چه باک کشتی آن دل که بادبان دارد
میان زندگی اش صاحب الزمان دارد

به هیچکس نزند رو کسی که منتظر است
تمام عمر نظر سوی آسمان دارد

هم آبر و هم ایمان و مهر زهرا را
هر آنچه دارد از این بیت و آستان دارد

نبسته دل به کسی غیر یار و دلدارش
که دل سپردن در این جهان زیان دارد

به غیر نوکر این خانه، که خودش آقاست
کجاست آنکه چنین یار مهربان دارد

نه حرف صحبت دیروز باشد و امروز
حکایتی شده این عشق داستان دارد

چه روزهای بدی شد بدون کرب و بلا
دلم هوای حریم حسین جان دارد

از آتشی که فراگیر باشد و باقی
هر آنکه کرب و بلا رفته است امان دارد

به سوی زائر او مادری جوان آید
تعجب است چرا قامتی کمان دارد

تعجب است چرا چهره اش کبود شده
ز دود و شعله به چادر چرا نشان دارد

میان مجمع زوارِ کربلا، زهرا
می‎آید و همه ی روضه را بیان دارد

چه کرده است مگر با حسین و دندانش
چنین گلایه از آن چوب خیزران دارد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

می‎رسد از سوی تو لطف زیاد فاطمه
رزق و روزی مرا دست تو داده فاطمه

سود دنیا را نمی‎خواهم دعایم کن فقط
ریخته در سفره‎ی من استفاده فاطمه

نوکری آلوده‎دامان دست بر دامان توست
باز می‎بخشد مرا آسان و ساده فاطمه

بی‎سر و پایم ولی در روضه‎ها پای توام
پای شیعه ماندنم، از پا فتاده فاطمه

انتظار از من نداری که دلت را بشکنم
چون نمی‎خواهد غلام پر افاده فاطمه

امر و نهیم کن بفهمم لااقل بعد گناه
آبرو داده به من در خانواده فاطمه

در بلایا بیشتر عرض ارادت واجب است
چون که می‎خواهد گدای با اراده فاطمه

زحمت ما سینه‎زنان را کشیده مادرت
از نجف تا کربلا رفته پیاده فاطمه

ما بدیم اما برای گریه بین روضه‎اش
روز محشر هم کند ما را اعاده فاطمه

کربلایم دیر شد هجرانِ ما را وصل کن
با ضریحش می‎رسد دستم به یاد فاطمه

تا علمدار حسین افتاد با سرعت رسید
از فراز عرش از آنسوی جاده فاطمه

با همان پهلوی مجروح و قدی که خم شده
روبروی مشک پاره ایستاده فاطمه

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ادامه »

