یاران تو هزار مصیبت کشیده‎اند
اما غم تو را سر مویی ندیده‎اند

تنها شنیده‎ایم هر آنچه تو دیده‎ای
تو دیده‎ای که جدّ تو را سر بریده‏‎اند

از مقتل زیارت ناحیه روشن است
شیب الخضیب را مکرر کشیده‎اند

گاهی به جسم جدّ غریبت نشسته‎اند
گاهی به چکمه روی تن او دویده‎اند

انگشت را به خاطر انگشتری به حرص
با خنجری که کند شده بد بریده‎اند

تو گفته‎ای که گریه‎ی خون می‎کنی، چرا
از بس که عمه‎های تو تهمت شنیده‎اند

گفتی شبانه روز فقط گریه می‎کنم
از بس که آل فاطمه غربت کشیده‎اند

این بی حیا اراذل و اوباش بارها
مظلومه را به نیش زبان‎ها گزیده‎اند

در راه کوفه بعضی از این پست فطرتان
از یکدگر به قهقهه زیور خریده‎اند

اجداد طاهرین تو رأس الحسین را
یا در تنور یا که سر نیزه دیده‎اند

آقا خوش آن سحر که کنی از حرم ظهور
بینی مدافعان حرم سر رسیده‎اند

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

از چشم، گریه ماند و از گریه عزتش
از جام، باده ماند از باده لذتش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است
دنیا جهنم است برو سمت جنّتش

