غم مخور ای شیعه مولای محبان می‎رسد
دلبرت یک صبح جمعه با شهیدان می‎رسد

می‎خورم سوگند بر این استخوان‎های شهید
روز رجعت، فرصتِ تجدید پیمان می‎رسد

«یالثارات الحسینش» می‌‎رسد هر دم به گوش
حضرت صاحب زمان با خیل یاران می‎رسد

با «أناابن الفاطمه» با پرچم سرخ حسین
از کنار بیت حق تکبیرگویان می‎رسد

می‎شود او روضه‎خوان، ما گریه‎کن، ما سینه‎زن
ناله‎اش با ذکر یا مظلومِ عطشان می‎رسد

مصحفش یک دست باشد دست دیگر ذوالفقار
«إنتقم یا منتقم» از عرش سبحان می‎رسد

این بلای خشکسالی می‎شود با او بهار
از زمین و آسمان روزی فراوان می‎رسد

دست‎های پشت پرده می‎شود بر ما عیان
شام پیران می‎رود روز جوانان می‎رسد

هر چه بوی اربعین نزدیک‎تر گردد به ما
از نجف تا کربلا آن جانِ جانان می‎رسد

از سوی هر هیأت و هر نوکر و هر دسته‎ای
هم نوا با فاطمه ذکر «حسین جان» می‎رسد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

غافلم، باز خبردارم کن
یوسف فاطمه بیدارم کن

بار سنگین گناه آوردم
از سر لطف سبکبارم کن

ای طبیبی که پی بیماری
نظری بر دل بیمارم کن

آمدم توبه کنم پاک شوم
مهربان، خالی ز اغیارم کن

کمکم کن نروم سوی گناه
با کتک هم شده وادارم کن

بین عشاق حسین بن علی
بی‎بهایم تو بهادارم کن

آمدم بین عزا جان بدهم
کشته‎ی قافله سالارم کن

وسط گریه میان روضه
لحظه‎ای لایق دیدارم کن

نوجوان روضه‎هایت پیر شد آقا بیا
شرک دنیا را گرفته دیر شد آقا بیا

دیر شد آقا بیا تا دشت دل گلشن شود
تا جهان تیره از مِهر رخت روشن شود

قرن‎ها ما ندبه‎خوان ذکر «أین الطّالبیم»
بی تو آقا شاه هم باشیم اگر، بی‎صاحبیم

إنتقم یا منتقم از خون جدّ اطهرت
تا بلرزد دشمنت با ذکر حیدر حیدرت

ذوالفقار مرتضی را برکش آقا از نیام
تا بگیری عاقبت از آن دو قاتل انتقام

حرمله از لشکر کفار می‎بارد هنوز
وز ربابه ناله‎های زار می‎خواند هنوز

اربعین، کرب و بلا هر سال می‎خواند تو را
عمه جانت گوشه‎ی گودال می‎خواند تو را

همنشینی هست با تو، همدلی اما کم است
ای خوش آن دلداده‎ای که با تو مولی مَحرم است

همدلی با تو فقط در روضه‎ها منظور نیست
در تمام غصه‎ها با تو غلامت، همدم است

گاه مَحرم می‎شوم گاه نامَحرم، چرا؟
جسم‎ها پیش تو و دل‎ها گهی نامحرم است

غفلت از ماه مُحرّم کرده بعضی را تباه
با وجودی که همه دل‎های ما در ماتم است

عده‎ای هتاکی اهل مُحرّم می‎کنند
قدری از مظلومی تو قسمت اهل غم است

اهل فتنه خیمه‎ی جدّ تو را سوزانده‎اند
اهل کوفه نیز فکر انتقام از پرچم است

نام زیبای حسین اکسیر اعظم بود و هست
روضه‎های جدّ تو از جذبه‎های اعظم است

شور و احساس جوانان را برانگیزد حسین
مایه‎ی عقل سلیم این نوحه و شور و دم است

علم و دانش نیز محصولی ز هیأت‎های توست
نخبگان را مجلس تو تکیه‎گاهی محکم است

جمله‎ی خوبان مقیم سایه‎بان روضه‎اند
خیمه‎ی جدّ غریب تو پناه عالم است

جان فدای آن خیامی که پس از غارت شدن
تا قیام صبح محشر قبله‎گاه عالم است

با شهیدان با اسیران راه را طی می‎کنیم
پیرو راه ولایت را شهادت کم‎کم است

ادامه »

