ذکر هو المعشوق هنگام سحر داریم ما
از دولت عشق است اذکاری اگر داریم ما

هر کس که با ما می‎نشیند زود عاشق می‎شود
خیلی برای این محله دردسر داریم ما

پیراهن ما نیز درمان می‎کند یعقوب را
از کوچه‎ی یوسف هر از گاهی گذر داریم ما

در عشق از اول برای سوختن آماده‎ایم
یعنی در آغازش ز پایانش خبر داریم ما

یک روز خاکستر شدن را یاد می‎گیریم، چون
شب تا سحر پروانه را زیر نظر داریم ما

ما سوختن را میان گریه کردن یافتیم
در آب می‎سوزیم از بسکه هنر داریم ما

رنجی که ما داریم هنگام فقیری گنج ماست
پس یک سر و گردن ز مردم بیشتر داریم ما

خوب است سائل در گدایی خویشتن‎داری کند
اینجا ولی از خویشتن‎داری حذر داریم ما

حالا که اجر گریه از اجر شهادت بهتر است
بالاتر از خون گلو، خون جگر داریم ما

بار سفر را بسته‎ایم و باز راه افتاده‎ایم
ماه صفر که می‎رسد میل سفر داریم ما

داریم در این جاده جبریل مقرب می‎شویم
پای پر از تاول به جای بال و پر داریم ما

جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان و سلامتی نائب آن حضرت، مقام معظم رهبری صلوات

هر لحظه در سکوت غمت داد می‎زند
بغضی که از فراق تو فریاد می‎زند

این که تو نیستی و به ما طعنه می‎زنند
بر آتشِ نبودن تو باد می‎زند

وقتی که صید دائمی چشم توست دل
کِی دست رد به سینه‎ی صیاد می‎زند؟

قلبم اگر که با تو نباشد نمی‎تپد
نبضم دمی که از تو کنم یاد می‎زند

دیری‎ست خنده نیست به رخسار پر غمت
چشم تو حرف از دل ناشاد می‎زند

آقا نگاه ابری تو با زبان اشک
حرف از عزای حضرت سجاد می‎زند

سی سال آزگار به هرجا نشسته است
حرف از غمی که بر دلش افتاد می‎زند

با یاد شام و بزم شراب، اشک‎ریز و
با یاد جسم غرقه به خون داد می‎زند

هر کس که در این میکده زحمت نکشیده
راه کج سیرش به سعادت نکشیده

مردم به تملق به بزرگی نرسیدند
شاهیم به احسان تو، منت نکشیده

خسران زده آن است که در عالم فانی
با جان و دلش بار محبت نکشیده

از شام سیاه دل ما بی خبران است
خورشید اگر پرده ز صورت نکشیده

دردست که در خنده‎ی معصیت و غفلت
از چشم ترت بنده خجالت نکشیده

تأثیر دعای سحرت بوده که «زهرا»
بر اسم من بی سر و پا خط نکشیده

«یابن الحسن» امروز بیا درگذر از من
تا کار به فردای قیامت نکشیده

مانند «حسین بن علی» هیچ شهیدی
با جوهر خون صحنه‎ی عزت نکشیده

در رخت اسیری‎ست ولی «دختر حیدر»
پیروز نبرد است حقارت نکشیده

در کوفه و در شام بلا هیچ خبیثی
چادر ز سر آیه‎ی عصمت نکشیده

حال زار ما ببین با دوری تو راحتیم
از تو دور افتاده‎ایم و باز هم بی همّتیم

فکر بیداری مائی ولی خوابیم، خواب
عفو کن آقا اگر اینقدر اهل غفلتیم

تو به گمنامان نگاه بیشتر داری ولی
ما ز چشم افتاده‎ها از عاشقان شهرتیم

پشت ابر معصیت ماندیم و نابینا شدیم
حاضر کامل شما هستی و ما در غیبتیم

با تمام این بدی‎ها نام ما را خط مزن
با تمام این بدی‎ها باز هم در خدمتیم

جز حسین و روضه‎اش راه نجاتی نیست، نیست
ما برای آشتی با تو دخیل هیأتیم

آبروداران عالم سمت کوفه می‎روند
داغدار معجر خاکی آل عصمتیم

ادامه »