ما را حسین بهر خودش انتخاب کرد
اینجا کسی نیامده الّا به دعوتش

عرفان ناب چیست همان گریه بر حسین
صد سال فیض ریخته در نیم ساعتش

تا زنده‎ای به هر نفسی یا حسین بگو
فردا میان قبر تو هستی و حسرتش

یک روز هم شبیه به «حُر» می‎خری مرا
بخشیده می‎شویم همه در نهایتش

آن کس که کار کرد برای عزای او
حتی عبادت است دم استراحتش

صد بار قهر کردم و دنبالم آمدی
ماندم دگر چه کار کنم از خجالتش

خون حسین قاطی کرب و بلا شده
صد مرده زنده می‎شود از بوی تربتش

جان داشت به خیمه‎ی او حمله‎ور شدند
«فَابْكِ عَلَى الْحُسَيْنِ» شکستند حرمتش

تا خدا در ظرف خلقت میوه‎ی نوبر گذاشت
آسمان خم شد قمر را در دامن مادر گذاشت

کیستی تو از همان روزی که دنیا آمدی
قبضه‎ی شمشیر بالای سرت حیدر گذاشت

حضرت ام البنین حلقه به گوشت کرد و بعد
در مسیر عاشقی نام تو را نوکر گذاشت

در طفولیت ابالفضلی و بعد چند سال
قد کشیدی و خدا نام تو را محشر گذاشت

واجب التعظیمی و از بس حیدر هیبتی
بایدت افتاد بر خاک و به خاکت سر گذاشت

تو مطیع محض معصومی تمام زندگیت
باید از تو هرجا، هر کسی منبر گذاشت

در مقام عشق‎بازی و ادب بی‎شک خدا
یک سر و گردن تو را از خلق بالاتر گذاشت

روی چشمش می‎نهد صاحب زمان هر جا خدا
مهر تائید تو را در پای هر دفتر گذاشت

بهر اسباب شفاعت ذات حق دست تو را
روی دست بی‌بی صدیقه‎ی اطهر گذاشت

موقع صفین آمد شانه‎ات را مشک داد
ساقی کوثر چه زیبا در کَفَت ساغر گذاشت

افضل الاعمال تو حفظ حریم زینب است
بعد از آن باید کنارت لفظ آب‎آور گذاشت

بر زمین افتاد تا گلدسته‎های مسجدش
جای دست تو خدا یک جفت بال و پر گذاشت

تا تو افتادی زمین، افتاد بیچاره رباب
علقمه داغ تو را بر حنجر اصغر گذاشت

بعد تو باب جسارت باز شد، دست عدو
روی برگ یاس‎ها یک باغ نیلوفر گذاشت

بعد تو خلخال‎ها تبدیل سوغاتی شده
شاعر اینجا چند نقطه تا الی آخر گذاشت

غم مخور از غارت چادر، خدا بهر حجاب
آستین‎ها را … نور را معجر گذاشت

گر چه همه رد می‎کنند از خود گدا را
حالا محبت کن صدا کن اسم ما را

من نوکر خوبی برای تو نبودم
خیلی اذیت کرده‎ام آقا شما را

کج می‎روم وقتی هوایم را نداری
کج می‎گذارم روی هم سنگ بنا را

بنشان هم اکنون مادرم را در عزایم
آزار دادم من تو را صاحب عزا را

پشت درم، درمانده‎ام، در را نبندی
از خود مرانی این گدای خرده پا را

بی‎آبرویی آمده اِی آبرودار
بی‎وقت آمد، آمده وقت مدارا

اول گرفتی دست‎های خالی‎ام
آخر پذیرفتی من یک لاقبا را

چشمی که گریه می‎کند دارو ندارد
درمان نکن این عاشقِ درد آشنا را

یک بار شد چشم انتظارت را نبخشی؟
وقتی به لب دارد نوای کربلا را

محض گل روی ابوفاضل عوض کن
حال و هوای نوکر سر به هوا را

زهرا کنار علقمه پهلو گرفته
چون دیده سقا و دو تا دست جدا را

ای کاش می‎شد از تن او دربیارم
آرام، تیر و آهن و سرنیزه‎ها را

مشکی که پاره بود را بردند خیمه
گفتند این هم مشک و این آب گوارا

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

اگر دردمندی اگر بی‎قراری
اگر سر به زیری اگر شرمساری

اگر زخم خوردی اگر پرغباری
چرا ناامیدی اباالفضل داری

بده دست خود را برو با ابا الفضل
بزن روی سینه بگو یا ابا الفضل

خوشا این کرامت خوشا این گدایی
نمی پرسد از تو که هستی؟ کجایی؟

به یُمن اباالفضل در کربلایی
خیال تو راحت که حاجت روایی

نه تنها خودی‎ها نه تنها تنی‎ها
که قرص است بر او دل ارمنی‎ها

همه با مرامان اسیر مرامش
همه نامداران گرفتار نامش

حسین است امامش فدای امامش
غلامم غلامم غلام غلامش

ابا الفضل لنگر، حسین است کشتی
به قول رفیقان ابا الفضل است مشتی

هوا داغِ داغ و حرم قحط آب است
علی بی‎قرار و پریشان رباب است

عمو تشنه را آب دادن ثواب است
ببین هر طرف را که دیدم سراب است

بیا مشک بردار جان رقیه
که زخم است دیگر دهان رقیه

بی‎نسیم کوی جانان راه‎ها گم می‎شود
بی‎هلال روی ماهت ماه‎ها گم می‎شود

روز و شب باید به خیل حاضران پیوست، چون
هر که جا ماند میان راه‎ها گم می‎شود

روزی ماه محرم را تو قسمت می‎کنی
قسمت لطف تو از بدخواه‎ها گم می‎شود

بین مومن با منافق فرق‎ها بسیار هست
بی‎بصیرت چهره‎ی گمراه‎ها گم می‎شود

سوز و آه و ناله‎ها باشد فراوان بین خلق
بی‎غم و درد تو اما آه‎ها گم می‎شود

در قنوت عشق الطاف خدا گل می‎کند
بی‎حسینت ذکر یا الله‎ها گم می‎شود

من اگر دستم نگیری سر به راهت نیستم
پیش دور افتادگان در کاه‎ها گم می‎شود

در بیابان طلب خضر است پیر میکده
بی‎مربی راه‎ها از چاه‎ها گم می‎شود

گاه گاهی یک تفقد رو به راهم می‎کند
حیف با جرم و گناه این گاه‎ها گم می‎شود

با تو در وقت سحرها گفت و گو زیباتر است
حین خواب غفلت این دلخواه‎ها گم می‎شود

گوش جان باید دهی بر «یالثارات الحسین»
ور نه آن لبیک بر خونخواه‎ها گم می‎شود

نیزه چون باشد فراوان بر بدن‎های نحیف
در مسیر یار قتلگاه‎ها گم می‎شود

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

به دل دوباره هوای حسین را دارم
هوای کرب و بلای حسین را دارم

(گریه‎کن‎ها بلند گریه کنید که به آقا بلند خندیدند)

چه غم که پشت سرم در تمام سختی‎ها
تمام عمر دعای حسین را دارم

نگاه رحمت و لطفش خداپرستم کرد
حسین خواست، خدای حسین را دارم

حرارت دل نوکر عطای فاطمه است
به سینه داغ عزای حسین را دارم

گدای رحمت و لطف قدیم الاحسانم
هزار شکر عطای حسین را دارم

رضای غیر نخواهم که تَرک روضه کنم
میان روضه رضای حسین را دارم

چه حاجت است به تسنیم وسلسبیل و بهشت
منی که مزه ی چایی حسین را دارم

خدا کند وسط روضه پر کشم سویت
عجیب شوق لقای حسین را دارم

چقدر در شب هشتم میان سینه
غمِ گرفتگیِ صدای حسین را دارم

به دل مصیبت آن پیکری که چیده شده
میان سطح عبای حسین را دارم