تا خیمه ما را حیّ داور می‎رساند
در مجلس سبط پیمبر می‎رساند

دست نیازم را برید از غیر ارباب
رزق مرا در پشت این در می‎رساند

ریزه‎خور و شرمنده‎ی لطف حسینم
هر چه بخواهم یار بهتر می‎رساند

حتی اگر سائل بخواهد سنگ از او
آقا به دستش کیسه‎ی زر می‎رساند

ارباب ما آقاست در اوج نداری
نان شبش را نزد نوکر می‎رساند

ممنون فطرس هستم و مدیون شغلش
از بس سلامم را به دلبر می‎رساند

بالم شکسته، خب قلبم هم شکسته
من را به یارم دیده‎ی تر می‎رساند

آن دردهایی که ندارد راه چاره
درمان آن را نازدختر می‎رساند

با گریه بر داغ سه ساله زنده باشم
عمر مرا داغش به آخر می‎رساند

خار مغیلان بر کف پاهای زخمش
در هر قدم زجر مکرر می‏‎رساند

بر ضجر لعنت با کتک یاس حرم را
تا به خرابه آن ستمگر می‎رساند

غوغا به پا کرده رقیه در خرابه
دارد لبش را سوی حنجر می‎رساند

شور و شیرین جوانی پای ماتم خرج شد
بهترین ساعات عمر من در این غم خرج شد

هیچ کالایی گران‎تر از بکاء روضه نیست
پای هر یک قطره خون شاه عالم خرج شد

انبیا را دستگیری کرده گریه بر حسین
عفو حق بارید وقتی اشک آدم خرج شد

کعبه از گریه‎کنان اسبق شش گوشه است
در غم مشک فراتت اشک زمزم خرج شد

از نخ چادر نماز وصله‎دار فاطمه است
هر نخی که در سیاهی‎های پرچم خرج شد

دستبند مادر و انگشتری خواهرم
بهر نذری دادن در روضه با هم خرج شد

قلک چشم ترم را تا شکستم گریه ریخت
در عزایت کل دارایی‎ام خرج شد

آبروی رفته‎ی ما را تو برگردانده‎ای
با دو قطره آبرویی که محرم خرج شد

روستا یک کهنه بوریا برایش مانده بود
که همان هم در ازای جسم درهم خرج شد

ساربان بی مروت را خدا لعنت کند
کل انگشتان دستت پای خاتم خرج شد

غیر از تو نیستیم مسلمان هیچکس
غیر از تو نیستیم پریشان هیچکس

ما غیر دامن تو که حبل المتین ماست
دستی نمی‎بریم به دامان هیچکس

قربانی توئیم لک الحمد یا حسین
پس یعنی نمی‎رویم به قربان هیچکس

کشتی تویی، نجات تویی، رهنما تویی
دل، خوش نمی‎کنیم به سکّان هیچکس

من آفتاب کرب و بلای تو را حسین
هرگز نمی‎دهم به گلستان هیچکس

جز گریه‎ای که بهر تن بی‎سر شماست
خیری نداشت دیده‎ی گریان هیچکس

روزی رسان زندگی ما رقیه است
زین جا نرفته‎ایم سر خوان هیچکس

بعد از لب مبارکت ای قاری غریب
چوبی نخورد بر لب و دندان هیچکس

آنگونه که سرت به روی نیزه آیه خواند
منبر نرفته قاری قرآن هیچکس

خاتم اگر چه داشت به انگشت خود ولی
انگشت را نداد سلیمان هیچکس

عمری‎ست رعیتش همگی بهره برده‎اند
از خیر و رحمتش همگی بهره برده‎اند

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
از خاک تربتش همگی بهره برده‎اند

آن نوکران که در دل خاک آرمیده‎اند
ذیل شفاعتش همگی بهره برده‎اند

ما که به جای خویش رسولان و اولیا
از نور خلقتش همگی بهره برده‎اند

صاحب پیاله‎های بهشتی برای قرب
از چای هیئتش همگی بهره برده‎اند

عابس، بُرَیر، جُون، حبیب، ابن عوسجه
تحت ولایتش همگی بهره برده‎اند

اصحاب یک به یک به مواسات شهره‎اند
از سختی عطش همگی بهره برده‎اند

خالی نمانده دست کسی بین قتلگاه
هنگام غارتش همگی بهره برده‎اند

از چشم، گریه ماند و از گریه عزتش
از جام، باده ماند از باده لذتش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است
دنیا جهنم است برو سمت جنّتش

