بر زخم‌های سینه‌ی عاشق دوا بس است / داغ ندیدنت به جگرهای ما بس است

بی تو شبیه کوچه‌ی تنگ است شهرمان / ای زائر شهید مدینه، بیا، بس است

پُر کن دوباره کِیل مرا «ایّها العزیز» / هرگز نگو تصدّق این بی‎نوا بس است

بر خشکی لبان من افطار چاره نیست / قدری غبار از کف پای شما بس است

غفلت مرا به مجلس عیش و گناه برد / رفتم خلاف میل شما هر کجا بس است

من دوست دارمت که نشستم ببینمت / بیرون نکن مگو که برو بی‎حیا بس است

ای صاحب اختیار من و قدرهای من / دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است

قرآن به سر گرفتم و گفتم فقط، علی / یعنی علی اگر که ببخشد مرا بس است

این «بالحسین‌»های تو دست مرا گرفت / حتما برای توبه‌ی من کربلا بس است

آقا قسم به گریه‌ی صبح و مساءتان / آقا قسم به گریه‌ی زینب بُکا بس است

حالا که از تعلّقِ خود، کنده آمده / حالا که از گناه، سرافکنده آمده

در وا کنید بنده‌ی شرمنده آمده / آلوده‎ای فراری و یک دنده آمده

مثل همه مرا بپذیری چه می‌شود؟ / امشب اگر که دست بگیری چه می‌شود؟

در سینه‎ام هزار و یکی راز مانده است / دام گناه پیش رویم باز مانده است

با این‎که کم به ساعت پرواز مانده است / این بنده روی پله‌ی آغاز مانده است

یک لحظه پس به جای تماشا کمک کنید / جانِ علی به خاطر زهرا کمک کنید

دنبال نفس بودم و رسوای این و آن / تحقیرها شدم سر دعوای این و آن

قند و شکر زدم به مربّای این و آن / یک بار هم مرا تو بخر جایِ این و آن

اینجا همیشه اهلِ کرم جود می‌کنند / اینجا همه بدون ضرر سود می‌کنند

گفتی به دل جلا بده، گفتم به روی چشم / گفتی که دل به ما بده، گفتم به روی چشم

گفتی به من بکاء بده، گفتم به روی چشم / گفتی به من بها بده، گفتم به روی چشم

پس نوبتِ تو آمده من را صدا بزن / پایین نامه‎ام سفر کربلا بزن

این اشکِ بی‎مقدّمه را می‌خرد حسین / این سوز و آه و زمزمه را می‌خرد حسین

آقاست عاقبت همه را می‌خرد حسین / بارِ گدای فاطمه را می‌خرد حسین

ابلیس هر چه کرد سرشتم عوض نشد / ماندم گدای روضه، بهشتم عوض نشد

سلطان اگر کریم بُود، کم برای چه؟ / وقتی که هست خانه‌ی تو، غم برای چه؟

اصلا زدند این همه پرچم، برای چه؟ / صبرِ رسیدنِ به محرم، برای چه؟

یک «یا حسین» اگر که دل از حال می‌برد / یادش مرا به روضه‌ی گودال می‌برد

ادامه »