حسبی الله مرا یار بس است
غصه‎ی دوری دلدار بس است

نور قلب و نفس صبح کجاست
ظلمت راه شب تار بس است

بی‎ولی ماندن و آواره شدن
این همه غربت دشوار بس است

گریه و بغضِ نفس‎گیر و فراق
جمعه‎هایم شده تکرار بس است

ظرف ما کوچک و غم‎ها دشوار
لحظه‎ای دست نگه دار بس است

اشتباهات خودم یادم رفت
شده‎ام باز طلبکار بس است

بر منی که همه طردم کردند
نجف حیدر کرار بس است

شیر حق گفت به زهرای بتول
از رخت پوشیه بردار بس است

هستی من چه قدر آب شدی
گریه با این تن تب‎دار بس است

جان حیدر طلب مرگ نکن
جان من این همه اصرار بس است

خواست زینب که بیاید بغلت
باز شد ملحفه گلدار بس است

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

فریاد بی امداد از حنجر نمی‎آید
بی دادرس داد از دل مضطر نمی‎آید

تا نشنود آه تو را پیوسته صاحب آه
آه از درون سینه یک لشگر نمی‎آید

وقتی صدا از دل برآید او دهد پاسخ
از ناله ی بی جان اجابت بر نمی‎آید

دفع بلا را در نگاه یار باید دید
عاشق نمی‎گوید طبیب از در نمی‎آید

با این همه امدادها اعجاز لازم نیست
دیگر مگو بی معجزه باور نمی‎آید

باید که با او زندگی کرد ای عزیز من
ورنه میان خانه‎ی نوکر نمی‎آید

او می‎دهد رخصت که گویی راز دل با او
بی‎اذن او در دل، غمِ کوثر نمی‎آید

با اضطرار محض دنبال تو می‎گردم
گِریَم از این غم چرا دلبر نمی‎آید

راز دل ما غصه‎های مادرت زهراست
که مرهم زخم دل مادر نمی‎آید

از زخمِ سینه پیکر اسلام بی‎جان است
تا تو نیایی جان بر این پیکر نمی‎آید

این زخم‎های کهنه هر دم تازه‎تر گردد
جز خون دل از دیده‎ی حیدر نمی‎آید

سنی ندارد دخترش بهر پرستاری
اصلا پرستاری به این دختر نمی‎آید

نه نه غلط گفتم پرستار یتیمان است
روزی که جز پنجه سوی معجر نمی‎آید

با یا ذبیحَ بالقفاء یاد چه می‎افتی
وای از دمی که کار از خنجر نمی‎آید

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

مائیم و درد بی مداوایی که داریم
شب تا سحر چشمان دریایی که داریم

تو راهمان دادی و به عالم ندادی
دلهامان پشت خیمه‎ات جایی که داریم

مائیم و این دلشوره‎های بی تو بودن
مائیم و این آقا بیاهایی که داریم

در عین ثروت داشتن خیلی فقیریم
برکت ندارد مال دنیایی که داریم

تا کی فقط خواب ظهورت را ببینیم
کی می‎شود تعبیر رویایی که داریم

هر قدر هم که بی تو غریب شهر باشیم
گرم است دلهامان به آقایی که داریم

روزی بیاید که به شمشیر تو آقا
پاسخ بگیرد هر معمایی که داریم

باید بگیری انتقام مادرت را
تسکین بده بر داغ زهرایی که داریم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

از دوری نگار فقط آه میکشیم
ما از فراق ناله ی جانکاه میکشیم

هی جمعه روی جمعه تلنبار میشود
درد فراق را همه ی ماه میکشیم

گاهی عتاب تو به صلاح دوام ماست
ما انتظار سیلی ______ میکشیم

ما از تب وصال توان کسب میکنیم
یک کوه را به قدر پر کاه میکشیم

باید به زور، گریه از این چشمها گرفت
با دست خویش آب از این چاه میکشیم

شرط عروج بنده به بغض پگاه اوست
خود را به سمت اشک سحرگاه میکشیم

هر کس دلیل قد خمم را سوال کرد
گفتیم بار نوکری شاه میکشیم

این اعتقاد ماست که دلخواه فاطمه است
در روضه هر چه ناله ی دلخواه میکشیم

آقا قسم به عمر کم مادر شما
ناز تو را به این دم کوتاه میکشیم

در کوچه گوشواره ی مادر شکسته شد
ما هر چه میکشیم از آن راه میکشیم

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ای صاحب عصر و زمان با نوکرت سردی چرا؟
صحرانشین از این سفر پس برنمیگردی چرا؟

هر وقت حاجت داشتم زود آمدم بر درگهت
عادت چرا، غفلت چرا، این درد بی دردی چرا؟

هر بار روی گرداندم از تو رو نگرداندی ز من
بی آبرویی مرا بر رو نیاوردی چرا؟

چون خون دلها میخوری از پشت خنجر میخوری
میبینی از عشاق خود این قدر نامردی چرا؟

نشناختم اصلا تو را قدر سلامی و السّلام
درد آشنا از جمع ما بیچاره ها طردی چرا؟

شاید گناه جمعی ما را عقوبت کرده ای
بین بلاها روضه های ما شدی فردی چرا؟

باور نکردم که مرا از خانه ات رد کرده ای
گر فکر می کردی بدم پس باورم کردی چرا؟

ای آنکه روی شانه ات کوه گناهم آمده
مادر سفارش می کند هر بار دلسردی چرا؟

زهرا علمدار علی بود و ز پیغمبر شنید
بدجور خوردی بر زمین ریحانه ام زردی چرا؟

پیراهن خونین تو آتش گرفته پشت در
تنها میان این همه گرگان ولگردی چرا؟

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات