جان حیدر، جان زینب، جان زهرا العجل
نذر تو تن‎های ما ای مرد تنها العجل

درد ما را نیست درمان نیست پایان، الغیاث
خستگان را نیست ملجأ نیست مأوا العجل

وعده‎ی روز مبادای خدا هستی ببین
آمده صدبار آن روز مبادا العجل

من همان ابن السّبیلم که به شوق دیدنت
هر سه شنبه می‎گذارم سر به صحرا العجل

معنی چشم انتظاری را نفهمیدم ولی
جان مادرهای مفقودالاثرها العجل

مادرت پشت در خانه صدا می‎زد بیا
عمه جانت در میان شعله گفتا العجل

از گلوی جدّت آقا خون کماکان جاری است
تا بگیری انتقام کربلا را العجل

زینب شده ام چون گوهری فاضله دارم
از سیرت زهرا و علی شاکله دارم

ادامه مطلب :

زینب شده ام چون گوهری فاضله دارم
از سیرت زهرا و علی شاکله دارم

من دختر کرارترین مرد جهانم
شیران جگر دار در این قافله دارم

قربانی من را نپذیرفتی و حالا
خیلی سر این غصه ز دستت گله دارم

این دو بروند از حرمم مسئله ای نیست
من با غم تنهایی تو مسئله دارم

دایی شده ای تا که بیفتند به پایت
بگذار بیفتند به خون حوصله دارم

نگذار بمانند و ببینند که در شام
بر دست ورم کرده ی خود سلسله دارم

بهتر که نباشند ببینند دو طفلم
تنها شدم و پای پر از آبله دارم

جان می دهم ای یار سر افکنده نباشی
در خیمه روم تا که تو شرمنده نباشی

من با خبرم از جگرِ عُون و محمد
بنشین و نظر کن هنر عون و محمد

جز فکر تو یک لحظه میان سرشان نیست
عشق است فقط در نظر عون و محمد

سردار حریم دل خواهر به سلامت
نذرِ سرت ای عشق، سرِ عون و محمد

حاشا که بگیرد به پرت تیزی سنگی
تا هست به تن بال و پر عون و محمد

آنقدر دلم سوخته از داغ جوانت
سهل است برایم خبر عون و محمد

این بار سپردم که ابالفضل بیاید
جای منِ دلخون به بر عون و محمد

هر قدر در این جا سرشان سنگ بریزند
در شام سر مادرشان سنگ بریزند

ای وای از آن دم که در انظار می افتند
در دام پُر از حیله ی اشرار می افتند

تشنه شده اند و همه جا تار شد اما
یادِ عطش قافله سالار می افتند

گفتند علی، ضربه به فرق سرشان خورد
با فرق شکسته، صد و ده بار می افتند

نیزه که میان بدن و سینه شان رفت
یاد دلِ سنگِ نوک مسمار می افتند

وقتی که چشیدند فشار سم مرکب
یک مرتبه یاد در و دیوار می افتند

آن قدر بهم ریخته شد پیکر این دو
بین گذر از دوش علمدار می افتند

من مهر برادر به جهانی نفروشم
رخصت بده من هم زره رزم بپوشم