اگر شوریده احوالی، یقین می خواهد این وادی
دلِ آواره ی ویران نشین می خواهد این وادی

کمانت می کند تیر و کمان عشق، حاضر باش
که استقبال تیر در کمین می خواهد این وادی

خریداری ندارد پینه ی پیشانی زاهد
اگر عاشق شدی زخم جبین می خواهد این وادی

به زندان رفتن یوسف زلیخا را مسلمان کرد
رفیق من نگاه نکته بین می خواهد این وادی

دل بی درد اگر دارد کسی، والله بیمار است
برای رستگاری درد دین می خواهد این وادی

پرستش بی توسل دردسر دارد به دنبالش
پس از ایّاک نعبد، نستعین می خواهد این وادی

گدا آمد کریمش کرد، دنیا را گلیمش کرد
عجب اعجاز خوبی، آفرین می خواهد این وادی

به دست هر نفس آلوده مسپارند منبر را
دل گریان و آه آتشین می خواهد این وادی

بدون اذن، انگور نجف روزی نخواهد شد
فقط مُهر امیرالمؤمنین می خواهد این وادی

شوریده دلیم و سر سودای تو داریم
با این دل سرگشته تمنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئیم که عمری
ای پرده نشین میل تماشای تو داریم

سوگند به یک موی سرت هر چه که داریم
از دولتی خاک کف پای تو داریم

ما زنده بر آنیم گرفتار تو باشیم
دل بسته به گیسوی چلیپای تو داریم

ای کاش که بر نامه ی اعمال همه عمر
بینیم که خشنودی و ارضای تو داریم

ما روضه گرفتیم که تشریف بیارید
این گرمی روضه ز نفس های تو داریم

دیگر تو بیا روضه بخوان صاحب روضه
ما حسرت آن صوت دلآرای تو داریم

قدری تو بگو از غربت جان دادن مادر
ما چشم تر از ماتم عظمای تو داریم

کم کم کفن فاطمه را پهن نمائی
دلشوره ای از شدت غم های تو داریم

امشب شب غم هاست امان از دل حیدر
ذکر لب زهراست امان از دل حیدر

آه ما یک روز قیمت داشت، آه از دست رفت
چون مجال گفت و گوی ماه و ما از دست رفت

آه حسرت می کشیم از دل که یک دنیا ثواب
خیلی آسان ذره ذره با گناه از دست رفت

چند باری تا حریم خیمه اش رفتیم، حیف
فیض وصلش با خطوری اشتباه از دست رفت

بس که هی شد صرف دیدار رقیبان وقت ما
فرصت دیدار نور روی ماه از دست رفت

این که آخر رو به سوی دوست آوردیم، لیک
سوی چشم ما در کوره راه از دست رفت

تا کمی هم حال و روز عاشقان را حس کنیم
اختیار عقل ما با یک نگاه از دست رفت

در لباس فقر مستغنی شد از هر حاجتی
آن که وقت سجده بر درگاه شاه از دست رفت

تازه قدر یک سر سوزن شبیه او شدیم
چون عنان صبر ما در قتلگاه از دست رفت

رو بگردانی ز من دنیا جهنم می شود
روزی ما روز و شب اندوه و ماتم می شود

پلک هایت باز کن درهای رحمت را نبند
بی نگاه تو دل ما خانه ی غم می شود

عاقبت هر کس دلش را شستشو داد از گناه
در حریم آیه ی تطهیر مَحرم می شود

در سر و رویم شده پیدا دگر موی سپید
فرصت دیدار دارد روز و شب کم می شود

چون خم گیسوی تو ای لیلی صحرانشین
قامت چشم انتظاران شما خم می شود

با تکان ابروانت زود می ریزد به هم
نبض عالم با نگاه تو منظم می شود

«یا ولی الله» راضی می شوی از دست من؟
با رضای تو رضای حق فراهم می شود

هر که زهرا مادرت را الگوی راهش کند
وقت لبخند تو مشمول دعا هم می شود

خاک پای مادر تو سرمه ی چشمان ما
دست بوس او رسول الله خاتم می شود

شک ندارم که حسین هم با دعای مادرش
صاحب کرب و بلا و ارباب عالم می شود

گریه ی ما باعث تسکین درد فاطمه است
این «حسین جان ها» به زخم سینه مرهم می شود

فاطمیه، کربلا شب های جمعه دیدنی ست
مادرت صاحب عزای ذبح اعظم می شود

این پسر هم مثل مادر جای تنگی گیر کرد
دنده ها این گونه شکلش نامنظم می شود

روضه ی گودال مثل روضه ی مسمار شد
ماجرای کوچه زیر چکمه ها تکرار شد

به طرز عشوه‌ی کسی نگار را فروختم

عجب حماقتی چه ساده یار را فروختم

هنوز هم به حیرتم چه شد که بر رعیتی

به سادگی جناب شهریار را فروختم

شبیه طفل کوچکی که عمر را حراج کرد

میان کوچه اجر انتظار را فروختم

خیار غبن ثابت است از پیاده‌ای که من

به او غبار راه آن سوار را فروختم

به شوق اینکه باز هم رفیق راه دل شوم

تمام مردمان این دیار را فروختم

به قیمت رسیدنم به فصل گرم بودنش

به کمترین بها بهار را فروختم

به شوق اینکه باز در کنار یار جا کنم

تمام آنچه داشتم کنار، را فروختم

شب و روز غصه دارم که تو نیستی کنارم

تو که نیستی کنارم، شب و روز غصه دارم

ز شب بلند هجران گله‌ای ندارم ای جان

که به عشق روز وصلت شب و روز می‌شمارم

من اگر چه درنیایم به شمار بندگانت

به صف فدائیانت به شمارگان بیارم

دل من خوش است در این که درست واقفی تو

که چقدر به معجزات نفست امیدوارم

همه‌ی کبوتران را به کمند خود درآرم

سحری به تیر مژگان بکنی اگر شکارم

چه تفاوت است در این که به روز حشر بی تو

به بهشت به جهنم به کدام رهسپارم

تو که «والضحی» مایی به ظهور اگر درآیی

برسد به روشنایی شب تار انتظارم

نه فقط غروب جمعه همه روز تا ظهورت

به تأسی از تو هر شب به حسین اشکبارم

به سپیدی گل یاس که شده کبود نیلی

تو که نیستی سیاه است همیشه روزگارم

غم فاطمه است در دل چه نیاز بر سرورم

که سرور در حقیقت بود اینکه سوگوارم

شبی که با تو سحر نیست، خیر در آن نیست

دلی که منتظرت نیست اهل ایمان نیست

تو حق بده به گدایانِ موسفید خودت

که کنار آمدن با فراق آسان نیست

چرا به فکر بهار و رسیدنش باشم

بهار تا تو نیایی کم از زمستان نیست

چه خیر و برکتی از زندگی خود دیده

کسی که ریزه‌خور سفره‌ی کریمان نیست

بدون لطف پدر طفل می‌خورد به زمین

تو نیستی و هوای دلم به سامان نیست

فدای جود کریمی که با بزرگی خود

ز نوکران بدش باز روی گردان نیست

برات کرب و بلای مرا بده آقا

که گفته است حرم جای یک پریشان نیست

کسی که واشده پایش به صحن ثاراللّه

به روز حشر گرفتار نیست حیران نیست