تصمیم زمین خورده اگر پا شدن است
اول قدمش جدا ز دنیا شدن است

خواری جهان، گدای مردم بودن
شاهی جهان، گدای آقا شدن است

انگشت نما اگر که باشی چه باک
زیبایی عشق چیست؟ رسوا شدن است

باید که به جز او ز همه دل بکَنی
مؤمن شدن اقتضاش تنها شدن است

چیزی که به منتظر بها می‌بخشد
دلواپس بی کسی مولا شدن است

کافی‌ست سخنوری و لفاظی ما
وقت عمل است نوبت پا شدن است

خیر و خوشی قبر، قیامت، امروز
در قافله کرب و بلا جا شدن است

حتی روی دست هم رجز می‌خواند
شش ماهه اگر در پی آقا شدن است

هر دو عالم قطره و دریا حسین
در دو دنیا صورت و معنا حسین
آبرودار است بین ما حسین
شهر ما شهر خدا شد با حسین
از همه دل می‏‎کَنیم الّا حسین

صبح محشر روزگار فاطمه است
سینه‎زن جایش کنار فاطمه است
گریه هر کس کرد یار فاطمه است
این محرم ها بهار فاطمه است
پس بخوان با نوحه‎ی زهرا، حسین

من خدا را در جهان دارم فقط
مصطفی را در جهان دارم فقط
مرتضی را در جهان دارم فقط
مجتبی را در جهان دارم فقط
می‎شود اینها همه یکجا حسین

چشم آب از نهر کوثر می‎کشد
باده از دست علی سر می‎کشد
میل ما دائم به قنبر می‎کشد
هر که سر بر پای رهبر می‎کشد
می‎شود یک عبد سر تا پا حسین

جبهه‎ی فرهنگ جنگ خیبر است
پیر ما فرمود مسجد سنگر است
نسل زهرا ذوالفقار حیدر است
دشمن زهرا یقینا ابتر است
لشگری دارد تک و تنها حسین

شد منا فیض جهاد اصغرم
سایه‎ی پرچم نشد کم از سرم
کعبه راهش بسته شد رفتم حرم
دست برداریم اصلا از حرم
می‎کشد من را خودش بالا حسین

کنده اسرائیل یک چال سعود
شد یمن تاراج عمال سعود
سال بعدی می‎شود سال سعود
می‎شود آل سعود آل سقوط
می‎کند محشر به پا فردا حسین

ابرهه از قبل با ما آشناست
جان داعش دست کودک‎های ماست
اربعین گردان بچه شیعه‎هاست
سفره‎ی زهرا نجف تا کربلاست
می‎نشیند پیش ما آنجا حسین

ما نمی‎خواهیم این دینار را
مرحبا این امّت بیدار را
رهبر ما داده این هشدار را
بیعت ایران و استکبار را
هر کسی مرد است گوید یا حسین

وای از اسلام اشرافیگری
مرگ بر حکام اشرافیگری
کوفه هم شد خام اشرافیگری
این هم از فرجام اشرافیگری
گر سر درآورد از نوک نی‎ها حسین

شهر انصار علی بالا گرفت
بین کوچه پهلوی زهرا گرفت
راه را بر زینب کبری گرفت
هلهله در بین مردم پا گرفت
راستی امسال عاشورا! حسین

نوحه‎های مادری بی‎تاب، آب
کاش می‎دید اصغرش در خواب، آب
مشک را شرمنده کرده آب آب
حال می‎خواهد چه سر در آب آب
ناامید از خیمه‎ی سقا حسین

پشت سر گریه مقابل هلهله
تا به لشگر نیست دیگر فاصله
یک بدن یک پدر حیران میان غائله
بشکند دستت الهی حرمله
دست به نفرین می‎برد بالا حسین

