همه جا تیره و تار است شب اول قبر
شب تنگی مزار است شب اول قبر

هر که خوش بوده نزار است دم غسل و کفن
هر که مِی خورده خمار است شب اول قبر

رمقی نیست که فریاد کشم از دردم
سینه‎ام تحت فشار است شب اول قبر

تک و تنها بگذارند مرا و بروند
کندن از ایل و تبار است شب اول قبر

چون بپرسند ز ربّ و ز نبی بر دهنم
گوییا قفل به کار است شب اول قبر

با همین حال ولی شوق به مردن دارم
شوقم از دیدن یار است شب اول قبر

حکم دوزخ چو ببُرند برایم دو ملک
حیدرم ناجی نار است شب اول قبر

آری آن کس که در این دار بلا گفت حسین
با حسینش سر و کار است شب اول قبر

ای آنکه گشودی به رویم باز دری را
خرج من آلوده نمودی نظری را

شرمنده‎تر از نوبت قبل آمدم ای وای
دیدی ز من آیا تو گرفتارتری را

من نوسفرم راه دراز است غریبم
کو خضر رهی راه بَرد نوسفری را؟

قانع نشده دل که گنه‎کارترینم
غفلت زده از دست دهم هر سحری را

از خجلت جرم و گنه آتش نگرفتم
تا این که گرفتند ز من چشم تری را

ستاری تو گرچه شده شامل حالم
من ترک نکردم صفت پرده‎دری را

گفتند شهادت هنر مرد الهی‎ست
باید به کجا برد غم بی‎هنری را؟

در راه پر از فتنه‎ی این آخر دوران
با نام علی دفع کنم هر خطری را

ایوان نجف آرزوی هر شب شیعه است
از ما مَسِتان فیض دیدار پدری را

ما چشم به راهیم که با فاطمه آید
همراه بَرَد نو سفر محتضری را

آب از سرم گذشته از بس پی سرابم
دنبال نفس بودم، بد بود انتخابم

هر نعمتی که دادی صرف گناه کردم
هر چه تو خوش حسابی من جاش بد حسابم

در وقت حرف خوبم وقت عمل کلافه
جز ادعا ندارم مانند یک حبابم

کاری برای من کن، تزویر قاتلم شد
در ظاهرم درستم در باطنم خرابم

ای وای از آن زمان که در ازدحام محشر
پیش نگاه مردم پس می‎رود نقابم

طی شد جوانی و بعد، پیری ز راه آمد
کو بندگی و سجده؟ کو خیر، کو ثوابم؟

بار مرا به دوشش خیلی علی کشیده
دار و ندار خود را مدیون بوترابم

یک آرزو فقط هست در قلب من همیشه
در کربلا بمیرم با این دل کبابم

آتش حرام شد بر زوار قبر ارباب
تا محضر حسینم کِی لایق عذابم؟

این کاروان در راه یک شیرخواره دارد
دلواپس حسینم دلواپس ربابم

بر روی دست بابا طفل رباب می‎گفت
من تشنه بودم اما با نیزه داد آبم

به اختیار خود از اختیار افتادم
گناه کردم و از چشم یار افتادم

قساوت آمد و روزی گریه‎ام را برد
شبیه مرده شدم یک کنار افتادم

فریب خورده‎ام از طول آرزوهایم
ز روی جهل در این چاه تار افتادم

گناه و معصیتم آبروی من را برد
کنار اهل دل از اعتبار افتادم

هزار شکر همیشه میان راه خطا
به دام رحمت پروردگار افتادم

خدا کند که ببندد مرا کنار خودش
اگر دوباره به فکر فرار افتادم

خدا کند که ببندد مرا کنار علی
اگر دوباره به فکر فرار افتادم

هوای باده‎ی انگور حیدری دارم
دلیل دارد اگر که خمار افتادم

فقیر نان حسینم خوشم که یک عمر است
به پشت خانه‎ی این سفره‎دار افتادم

دوباره روضه‎ی زینب دوباره کرب و بلا
دوباره یاد غم آن دیار افتادم

برادرم تو نبودی و یکه و تنها
میان خنده‎‎ی چندین سوار افتادم

هزار و نهصد و پنجاه زخم خوردی و من
هزار و نهصد و پنجاه بار افتادم

چقدر راس تو بر نی دل مرا خون کرد
چقدر پشت سر نیزه‎دار افتادم

قبل رفتن سمت معصیت توانم را بگیر
