بکش خط به روی گناه گنه‎کار
نظر کن به روی سیاه گنه‎کار
به آه پشیمان به آه گنه‎کار
به شرمی که دارد نگاه گنه‎کار

شدم بد گرفتار أَجِرْنا مِنَ النَّار

نمانده برایم خدا چاره دیگر
بخر های و هوی مرا بار دیگر
ندارم به غیر از تو یار دیگر
ندارم عزیزم خریدار دیگر

فقط دارم اصرار أَجِرْنا مِنَ النَّار

گرفتار نفسم گرفتار آتش
شدم با گناهان خریدار آتش
به شانه کشیدم فقط بار آتش
به خود تکیه کردم به دیوار آتش

شده وقت اقرار أَجِرْنا مِنَ النَّار

مرا عفو کن که شب اعتماد است
حقیرم حقیرم گناهم زیاد است
حسابم خراب است حسابم کساد است
حساب گدایت به پای جواد است

به او کار بسیار أَجِرْنا مِنَ النَّار

برای همه لطف و جودی مرا هم
برای همه خیر و سودی مرا هم
از اول تو بخشیده بودی مرا هم
ببر تا نجف پس به زودی مرا هم

منم عبد فرّار أَجِرْنا مِنَ النَّار

غریبم ولی آشنای حسینم
غبارم ولی زیر پای حسینم
بدم نوکر بی وفای حسینم
اسیر غم کربلای حسینم

بده وقت دیدار أَجِرْنا مِنَ النَّار

شنیدم مدینه در آتش گرفته
کمی گوشه‎ی معجر آتش گرفته
سر و صورت مادر آتش گرفته
پس از فاطمه حیدر آتش گرفته

علی سر به دیوار أَجِرْنا مِنَ النَّار

ادامه »