فرصت به هدر رفت خجالت نکشیدیم / پیری به سراغ آمد و حسرت نکشیدیم

تا کسب مقامات ریاضت نکشیدیم / شب تا به سحر رنج عبادت نکشیدیم

دیگر ته خطیم بیا، رحم به ما کن / هستیم پشیمان به خدا، رحم به ما کن

با سیره‌ی پیغمبرمان اُنس نداریم / با صبر و رضا، حفظ زبان اُنس نداریم

با زهدِ علی هیچ زمان اُنس نداریم / با نان جو و خشکی نان اُنس نداریم

حِلم حسنی گم شده در زندگی ما / شرمنده‎ی سجّاد شده بندگی ما

تلخ است حقیقت که ز بیرون شدگانیم / در بابِ عمل هیچ، مسلمانِ زبانیم

حق خانه ‎نشین است ولی فارغ از آنیم / دنباله‎روی مصلحت و سود و زیانیم

کوفی صفت از حرف خدا دست کشیدیم / افسوس ز راه شهدا دست کشیدیم

پس آن همه خیرات و مبرات کجا رفت / تقوا و ورع، ذکر و مراعات کجا رفت

آن چشم‌ِ تر و حال مناجات کجا رفت؟ / بین همه ایثار و مساوات کجا رفت؟

دل را به بیانات تو معطوف نکردیم / بازیچه شدیم، امر به معروف نکردیم

هرچند بَدیم از همه‎ی خلق جدائیم / تا صبح قیامت درِ این خانه گدائیم

ما کفتر جَلد حرم امن رضائیم / هر صبح و مساء گریه‎کن کرب و بلائیم

سکّان زمین، روی زمین غلت‎زنان رفت / یعنی دگر امنیت اطفال و زنان رفت

وا… که نور ندارد از خود آفتاب / خورشید نور روی تو را داده بازتاب

وصف شما که کار بشر نیست یا علی / باشد اگر که فضل تو سرفصل صد کتاب

ذکرت عبادتی‎ست که مستی می‎آورد / بر زاهدان رواست چشیدن از این شراب

حبّ علی کلید در باغ جنّت است / با این وجود خوف نداریم از عذاب

ما سائلیم و اهل سؤالیم ای علی / خود گفته‎ای «سَلونیِ» ما را مکن جواب

این‎بار خاک را به نظر کیمیا نکن / بگذار خاک پای تو باشم ابوتراب

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

یک قطره اشک شرم مرا یَم حساب کرد / کوثر حساب کرد و زمزم حساب کرد

آه یکی گرفت به پای همه نوشت / ما با هم آمدیم که با هم حساب کرد

با این خدا هر آن‎که طرف شد ضرر نکرد / یک دم صدا زدیم دمادم حساب کرد

پیش کریم دست به جیبم نمی‎برم / خرج من از کیسه‎ی حاتم حساب کرد

مقصد عبودیت که نباشد نمی‎شود / حتّی روی عبادت «بَلعم» حساب کرد

معلوم بود آبرویم را نمی‎برد / از اوّلش گناه مرا کم حساب کرد

اوّل بنا نداشت حسابم کند ولی / وقتی که دید فاطمه دارم حساب کرد

ما را خدا به خاطر ارباب می‎خرد / باید به روی شاه دو عالم حساب کرد

این گریه قابلیّت غفران نداشته / پس روی گریه‎های محرّم حساب کرد

فرمود «بالحسین» بگو، گفتم، خرید / یعنی مرا دو مرتبه آدم حساب کرد

چیزی نمانده بود که بیرونمان کنند / ممنون حیدریم که دَرهَم حساب کرد

زینب همین که دید کنارش شلوغ شد / بر تکّه‎های پاره‎ی پرچم حساب کرد

زبان عرض دعای مرا درست کنید / نمی‎روم که مرا با، بیا درست کنید

رفیق‌ها همه دورم زدند و تنهایم / خراب کردم امّا شما درست کنید

خریدنی است بنای دلِ شکسته اگر / از این شکسته بنا، ربّنا درست کنید

هوای کار مرا داشتی نفهمیدم / دوباره کار مرا بی‎هوا درست کنید

برای من که نشستم کنار اهل سحر / از این به بعد لباس گدا درست کنید

حساب هم بکشید از گناه من امشب / ولی حساب مرا با «رضا» درست کنید

نمی‎روم ز در خانه‎اش به جایی تا / ز بنده، بنده‌ی خوب خدا درست کنید

اگر که راه ندارد مرا نبخشیدم / ولی یکی دو سفر کربلا درست کنید

اگر که کرب و بلا گوشه‌ی حرم هم نه / بناست عاشقانت را کجا درست کنید؟

فقط به حرمت گودال قتلگاه حسین / مرا میان همین روضه‌ها درست کنید

هنوز این لب خشکیده آب می‌خواهد / که گفته پایِ سرش سر صدا، درست کنید

برای آن تن عریان اگر که هست، کفن / اگر که نیست دو سه بوریا درست کنید

هر دم شده  این، آوای دلم / محشر نکنی، یا ربّ خجلم

ای خالق نور، العفو العفو / ای رب غفور، العفو العفو

دیدم همه کس را، راهی بدهی / حتی به گدا در راهی بدهی

من هم به طلب سوی تو شدم / تا راه به این گمراه بدهی

از بخل و غرور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

در کار خودم مضطر شده‎ام / دیر آمده‎ام بر در زده‎ام

من که سرِ خود مهمان نشدم / با ذکر حسین جان آمده‎ام (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

گیرم همه خوب و من بدِ بدِ / آیا بشوم از کوی تو رَد؟

اینجا تو اگر عفوم نکنی / پس وای من و تنگی لحد

پایم لب گور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو (ای خالق نور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو)

اول ثمر بخشیدن من / لبخند حسین لبخند حسن

این قول شفاعت از حسنین / این عهد من و این بنده شدن

توّاب و شکور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو

با این که بدم من با علی‎ام / این آب و گلم این یا علی‎ام

تا فاطمی و تا حیدری‎ام / من پشت سر مولا علی‎ام

این برگ عبور العفو العفو / ای ربّ غفور العفو العفو

تا شور حسین دارم به سرم / جانانه دفاع دارم زحرم

خون شهدا در خون و رگم / من آبروی رهبر نَبَرم

با درک حضور العفو العفو / ای رب غفور العفو العفو

یا معجر پاره می‌کُشدم / یا چادر خاکی می‌کُشدم

کوچه‎ی تنگ تا کوفه خدا / هر جا که بخواهد می‌بردم

شد روضه مرور العفو العفو / ای رب غفور العفو العفو

من که به حرم آتش نزدم / من سدّ ره زهرا نشدم

من که نزدم بر نیزه سری / من نوکر زهرا تا ابدم

فقیر محض رسیدم به پات محتاجم / تصدّقی که ز کل جهات محتاجم

غریق نفسم و در حال دست و پا زدنم / کسی نیامده بهر نجات محتاجم

سخن زیاد ولی حال عرض حاجت نیست / قلم که هست به قدری دوات محتاجم

مرا رفیق خودت کن به عافیت برسم / محل بده که به این التفات محتاجم

برای خلوتِ قبری که پیش رو دارم / به باقیات پر از صالحات محتاجم

برای رد شدنم از صراط می‎ترسم / برای رد شدنم از صراط محتاجم

نه این‎که دین به زکاتم نیاز دارد، نه / که من به دادن خمس و زکات محتاجم

لبم هوایی بوسیدن ضریح رضاست / تو شاهدی که به طعم نبات محتاجم

برای سفره‎ی افطار نان نمی‎خواهم / فقط به کاسه‎ای آب فرات محتاجم

به اقتدای تن شاه وقت جان دادن / کفن که نه به حصیر دهات محتاجم