نهی وای از دلت

یاد دیوار و در و گودال و نهر علقمه
می‎شود هر یک به روضه منتهی وای از دلت

آن دو را پیش تو از کعبه تا شهر مدینه دور نیست
بازگردد ناگهان بر تو غمی وای از دلت

آن دو را بیرون کشی از قبرها نعره‎کشان
تا زنی سیلی به آن دو وانگهی وای از دلت

روضه می‎خوانی به وقت انتقامت تا دهی
عالمیان را نجات از گمرهی وای از دلت

تا اراده می‎کنی یک آن رَوی کرب و بلا
داغ‎ها دارند با تو همرهی وای از دلت

«یا لثارات الحسین» تو به ما هم می‎رسد
ای امیر لشگر ثاراللّهی وای از دلت

جان به قربانت چقدر آن روز زحمت می‎کشی
تا قیود نفس از ما وانهی وای از دلت

عالمی در انتظار صوت مولایی توست
کِی «انا المهدی» به عالم سر دهی وای از دلت

قربان تو و محکمه‎ی عذر پذیرت
قربان تو و لطف و مبرّات کثیرت

ای حجت حق درگذر از بنده‎ی زارَت
حالا که پشیمان شده این عبد حقیرت

خالی شده پیمانه‎ی ما «أَوفِ لَناَ الکَیل»
ای یوسف زهرا نظری کن به فقیرت

هر لحظه‎ی ما پر شده از عطر دعایت
الحق که تو هستی همه دم فاطمه سیرت

هر جا که رسیدیم فقط مدح تو گفتیم
بگذار بمانیم همان معرکه‎گیرت

هر کس به کسی نازد و ما هم به تو نازیم
دلخوش به توایم و همه هستیم اسیرت

گفتیم بیا روضه‎ی عباس گرفتیم
شاید که سوی خیمه‎ی ما خورد مسیرت

ای مادر عباس اجازه بده یک بیت
ما روضه بخوانیم از آن کوه بصیرت

بی‎دست و پر از تیر ز بالای بلندی
افتاد زمین ام بنین ماه منیرت

نظر به روی تو شد قبله‌گاه آمالم
ترحمی بنما، کن نظر به احوالم

نوشته روی جبینم فراق تا به ابد
بنالم از غم دل یا بدی اقبالم؟

من آن کبوتر بامم که هر کجا رفتم
به سنگ تهمت مردم شکسته شد بالم

فقط ضمانت تو گشته مُهر تائیدی
به توبه نامه‌ی بی‌اعتبار هر سالم

نه پای رفتنی هست و نه روی آمدنی
بگو چه چاره کنم من ز دست اعمالم

صدای پای محرم به گوش می‌آید
شبانه روز به یاد حسین می‌نالم

قسم به موی پریشان عمه جان شما
به گریه دل نگران حسین و گودالم

صدا زد از ته گودال، خواهرم برگرد
مگر نگفتم عزیزم نیا به دنبالم

برو به خیمه نبینی بریدن سر را
وگرنه پیر شوی پای جسم پامالم

دلگیرم از خودم که دلم گیر یار نیست
اصلا برای آمدنش بیقرار نیست

گیرم رسید روز وصالش، چه فایده؟
وقتی که دل به شوق وصالش دچار نیست

روزی هزار بار دلش را شکسته‎ام
این گونه زیستن، ادب انتظار نیست

همسایه‎ای گرسنه و اهل محله خواب
یعنی در این محله کسی سفره‎دار نیست

آخر چقدر در پی دنیا دویده‎ایم
باور کنید حرص زدن افتخار نیست

امروز اگر که توبه نکردم چه می‎کنم
فردا که زیر خاک مرا اختیار نیست

ای دل به هوش باش ببین چرخ روزگار
خالی ز لطف و رحمت پروردگار نیست

باید که گردگیری دل کرد و گریه کرد
گریه برای عاشق دلداده عار نیست

وای از مزار و غمکده‎ی باقر العلوم
یک سایه‎بان به گستره‎ی آن مزار نیست

حجاج مکّه‎اند و به روز شهادتش
یک شیعه در مجاورت آن دیار نیست

کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را
کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را

ندارد چاره‎ای جز این که بشناسد در این دنیا
صراط مستقیمش را حرامش را حلالش را

خیال معصیت، معصیت است و منتظر باید
نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را

تعجب می‎کنم از عاشقی که بهر یک لذت
به آتش می‎کشد سرمایه‎ی هفتاد سالش را

چگونه ادعای بنده بودن می‎کند آنکه
نمی‎پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را

چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد
روان می‎سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‎هایش مملو از ذکر است
همیشه مغتنم می‎داند از دنیا مجالش را

شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن
از این ترک تعلق یافته راه کمالش را

بسوز ای دل برای غصه‎های عمه سادات
که روی نیزه‎ای کامل شده بیند هلالش را

امان از چوبه‎ی محمل بگو یک زن در این محفل
ببندد بر سر خونین زینب تکه شالش را

غزل غزل به پای تو نگاه پاک ریخته
چه جسم‌ها بدون سر به روی خاک ریخته

تو را میان چشم‌های آن شهید جسته‌ام
شنیده‌ام خدا تو را به قلب پاک ریخته

ز بعد دیدگان تو چه چشم‌های خیره‌ای
به پای تو به ذکر روحی الفداک ریخته

ز هرکه دل برده آن جمال نازنین ما
برون ز دل تعلقات ما سواک ریخته

مقام اولیاء یافته به سوی تو شتافته
میان اشقی الاشقیاء ز سینه باک ریخته

به وقت سر بریدنش حسین می‌زد از لبش
و در شکنج گیسویش شبیه تاک ریخته

مسیر خیر مقدمت ببین چه گل‌فشان شده
به جای فرش، نعش‌های سینه چاک ریخته

نگاه کن چقدر عاشق شهادت آمده
برای هر نگاه تو بسی هلاک ریخته

ز یک مسیر کشته‌های تازه تازه می‌رسد
و یک مسیر استخوان بی‌پلاک ریخته

هزارها چنان زهیر، هزارها چنان بریر
برای کربلای تو بدین ملاک ریخته

سر تو را به نیزه‌ها زدند «جدی الغریب»
کسی نگفت خون تو چه هولناک ریخته

ز تل زینبیه دیدند اهل بیت تو
که قطعه قطعه پیکرت به روی خاک ریخته

به پیش چشم مادرت و در کنار خواهرت
به دشت جسم بی‌سرت چه چاک چاک ریخته

نگاه دخترت به اشک‌های خواهرت
به زخم‌های حنجرت چه دردناک ریخته

شکوه دارم از خودم بر بخت خود پا می‎زنم
سال‎ها روضه می‎آیم و باز درجا می‎زنم

گریه‎ات را با گناهانم درآوردم، ولی
می‎نشینم ناله‎ی الغوث آقا می‎زنم

گرچه می‎گویم که دنیای منی یابن الحسن
در عوض قید شما را پای دنیا می‎زنم

از دورویی خسته‎ام از دست دارم می‎روم
با همین اعمال زشتم حرف زیبا می‎زنم

من بدم اما دعایم کن، تو بابای منی
طفل بازیگوش هستم رو به بابا می‎زنم

خیمه‎ات خلوت که باشد درد دل راحت‎تر است
پس می‎آیم حرف‎هایم را سحرها می‎زنم

طاقت من طاق شد پس کی براتم می‎رسد
یا ببر تا کربلا یا که خودم را می‎زنم

باز هم از طوس دارد برگ دعوت می‎رسد
برگه‎ی حاجات خود را در حرم تا می‎زنم