تو چنانی که منم شیفته و در به درت
نظری کن که بیایم نظری در نظرت

هر چه دیدی طمع بیشتر و بیشترم
باز دیدم کرم بیشتر و بیشترت

این همه جرم و خطا کرده‎ام و در عجبم
نشد اصلا که مجازات شوم با تَشرت

کیستم این همه تحویل مگیرم که منم
بنده‎ی عاصی و رسوا شده و خیره سرت

شرمسارم که همیشه عوض این همه لطف
بوده‎ام در همه‎ی عمر فقط دردسرت

لطف کردی و رساندی من تنها شده را
به مناجات ابوحمزه و فیض سحرت

قسمت می‎دهم امشب «بِعَلِیٍّ بِعَلِیّ»
قسمی می‎دهم آری قسم معتبرت

ثمر خلقت هستی‎ست در انگور نجف
بچشان بر لب من جرعه‎ای از این ثمرت

گفتمت راه تقرّب به سویت چیست بگو
گفتی از کرب و بلا راه بجویم به درت

گفتم اصلا چه زمان یاد حسینت باشم
گفتی آن ثانیه که سوخت زبان و جگرت

گفتمت تشنه که گشتم چه کنم یاد غمش
گفتی آن لحظه مدد جوی ز چشمان ترت

گفتمت روضه بخوان تا که دلم نرم شود
گفتی از تشنه لب در دل خون غوطه‎ورت

گفتم اصلا چه شده خم شده آقا کمرش
گفتی ای کاش نبینی غم و داغ پسرت

کاش هرگز نشود تا که ببینی روی خاک
مثل تسبیح تنش ریخته در دور و برت

دیدی از غصه و غم، خسته و مالامالم
آمدی باز خودت زود به استقبالم

از وفایت چه بگویم که شبیه مادر
هر کجا رفته‎ام و آمده‎ای دنبالم

مرگ همسایه و اقوام مرا زنده نکرد
بسکه با حرص و طمع در طلب آمالم

از سیه‎رویی و احوال بدم هیچ مپرس
شرمسارم چه بگویم به همان منوالم

چه گرفتاری و بیماری سختی دارم
شب به شب وقت مناجات و دعا بی حالم

نظری کن که فقط جَلد نجف باشم و بس
نکند گم بشوم مُهر بزن بر بالم

بی علی هر دم و هر بازدمی معصیت است
با علی حکم عبادات، گرفت اعمالم

سفر کرب و بلا تذکره‎اش با زهراست
آه مادر چه شده تذکره‎ی هر سالم

من همان سینه‎زن داغ حسینت هستم
که پریشان شده از تشنگی‎اش احوالم

کاش بودم به کنارش که تنش پا نخورد
سال‎ها گریه‎کن آن بدن پامالم

کاش بودم که به او این همه نیزه نخورد
یاد آن جسم مقطع شده در گودالم

کاش بودم که شوم غارت و غارت نشود

آمدم در می‎زنم یا ربّ گدایت را ببین
باز هم این بنده‎ی بی‎دست و پایت را ببین

ظرف خالی طعام سائلت را پر نکن
نان من گریه‎ست نان بنده را آجر نکن

بار من روی زمین مانده‎ست بارم را بخر
خوب و بد هر چه دارم را بیا یکجا بخر

ای پناه بی‎پناهی‎ها پناهم داده‎ای
از تو ممنونم به مهمانی‎ات راهم داده‎ای

شکر می‎گویم هزاران بار ستّاری خدا
وای اگر از باطن من پرده برداری خدا

هیچ‎کس گردن نمی‎گیرد من شرمنده را
مثل فرزند پدر مرده بغل کن بنده را

در زمان ارتکاب جرم بی‎باکم نکن
تا مرا پاکم نکردی از بدی، خاکم نکن

قلب تاریک مرا از روشنی آکنده کن
عزم ترک معصیت را در وجودم زنده کن

بارها وقتی که میبینم دچارم برگناه
هر دمی که بیخ پیدا کرد، کارم در گناه

رو به زهرا می‎کنم زهراست پشتیبان من
جای دیگر را ندارم جز در این خانه من

تا دم افطارها یادی ز عطشانش کنم
چشم روزه‎دار خود را سیر گریانش کنم

دست شمر افتاده بود آن زلف درهم ریخته
خشکی لبهاش را با چکمه بر هم ریخته

نیزه جای جرعه آبی در گلویش می‎کنند
پیش چشم مادر او پشت و رویش می‎کنند

معصیت بین دلم آمد و تسخیرم کرد
بال پرواز مرا بست زمین‎گیرم کرد

روزگاری دلِ با‎معرفتی بود مرا
چه شد آخر که خطا این همه دلگیرم کرد

عملم رنگ قبولی نگرفت از بس که
نفس سرگرم ریا کردن و تزوریم کرد

حبّ دنیا عقب انداخت مرا در طلبت
حبّ اغیار مرا در غل و زنجیرم کرد

خواب دیدم که نجف رفتم و صحن علی‎ام
ریخت اشکم به روی گونه و تعبیرم کرد

مرتضی وضع مرا تاب نیاورد و خودش