ما را حسین بهر خودش انتخاب کرد
اینجا کسی نیامده الّا به دعوتش

عرفان ناب چیست همان گریه بر حسین
صد سال فیض ریخته در نیم ساعتش

تا زنده‎ای به هر نفسی یا حسین بگو
فردا میان قبر تو هستی و حسرتش

یک روز هم شبیه به «حُر» می‎خری مرا
بخشیده می‎شویم همه در نهایتش

آن کس که کار کرد برای عزای او
حتی عبادت است دم استراحتش

صد بار قهر کردم و دنبالم آمدی
ماندم دگر چه کار کنم از خجالتش

خون حسین قاطی کرب و بلا شده
صد مرده زنده می‎شود از بوی تربتش

جان داشت به خیمه‎ی او حمله‎ور شدند
«فَابْكِ عَلَى الْحُسَيْنِ» شکستند حرمتش

تا خدا در ظرف خلقت میوه‎ی نوبر گذاشت
آسمان خم شد قمر را در دامن مادر گذاشت

کیستی تو از همان روزی که دنیا آمدی
قبضه‎ی شمشیر بالای سرت حیدر گذاشت

حضرت ام البنین حلقه به گوشت کرد و بعد
در مسیر عاشقی نام تو را نوکر گذاشت

در طفولیت ابالفضلی و بعد چند سال
قد کشیدی و خدا نام تو را محشر گذاشت

واجب التعظیمی و از بس حیدر هیبتی
بایدت افتاد بر خاک و به خاکت سر گذاشت

تو مطیع محض معصومی تمام زندگیت
باید از تو هرجا، هر کسی منبر گذاشت

در مقام عشق‎بازی و ادب بی‎شک خدا
یک سر و گردن تو را از خلق بالاتر گذاشت

روی چشمش می‎نهد صاحب زمان هر جا خدا
مهر تائید تو را در پای هر دفتر گذاشت

بهر اسباب شفاعت ذات حق دست تو را
روی دست بی‌بی صدیقه‎ی اطهر گذاشت

موقع صفین آمد شانه‎ات را مشک داد
ساقی کوثر چه زیبا در کَفَت ساغر گذاشت

افضل الاعمال تو حفظ حریم زینب است
بعد از آن باید کنارت لفظ آب‎آور گذاشت

بر زمین افتاد تا گلدسته‎های مسجدش
جای دست تو خدا یک جفت بال و پر گذاشت

تا تو افتادی زمین، افتاد بیچاره رباب
علقمه داغ تو را بر حنجر اصغر گذاشت

بعد تو باب جسارت باز شد، دست عدو
روی برگ یاس‎ها یک باغ نیلوفر گذاشت

بعد تو خلخال‎ها تبدیل سوغاتی شده
شاعر اینجا چند نقطه تا الی آخر گذاشت

غم مخور از غارت چادر، خدا بهر حجاب
آستین‎ها را … نور را معجر گذاشت

اگر دردمندی اگر بی‎قراری
اگر سر به زیری اگر شرمساری

اگر زخم خوردی اگر پرغباری
چرا ناامیدی اباالفضل داری

بده دست خود را برو با ابا الفضل
بزن روی سینه بگو یا ابا الفضل

خوشا این کرامت خوشا این گدایی
نمی پرسد از تو که هستی؟ کجایی؟

به یُمن اباالفضل در کربلایی
خیال تو راحت که حاجت روایی

نه تنها خودی‎ها نه تنها تنی‎ها
که قرص است بر او دل ارمنی‎ها

همه با مرامان اسیر مرامش
همه نامداران گرفتار نامش

حسین است امامش فدای امامش
غلامم غلامم غلام غلامش

ابا الفضل لنگر، حسین است کشتی
به قول رفیقان ابا الفضل است مشتی

هوا داغِ داغ و حرم قحط آب است
علی بی‎قرار و پریشان رباب است

عمو تشنه را آب دادن ثواب است
ببین هر طرف را که دیدم سراب است

بیا مشک بردار جان رقیه
که زخم است دیگر دهان رقیه