آقا بیا بهر قیامت یار داری
بازآ به جان عمه‌ات غمخوار داری

گوشه کنار هیئت و شهر و دیارت
فریادگر چون میثم تمار داری

اصلا میان این جوانان حسینی
بر یاری‌ات یک عالمه سردار داری

جان خودت سوگند در دنیای اسلام
مقدادها و مالک و عمار داری

سرها جدا شد از بدن‌های شهیدان
مرد مدافع از حرم بسیار داری

از حالت ناحیه‌خوانی تو پیداست
از مقتل جدّت حسین، اسرار داری

هر روز و شب در ماتم جدّ غریبت
خود روضه‌ی آن سید و سالار داری

وقت اسیری رفتن زینب رسیده
گویند زین غم دیده‌ی خونبار داری

تنها نه سوز خیمه‌ی آتش گرفته
ای وای من داغ در و دیوار داری

مانند مادر، چون پیمبر، مثل حیدر
بر سینه‌ی خود زخمی از مسمار داری

در روضه‌ی سخت عمو عباس مظلوم
آیا هنوز آقای من دیدار داری؟

خدا صبرت دهد در ماتم جدّ غریب خود
تسلی می دهی خود را تو با صبر و شکیب خود

برای قطره‎های اشک تو ای کاش میمردم
هزاران درد داری و خودت هستی طبیب خود

تو را سوگند بر «أمن یجیب» عمه مضطر
دعایش را اجابت کن که می‎جوید مجیب خود

امام خویش را می‎خوانی و لبیک می‎گویی
همانگونه که او می‎خواند از مقتل حبیب خود

به یاد کام عطشانش یقینا تشنه کامی تو
کنی سختی عاشورای جدّت را نصیب خود

شنیدم سینه‎ات سنگین شود در روز عاشورا 
حسینت می‎دهد مرهم به عطر بوی سیب خود

برای خیمه‎ی آتش گرفته سخت می‎سوزی
که با اشکت کنی خاموش در سینه لهیب خود

ز پلک زخمی چشم رضا هم میتوان فهمید
روایت میکند این روضه با ابن شبیب خود

امان از لحظه ای که در کنار پیکر اکبر
به دستانش گرفت آقای ما «شیب الخضیب» خود

رسد گاهی صدای یا غیاث المستغیثینش
و گاهی می‎دهد بر خاک ها «خدّ التّریب» خود

بیا آقا که گیری انتقام خون مظلومان
بیا آقا به حق ناله‎ی جدّ غریب خود

من با غم جدّ غریبت آشنا هستم
مانند تو غرق عزای کربلا هستم

می‎بینم از لطف تو عمق روضه را گاهی
با قلب تو آئینه‎دار روضه‎ها هستم

دستم نگیری دور از راه تو می‎مانم
با تو فقط سرمایه‎دار هل أتی هستم

تا سر به راهم ای گل زهرا قبولم کن
در معرض خوف و خطر، جرم و خطا هستم

هیأت نیایم بی گمان یک روزه می‎میرم
من زنده از خاک کف پای شما هستم

عمری ست در راه شما «یا لیتنا» گفتم
دارم امید اینکه شهید نینوا هستم

تنها نه من مشغول دعا و گریه و نوحه
آماده یاری به میدان بلا هستم

جان عمو عباس چشمان مرا پر کن
مسکینم و در کوی آن سقا، گدا هستم

دست مرا در دست‎های گرم خود بگذار
من طفل سرگردان کوی «هل أتی» هستم

گم می شوم آقا ز چشمت گر بیافتم من
محتاج لطف گوشه‎ی چشم رضا هستم

حالا گریز شعر من یک حنجر پاره است
من روضه خوان مجلس «خیر النسا» هستم

گویند تو از گوشه‎ی گودال می‎دیدی
ارباب می فرمود من خون خدا هستم

صورت به خاک گرم مقتل داشت و می‎گفت
رحمی کنید ای قوم سبط مصطفی هستم