پدرانه به سویم آمد و تطهیرم کرد

سال‎ها ریزه‎خور خوان خدیجه شده‎ام
کرمش بر سر این سفره نمک‎گیرم کرد

تشنه‎ام شد جگرم سوخت گفت آه حسین
اقتدا بر جگرم ناله شبگیرم کرد

اولین بار حرم بر در باب القبله
نظر فاطمه در خیر سرازیرم کرد

هیچ جایی دلم آرام نشد جز حرمش
دیدن کرب و بلا از همه جا سیرم کرد

چه کنم دست خودم نیست نسوزم ز غمش
روضه‎ی تشنگی‌‎اش زود مرا پیرم کرد

فکر آن پیکر و ده مرکب و نعل تازه
روز و شب در نظرم آمد و درگیرم کرد

من کی‎ام باده‎خور و باده‎پرست
آن گنه‎کاری که پست و یاغی است

آن که زد جام و سبو را هم شکست
باز پیش هرکس و ناکس نشست

او که وقت مستی‎اش غیرت نداشت
پیش او میخانه هم حرمت نداشت

سرکشی دارم نه سرافکندگی
آمدم، اما نه با شرمندگی

باهمه لجبازی و یکدندگی
رد شدم در امتحان بندگی

نمره دادی و کم آوردم ببخش
ای خدا اصلا غلط کردم ببخش

سال‎ها رفتم به راه اشتباه
راستش اصلا نبودم سر به راه

عمر من بر باد رفت و شد تباه
بی‎پناهم، بی‎پناهم، بی‎پناه

جای کوه نور، نار آورده‎ام
بسکه بدبختی به بار آورده‎ام

چون عقوبت در گناهم بی‎صداست
این همه درد و بلا هم بی‎صداست

وای از این مردن! عزا هم بی‎صداست
واقعا چوب خدا هم بی‎صداست

غافل از رنج مکافاتم نکن
لا تُؤَدِّبْنِي، مجازاتم نکن

راستش خیلی گرفتارم هنوز
بنده‎ی زشت و خطاکارم هنوز

گرچه لات کوچه بازارم هنوز
مطمئنم دوستت دارم هنوز

می‎گذارم دست در دست ولی
می‎زنم زنگ درت را با «علی»

باز نالان آمدم، حیدر مدد
لنگ لنگان آمدم، حیدر مدد

زیر ایوان آمدم، حیدر مدد
یا علی جان آمدم، حیدر مدد

یا امین الله امانم پس کجاست؟
مهدی صاحب زمانم پس کجاست؟

فاطمه آهی در اوج غم کشید
او که بارم را به قدّ خم کشید

اشک من را بُرد و بر پرچم کشید
کاغذ جرم و خطاها نَم کشید

غرق غم بودم، خوش و خرم شدم
چون بدهکار حسینش هم شدم

او خلاصه آخرش دستم گرفت
ربّنای حنجرش دستم گرفت

آن عبای پیکرش دستم گرفت
دست بی‎انگشترش دستم گرفت

من فدای آن تنی که سر نداشت
یک کفن از بوریا بهتر نداشت

خواهرش پنجه به صورت می‎کشید
گرچه عزت داشت منّت می‎کشید

مادرش را پای صحبت می‎کشید
از حسین خود خجالت می‎کشید

گفت هر چه داشت با هم برده‎اند
آن لباس کهنه را هم برده‎اند

بیشتر از آنکه باشم با تو، با بیگانه‎ام
در میان گفتگویم با تو کِی مستانه‎ام؟

نیستم با تو نمایش میدهم از بودنم
در مناجاتم کجا مانوس با جانانه‎ام؟

پشت سر را بیشتر از پیش رو دارم نظر
در نمازم نیست خوف و خشیت رندانه‎ام

از نگاه حضرتِ تو نیست اینجا بندگی
رفته بیرون از دلم انگار صاحب خانه‎ام

حال که از حضرت محبوب دور افتاده‎ام
از جدایی های تو چون اُستُن حنانه‎ام

گریه ها سر می‎دهم تا باز احیایم کنی
من غلام بارگاه حضرت ریحانه‎ام

گر دعاهای مدام مادرم زهرا نبود
کِی توان گفت من هم عاشقی فرزانه‎ام؟

نیستم از مخلِصین یا مخلَصین اما کنار سفره‎ات
دلخوشم که گرد شمع مخلَصین پروانه‎ام

ظرف من محدود و رحمت‎های تو بی انتهاست
پس بده با دست ساقی باده و پیمانه‎ام

با معارف آشنایم کن قسم بر علقمه
من فقط لب تشنه‎ی جامی از این میخانه‎ام

ساقی لب‎تشنگان، لب‎تشنگان را مِی دَهد
من هم از لب‎تشنگان جام سقاخانه‎ام

حسرت یک قطره را هم بر لبان خود گذاشت
از مواسات علمدار حرم دیوانه‎ام

ذکر عباس است والله همان ذکر خدا
کهف العباس است والله زیارت خانه‎ام

حق زائر بر مَزور خود دعا و التجاست
من حرم گم کرده‎ام کرب و بلا کاشانه‎ام

ای چشم بسته چشم من زار را ببین
با گریه هام خنده ی اشرار را ببین

ادامه »