اگر چه از می لطفت سبو سبو بردم
همیشه از تو ندانسته آبرو بردم

اگر چه آب به نام تو پاک شد اما
ببخش نام تو را گاه بی وضو بردم

که گفته است پس از مرگ دست من خالی‎ست
که من به شوق تو در خاک آرزو بردم

لباس مشکی من بیرق عزای شماست
من این نشان را با خویش کو به کو بردم

غذای خانه‎ی من غذای حضرتی است
چقدر لقمه از این سفره در گلو بردم

به راحتی ز تو دل می‎برم چرا که من
از علاقه‎ی تو به نام حسین بو بردم

سیاه بود دلم اشک روضه پاکش کرد
چه خیرها که از این آبِ شستشو بردم

یتیم بود و پرسید هر که از پدرم
به افتخار فقط نام از عمو بردم

جان حیدر، جان زینب، جان زهرا العجل
نذر تو تن‎های ما ای مرد تنها العجل

درد ما را نیست درمان نیست پایان، الغیاث
خستگان را نیست ملجأ نیست مأوا العجل

وعده‎ی روز مبادای خدا هستی ببین
آمده صدبار آن روز مبادا العجل

من همان ابن السّبیلم که به شوق دیدنت
هر سه شنبه می‎گذارم سر به صحرا العجل

معنی چشم انتظاری را نفهمیدم ولی
جان مادرهای مفقودالاثرها العجل

مادرت پشت در خانه صدا می‎زد بیا
عمه جانت در میان شعله گفتا العجل

از گلوی جدّت آقا خون کماکان جاری است
تا بگیری انتقام کربلا را العجل

زینب شده ام چون گوهری فاضله دارم
از سیرت زهرا و علی شاکله دارم

ادامه »

بر درد تنهایی دچارم ای نگارم
پایان ندارد انتظارم ای نگارم

پائیزم و هجران امانم را بریده
برگرد ای باغ و بهارم ای نگارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته
هر شب به یادت بیقرارم ای نگارم

آواره‏‎ای بودم مرا نوکر نوشتی
نوکر شدن شد افتخارم ای نگارم

با تو که باشم قدر یک دنیا میارزم
منهای تو بی اعتبارم ای نگارم

این آبرو، این اشک‎ها، این مهر زهرا
من هر چه دارم از تو دارم ای نگارم

می‎ترسم از جان کندنم پیشم می‎آیی
در وقت سخت احتضارم ای نگارم؟

مثل همیشه آخر کارم خودم را
دست رقیه می‎سپارم ای نگارم

کنج خرابه ناله زد فخر دو عالم
بابا بیا امشب کنارم ای نگارم

دیگر نمی‎بینم سرت را روی نیزه
کم سو شده چشمان تارم ای نگارم

بر ما اسیران زمین خورده نظر کن
بالا نشین نی سوارم ای نگارم

در این خرابه حال دل من خراب شد
تو داغ دیدی و جگر من کباب شد

گفتم خدا مرا ببرد پیش تو پدر
گویا دعای خسته دلان مستجاب شد

دیدم که سنگ‎ها به سرت حمله‎ور شدند
در بین راه صحبت کسب سراب شد

شب‎های شهر شام بسی سرد بود و سخت
طوری که لرزش تن من بی حساب شد

با هر نسیم سوخت نوک پای کوچکم
این ناخن شکسته برایم عذاب شد

از بس که زجر بر تن من تازیانه زد
حتی برای درد من دل شلاقش آب شد

آنگونه مشت زد که عقیقش شکست و بعد
این استخوان گونه برایش رکاب شد