عاقبت کار من خسته به سامان نرسید
ناله ی این دل بشکسته به درمان نرسید

عمر من در طلب روی تو دلدار گذشت
مُردم و هجر تو ای یار به پایان نرسید

به تو خوشبینم و در کار خودم بدبینم
نکند زین همه خیری به تو جانان نرسید

شاهدم باش که با درد تو را می خوانم
باورم نیست به تو ناله ی سوزان نرسید

امتحان می کنی و جام بلا می بخشی
مشکلی نیست که بر قلب پریشان نرسید

از تو ممنونم و شرمنده ی احسان توام
نوکری را ز کرم این همه احسان نرسید

خودمانیم ز ما هیچ تو راضی هستی؟
بی رضای تو کسی روضه ی رضوان نرسید

دل ما را تو نوای دل زینب دادی
این همه لطف ز درگاه به سلمان نرسید

کربلایی شده ی دست حسینیم همه
جز گل عشق به این جسم و به این جان نرسید

پاکمان می کنی و بعد فدایی حسین
به شهادت نرسید آن که به غفران نرسید

جان ناقابل ما هدیه به جانباز عزیز
جز ره فاطمه کس نزد شهیدان نرسید

بیا که گنبد خضراست دیده بر راهت
بیا که حیدر تنهاست دیده بر راهت

چقدر منتظران تو بی صدا رفتند
نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

به هر دیار عزادار مادرند همه
بیا که عترت طاهاست دیده بر راهت

قسم به خاک نشسته به چادر مادر
سکوت غربت دنیاست دیده بر راهت

هنوز ناله‎ی مادر به گوش می‎آید
ببین که حضرت زهراست دیده بر راهت

میان کوچه به دنبال گوشواره حسن
شهید سیلی اعداست دیده بر راهت

کنار بستر غرق به خون مادرتان
هنوز زینب کبراست دیده بر راهت

میان گودی مقتل حسین افتاده
هنوز زیر لگدهاست دیده بر راهت

به ناله‏‎های «بُنَیَّ» کنار آن گودال
زنی که غرق تماشاست دیده بر راهت

نشسته بی‎ادبی دیده روی سینه‎ی پسرش
ببین که مادرت آنجاست دیده بر راهت

زمان کشتن لب تشنه آب می‎خوردند
لباس‎های تنش را یکی یکی بردند

سلام صاحب الزمان سلام بر حریمتان
به صد امید هر سحر سلام می‎دهیمتان

بهار می‎شود دل خزان برگ‎ریزمان
صبا اگر بیاورد به شهرمان شمیمتان

خودت به فکر ما همیشه از قدیم بوده‎ای
دلم خوش است بر همین کرامت قدیمتان

مرا که بین ظلمت زمانه غرق گشته‎ام
به جبر هم شده ببر به راه مستقیمتان

همیشه همنشین این دل شکسته‎ام شدی
اگر چه کوچکم برای منصب ندیمتان

اگر تو را قسم دهم مرا قبول می‎کنی؟
به اضطراب زینب و به مادر کریمتان

به جای روضه یک سوال می‎کنم فقط همین
سوال می‎کنم از آن مصیبت عظیمتان

میان این همه صحابه‎ی نبی چرا کسی
جلو نیامد و نشد مدافع حریمتان

این روزها نگاه تو از خون دل تر است
گویا دلت حسینیه‎ی اشک مادر است

شال عزا دوباره بنشسته به دوش تو
شالت اگر که سوخته از آتش در است

گلبرگ‎های گونه‎ی شبنم گرفته‎ات
زخمی، شکسته، نیلی چو یاس پرپر است

ای وارث تمامی غم‎های اهل بیت
این روزها غریبی تو مثل حیدر است

هم دیده‎ام تو را و سلامت نداده‎ام
هم تو سلام کرده‎ای و گوش من کر است

مردن میان روضه اگرچه سعادت است
در روضه‎های فاطمیه باز بهتر است

زیرا که اشک یک شب این فاطمیه‎ها
با گریه‎ی تمام محرم برابر است

حالا بیا و روضه بخوان، آتشم بزن
چشمم به ناله‎ی تو و یک وای مادر است

یا رب کجا رواست زنی را کتک زنند؟
وقتی که زن مقابل چشمان شوهر است

دردی که گلستان مرا ریخته بر هم
آسایش دوران مرا ریخته بر هم

هجران رخ یوسف زهراست که اینطور
آبادی کنعان مرا ریخته بر هم

بیچارگی و درد فراقی که چشیدم
یک عمر گریبان مرا ریخته بر هم

دلگرمی من چشم تَرَم بود، گناهم
دلگرمی چشمان مرا ریخته بر هم

خسته شده ام از این همه تاریکی نفسم
آنقدر که بنیان مرا ریخته بر هم

دَرهم شده نان همه با هم چقدر حیف
این فاجعه ایمان مرا ریخته بر هم

مدیون گل فاطمه هستم که دعایش
پرونده ی عصیان مرا ریخته بر هم

داغ غم جانسوز علی و غم زهرا
آرامش مژگان مرا ریخته بر هم

فرمود علی، فاطمه جان، حوریه ی من
اوضاع تو ارکان مرا ریخته بر هم

عمر خود را به تمنا گذراندن خوب است
صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشم‌های تو اگر ساقی مجلس باشد
دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

زندگی با تو همان‌قدر که لذت‌بخش است
بی تو بالعکس فقط زنده نماندن خوب است

عصر هر جمعه‌ی دلگیر به خود می‌گویم
حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه‌دل ز خودش می‌پرسید
تیغ را بر گلوی تشنه کشاندن، خوب است؟

چهارده قرن گذشته است و نگفتند چرا
اسب روی بدن کشته دواندن خوب است

نثار ارواح خدام و عشاق اهل بیت، مرحوم سید مهدی موسوی، مرحوم حسن گلرو و مرحوم عباد فانی، فاتحة مع الصلوات

عمر خود را به تمنا گذراندن خوب است
صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشم‌های تو اگر ساقی مجلس باشد
دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

لب هجران زدگان را به تلافی فراق
جرعه‌ای از مِی وصل تو چشاندن خوب است

مثل آقای خراسانی و در مسلک تو
بنده را در بر ارباب نشاندن خوب است

زندگی با تو همان‌قدر که لذت‌بخش است
بی تو بالعکس فقط زنده نماندن خوب است

مژده‌ی آمدنت را چو بیارد نوروز
گرد و خاک از تن این خانه تکاندن خوب است

عصر هر جمعه‌ی دلگیر به خود می‌گویم
حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه‌دل ز خودش می‌پرسید
تیغ را بر گلوی تشنه کشاندن، خوب است؟

چهارده قرن گذشته است و نگفتند چرا
اسب روی بدن کشته دواندن خوب است