در هوای وصال در به درم
شاهدم گریه زاری سحرم

جگرت خون شده ز غفلت من
من هم از غصه‎ی تو خون جگرم

اذن داخل شدن که نیست مرا
از در خیمه‎ی تو می‎گذرم

خبرت آنقدر نمی‎آید
تا به دیوار می‎خورد خبرم

یک سلام و علیک هم کافی ست
حالی از من بپرس ای پدرم

بی کسم ای کس همه عالم
به خدا خالی است دور و برم

نده دست کسی مرا آقا
که دخیل تو اَند بال و پرم

به همین روضه‎های ناحیه ات
یک سفر پیش جدّ خود ببرم

تو که هر شب مسافر حرمی
برسان این حقیر را به حرم

بین مقتل چهارده قرن است
مادری داد می‎زند پسرم

نزد ما غم از سرور هر دو عالم بهتر است
گریه بر تو از نماز نیمه شب هم بهتر است

واقعا اشک برای روضه چیز دیگری ست
در سلوک ما فرات از آب زمزم بهتر است

گریه‎هایم را بگیری بی گمان دق می‎کنم
مردن از دنیای بی گریه برایم بهتر است

در جواب اینکه شأن گریه‎کن‎های تو چیست؟
از برای این سوال «الله أعلم» بهتر است

هر که‎ به جایی رسید از نوکری تو رسید
نوکری تو ز آقایی عالم بهتر است

نوحه دم دادیم و با این دم مسیحا دم شدیم
از دم روح القدس والله این دم بهتر است

یازده ماه از خدا ماه شما را خواستم
از تمام ماه ها ماه محرم بهتر است

رتبه‎ی پیرغلامان تو نزد فاطمه است
چون غلامی شما با قامت خم بهتر است

انبیا در آخر خط می‎شوند «عبدالحسین»
آخر این راه از آغاز آن هم بهتر است

گریه زیر ناودان کعبه هم باشد ولی
معتقد هستیم که باشد زیر پرچم بهتر است

گفته بودند اربعین صحن تو چیز دیگری ست
رفتم و با چشم‏‎های خویش دیدم بهتر است

وقتی که یادت نیستم بی اعتبارم 
وقتی به تو ایمان ندارم بیقرارم

الحق و الانصاف کم فکر تو هستم
از بس بر این نفس وامانده دچارم

شاید که از چشم تو افتادم که اینطور
دیگر زمان معصیت بی اختیارم

با غفلتم سرمایه ام سوخت
رحمی نما آتش گرفته کوله بارم

باشد بزن اما دگر رو برنگردان
شرمنده ام من از گناه بیشمارم

دیدی پشیمانم به آغوشم کشیدی
دیدم غریق رحمت پروردگارم

گرچه برایت نوکر خوبی نبودم
با این همه جدّ شما را دوست دارم

من که نشد یکبار پیش تو نشینم
شاید زمان روضه بنشینی کنارم

رو به برادر خواهری با گریه می گفت
با رفتنت آتش زدی بر روزگارم

ای کاش می شد بوسه از رویت بگیرم
قاری قرآنم، عزیزم، نی سوارم

ادامه »

برکه ای بودم دلم را جلوه ی مهتاب برد
سجده ام را فکر ابروی تو در محراب برد

بگذر از من، بی وضو گاهی صدایت کرده ام
مستی نامت چنین از خاطرم آداب برد

رحمت بی انتها هستی و کشتی نجات
دلبرا، دل از گنه کاران همین ارباب برد

خواب دیدم بوسه ای می گیرم از شش گوشه ات
ای ضریح عشق رویایت ز چشمم خواب برد

گریه کردم تا که نامت را شنیدم یا حسین
آنقدر که نامه ی اعمال من را آب برد

در صف دوزخ به هم مردم نشانم می دهند
دیدی آخر دست نوکر را گرفت ارباب برد

تو حسینی تو به قدر عالمی پیمانه داری یا حسین
تو چه کردی؟ این همه دیوانه داری یا حسین

ز آستان تو دورم دلم پر آشوب است
گواه من به همین پلک های مرطوب است

فقط به خاطر تو آبرو به من دادند
چنان سگی که به اصحاب کهف منسوب است

ز من مخواه صبوری کنم به پای فراق
که صبر پای فراق تو کار ایوب است

دعای خیر تو باعث شده زمین نخورم
چقدر اینکه تو هستی کنار من خوب است

گرفته دیده ی ما را حجابی از ظلمت
نگار من پس صدها حجاب، محجوب است

بدون تو همه ی سال را عزاداریم
زمان دوری یوسف عزای یعقوب است

مرا درست کن و به وصال خود برسان
نمی رسد به وصالت دلی که معیوب است

عریضه دادم و گفتم مرا حرم بفرست
تمام حاجت من در عریضه مکتوب است

غریب کرب و بلا در میان گودال و 
به روی پیکر او سنگ و آهن و چوب است

تکیه بر دیوار کعبه می‎دهی وای از دلت
از غم جدّ غریبت آگهی وای از دلت

روز و شب گریه کنی و باز روز آمدن
ناله‎ی وا زینبا سر می‎دهی وای از دلت

اشک، چشمت را بگیرد با «انا ابن الفاطمه»
روی دیوار حرم سر می‎نهی وای از دلت

یاد دیوار و در و گودال و نهر علقمه
می‎شود هر یک به روضه منتهی وای از دلت

آن دو را پیش تو از کعبه تا شهر مدینه دور نیست
بازگردد ناگهان بر تو غمی وای از دلت

آن دو را بیرون کشی از قبرها نعره‎کشان
تا زنی سیلی به آن دو وانگهی وای از دلت

روضه می‎خوانی به وقت انتقامت تا دهی
عالمیان را نجات از گمرهی وای از دلت

تا اراده می‎کنی یک آن رَوی کرب و بلا
داغ‎ها دارند با تو همرهی وای از دلت

«یا لثارات الحسین» تو به ما هم می‎رسد
ای امیر لشگر ثاراللّهی وای از دلت

جان به قربانت چقدر آن روز زحمت می‎کشی
تا قیود نفس از ما وانهی وای از دلت

عالمی در انتظار صوت مولایی توست
کِی «انا المهدی» به عالم سر دهی وای از دلت

قربان تو و محکمه‎ی عذر پذیرت
قربان تو و لطف و مبرّات کثیرت

ای حجت حق درگذر از بنده‎ی زارَت
حالا که پشیمان شده این عبد حقیرت

خالی شده پیمانه‎ی ما «أَوفِ لَناَ الکَیل»
ای یوسف زهرا نظری کن به فقیرت

هر لحظه‎ی ما پر شده از عطر دعایت
الحق که تو هستی همه دم فاطمه سیرت

هر جا که رسیدیم فقط مدح تو گفتیم
بگذار بمانیم همان معرکه‎گیرت

هر کس به کسی نازد و ما هم به تو نازیم
دلخوش به توایم و همه هستیم اسیرت

گفتیم بیا روضه‎ی عباس گرفتیم
شاید که سوی خیمه‎ی ما خورد مسیرت

ای مادر عباس اجازه بده یک بیت
ما روضه بخوانیم از آن کوه بصیرت

بی‎دست و پر از تیر ز بالای بلندی
افتاد زمین ام بنین ماه منیرت