هر چه برسد بر سر این شهر عجب نیست
وقتی ز غمش جان کسی هیچ به لب نیست

اصلا شده یکبار هم از خویش بپرسی
آقا وسط منتظران از چه سبب نیست

تاریک شدن قسمت ما بوده همیشه
بی ماه رخش روز، کم از نیمه‌‎ی شب نیست

ما نوکر و ما منتظر و بنده نبودیم
ای کاش بفهمیم که تالی به لقب نیست

هر چند شکستیم دلش را همه‎ی عمر
صد شکر که روزی ده ما اهل غضب نیست

ای کاش همیشه درِ این خانه بمانیم
روزی خور اغیار شدن شرط ادب نیست

وقتی نمک سفره‎ی ما تربت اعلی‎ست
بیمار نداریم نیازی به مطب نیست

جوری عطش افتاد به جان شه بی‎سر
دریا به خدا مرهم این خشکی لب نیست

با خدا هستیم یعنی با حسین
می‎کُشد با عشق خود ما را حسین

در مقام خود خدایی می‎کند
می‎نشیند بر زمین هر جا حسین

آبروی نوکرش را می‎خرد
پیش چشمان همه تنها حسین

در غم واندوه آرامم نکرد
هیچ ذکری غیر ذکر یا حسین

می‎برد بالا مرا در روضه‎اش
بیشتر از قوس او أدنی حسین

خلقت ما از دعای فاطمه است
لا موثر فی الوجود الّا حسین

کارها را با رقیه بسته اند
اهل بیت مصطفی حتی حسین

نامه‎ی اعمالمان را تا کنید
راه می‎آید خودش با ما حسین

با لباس مشکی‎ام دفنم کنید
رو سفیدم می‎کند فردا حسین

کربلای من گره خورده به هم
می‎زند تا اربعین امضا حسین

از مدینه آمدم تا کربلا
چون حسن آورده من را تا حسین

سفره‎دار سفره‎ی زهرا حسن
روضه‎خوان روضه‎ی زهرا حسین

هر دم از کوی تو آمد خبر سوختگان
خرجی بی کسی‌ات شد جگر سوختگان

شب اینها سحر گریه هجران شده است
رنگی از خواب ندارد سحر سوختگان

درد اگر از تو بیاید همه‌اش خیر و خوشی‌ست
مزد عشق است بلا، در نظر سوختگان

سوختند و همه را سوخته‌ی خود کردی
می‌رسد تا همه عالم اثر سوختگان

مثل پرچم همه جا از تو حکایت دارند
سینه‌زن جمع شد دور و بر سوختگان

مسجد ارک، منا، فکه چه فرقی دارد
به کف پای تو افتاده، سر سوختگان

همه‌ی عمر نشستند، ببینند تو را
گذری رد شو تو هم از گذر سوختگان

روز و شب از تو فقط کرب و بلا می‌خواهم
عتبات است تمام سفر سوختگان

جدت افتاد ز مرکب همگی افتادند
سپرش رفت به غارت، سپر سوختگان

 گفتیم یا حسین و خدا هم خریدمان
امسال هم نکرده خدا ناامیدمان

با پای خویش مجلس روضه نیامدیم
زهرا خودش به ماه محرم کشیدمان

یاد تمام گریه‎کنان محرم به خیر
پیرغلام‎های محاسن سپیدمان

آرام تا نوای «حسین جان» بلند شد
آمد صدای چند رفیق شهیدمان

اجداد ما برای حسین تکیه می‎زدند
پرچم به دوش روضه، خدا آفریدمان

خاصیت حسین جدایی ز غیر اوست
یک جلوه کرد و از همه عالم بریدمان

با این همه گناه چه تحویلمان گرفت
گویا به وقت معصیت اصلا ندیدمان

جا مانده‎ایم از سفر کربلا چه قدر
آمد شمیم سیب و به اینجا کشیدمان

هر کس که خوب گریه کند یار فاطمه است
زهرا برای یاری خود برگزیدمان

مادر «بنیّ» گفت و همه عالم ریخت به هم
آن آتش جگر چه به آتش کشیدمان

 حسرت دیدن تو حسرت ساعات من است
سوختن پای غمت روح عبادات من است

با دعای فرجت، حاجت دنیا دارم
شررمساری من از زشتی نیّات من است

دلخوشم من به کریمی که به او بد کردم
او ولی جای غضب، فکر مراعات من است

تو دعا می‎کنی و سر به سلامت دارم
نافله خواندن تو حرز بلیات من است

گریه‎های سحرم وقف غریبی تو بود
گریه‎های سحرم خیر و مبرات من است

تا نیایی گره از کار دلم وا نشود
بی تو هر روز خودش روز مکافات من است

چه کسی گفته اگر که بروم کرب و بلا
پیرهن یا کفنی هدیه و سوغات من است

داغدار بدنی زیر سمّ اسبانیم
همه‎ی عزت من اوج مصیبات من است