هر کجا که سرکشی کردم عنانم را بگیر

ناتوانم تا نگه دارم زبانم را ولی
تو توانایی بیا پس این زبانم را بگیر

امتحانم سخت باشد شک نکن رد می‎شوم
پس مراقب باش و راحت امتحانم را بگیر

رحمة للعالمین با رحمتِ رحمانیت
دستِ خالیِ تمام دوستانم را بگیر

دوست دارم هیچکس غیر از تو نشناسد مرا
پس به من غربت بده نام و نشانم را بگیر

رزق من اشک است پس با گریه کردن زنده‎ام
اشک‎هایم را نگیر و آب و نانم را بگیر

روز محشر که مرا سمت جهنم می‎کشی
دور از چشمان زهرا ریسمانم را بگیر

آه، می‎ترسم نبینم کربلا را جان دهم
کربلایی کن مرا و بعد جانم را بگیر

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم
نمانده باطنی اصلا به ظاهر دینم

نگاه کردم و دیدم تمام شد عمرم
هنوز جاهلم و بنده‎ی شیاطینم

گناه کردم و از رو نرفتم و حالا
مرا زمین زده این کوله بار سنگینم

قساوت دل آلوده‎ام سبب شده است
امام عصر خودم را اگر نمی‎بینم

همیشه بر در این خانه محترم بودم
منی که مستحق ناسزا و نفرینم

خودم اگرچه خودم را دگر نمی‎بخشم
ولی به رحمت پروردگار خوش‎بینم

درست نیست بیایم به خانه، می‏‎دانم
اجازه هست کمی پشت خانه بنشینم

اگر چه شیعه نبودم تمام عمرم را
خوشم به لطف علی در صف محبینم

شنیده‎ام که علی همدم فقیران بود
در آرزوی علی سال‎هاست مسکینم

خدا کند که بیاید کنار من باشد
خدا کند که بیاید زمان تلقینم

مرا به مرهم و طب و طبیب حاجت نیست
که اشک روضه‎ی عباس هست تسکینم

شکسته‎ای کمرم را بلند شو برویم
سکینه را چه کنم من؟ شهید خونینم

هزار شکر که امّ البنین نمی‎بیند
چقدر غنچه‎ی تیر از تن تو می‎چینم

«یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو»

آلوده دامن، خود را رساندم، بر روی شانه بارم کشاندم
امّا همیشه رَدّم نکردی، من نامه‎ی خود با گریه خواندم
«یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو»

اصلا ندارم دیگر تواضع، کو بندگی و حال تضرع؟
در طول عمرم کاری نکردم دارم ولی من از تو توقع
«یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو»

سرخورده برگشت عبد فراری آورده‎ام بی تو بدبیاری
در خانه بگذار من هم بمانم این بنده شاید، آمد به کاری

دستِ گناهم بالم گرفته است اشکی ندارم حالم گرفته است
مهدی که از من دارد گلایه انگار قلب عالم گرفته است
«یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو»

کارِ خرابم، بسته به موئی باید چه کرد از بی‎آبرویی
با روی بازت گفتی بیایم، گفتم بيايم؟ من با چه رویی؟

کو سر به زیری؟ کو سر به راهی؟ افتاده ام از چاله به چاهی
حالا رسیدم در محضرت با موی سفید و روی سیاهی
«یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو، یا ربّی العفو»

ناز علی را نوکر خریده بار گدا را حیدر خریده
با گریه عمری شب‎های جمعه گفتم حسین و مادر خریده

از خیمه می‎کرد زینب نظاره بر مادر خود می‎کرد اشاره
می‌گفت مادر گرچه می‎آمد شمشیر و نیزه بر جسم پاره
«مظلوم حسينم، مظلوم حسينم، مظلوم حسينم»

حالا بریدم من از حسین دل، آمد به مقتل شمر سیه دل
او می‎دوید و من می‎دویدم او سوی مقتل من سوی قاتل

او می‎نشست و من می‎نشستم او روی سینه من در مقابل
او می‎برید و من می‎بریدم او ار حسین سر من از حسین دل