دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش
قرن‎ها افتاده هر مردی به پای عزتش

قدر اگر زهراست قدر فاطمه این دختر است
با خبر هرگز نباشد هیچ کس از قیمتش

با همان دستی که آتش را گرفت از خیمه‎ها
آبرو بخشیده ابراهیم را با ملتش

آستین پاره نه با خود ذوالفقار آورده است
کاخ استبداد را ویران کند با قدرتش

می‎نویسند عالمان از معجزات خطبه‎اش
می‎نشینند انبیا هر روز پای صحبتش

سوختن پای حسین از واجبات زینب است
او بلا را می‎خرد هر قدر باشد قیمتش

بین این بزم عزا هر کس حسینی می‎شود
مطمئنا بوده با امضای زینب دعوتش

چادرش را بر کمر می‎بندد و بالای تل
منتظر می‎ایستد پس کی بیاید نوبتش

سهم آبش را میان بچه‎ها تقسیم کرد
تشنه‎تر بود از همه حرفی نمی‎زد از عطش

بشنوید آیه های عظما را
از حرم نفحهٔ مسیحا را
قصهٔ عاشقیِ دلها را
شرحِ مجنون و شرحِ لیلا را
تا تماشا کنید غوغا را

ادامه »

بر درد تنهایی دچارم ای نگارم
پایان ندارد انتظارم ای نگارم

پائیزم و هجران امانم را بریده
برگرد ای باغ و بهارم ای نگارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته
هر شب به یادت بیقرارم ای نگارم

آواره‏‎ای بودم مرا نوکر نوشتی
نوکر شدن شد افتخارم ای نگارم

با تو که باشم قدر یک دنیا میارزم
منهای تو بی اعتبارم ای نگارم

این آبرو، این اشک‎ها، این مهر زهرا
من هر چه دارم از تو دارم ای نگارم

می‎ترسم از جان کندنم پیشم می‎آیی
در وقت سخت احتضارم ای نگارم؟

مثل همیشه آخر کارم خودم را
دست رقیه می‎سپارم ای نگارم

کنج خرابه ناله زد فخر دو عالم
بابا بیا امشب کنارم ای نگارم

دیگر نمی‎بینم سرت را روی نیزه
کم سو شده چشمان تارم ای نگارم

بر ما اسیران زمین خورده نظر کن
بالا نشین نی سوارم ای نگارم

در این خرابه حال دل من خراب شد
تو داغ دیدی و جگر من کباب شد

گفتم خدا مرا ببرد پیش تو پدر
گویا دعای خسته دلان مستجاب شد

دیدم که سنگ‎ها به سرت حمله‎ور شدند
در بین راه صحبت کسب سراب شد

شب‎های شهر شام بسی سرد بود و سخت
طوری که لرزش تن من بی حساب شد

با هر نسیم سوخت نوک پای کوچکم
این ناخن شکسته برایم عذاب شد

از بس که زجر بر تن من تازیانه زد
حتی برای درد من دل شلاقش آب شد

آنگونه مشت زد که عقیقش شکست و بعد
این استخوان گونه برایش رکاب شد

آن گونه که در عالم نام خدا بماند
نام حسین روی لب‎های ما بماند

از ابتدای دنیا تا انتهای دنیا
عشق حسین تنها در قلب ما بماند

ما نذر گریه داریم در روضه‎ی محرم
یا ربّ مباد حتی یک قطره جا بماند

دل کو به کو به هر دشت تا پا گذاشت برگشت
اما همیشه می‎خواست در کربلا بماند

این اربعین برات وصل است یا که هجران؟
سخت است دل میان خوف و رجا بماند

این عمر می‎شود طی آخر غروب تا کی؟
ما می‎رویم و تنها این روضه‎ها بماند

نوکر به سر هوای سلطان شدن ندارد
اینجا گدا همیشه باید گدا بماند

هر سی شب محرم «نوحوا علی الرقیه»
باید برای داغش دل در عزا بماند

آخر چه گویم از او ناگاه در هیاهو
لکنت گرفت با تو، اینکه چرا؟ بماند

چرا ای یار وقتی دردمندم یاد تو هستم
کجا وقت خوشی‎ها طالب دیدار تو هستم؟

شنیده‎ام در غم جدّ غریبت نوحه می‎خوانی
من آیا هیچ روزی شاهد فریاد تو هستم؟

می‎آیم بی خیال و می‎روم دنبال کار خود
غلامت نیستم من مستمع آزاد تو هستم

به وقت خنده‎هایم غافل از اشک تو آقایم
محبّی سرخوشم کی نوکر دلشاد تو هستم؟

تمام زندگی‎ام را تو تأمین می‎کنی اما
نمی‎فهمم تمام عمر من آباد تو هستم

عدالت را خودم در حق خود هم برنمی‎تابم
فقط در حرف من مشتاق عدل و داد تو هستم

ندارم اعتقاد کاملی مثل شما گرچه
خیال واهی‎ام این است که از اوتاد تو هستم

به گرد راه سلمان هم چو من نتوان رسید آقا
اگر مقداد عبد است کی من از عُباد تو هستم؟

فقط یک جا به چنگ آید دلت از دست من
وقتی که با گریه به شاه کربلا صیاد تو هستم

زیارت‎نامه می‎خوانم که هم درد شما باشم
گهی که روضه می‎آید یقینا یاد تو هستم

برایم برائت جویم از اعدائتان هر روز و هر ساعت
که صبح و شب به لعن دشمن شیاد تو هستم

دوباره در حرم خود مرا کشید حسین
به احترام مُحرّم مرا خرید حسین

خبر دهید به عالم درِ کَرم وا شد
پناه هر چه گرفتار و ناامید حسین

زمان دست کشیدن بر این سیاهی‎ها
شبیه «جون» مرا کرده دل سپید حسین

گناهکار رسیدم ولی به رویم نزد
گمان کنم که مرا در گنه ندید حسین

همین که خواست گناهم مرا زمین بزند
شبیه یک پدر مهربان دوید حسین

میان خلوت خود هرکه حرف زد با او
تمام درددلش را بدان شنید حسین

برای اینکه نسوزند گریه کن‏‎هایش
به پیش مادر خود بین خون تپید حسین

برای یاری دین هر که یک قدم برداشت
ز اوج عرش به چشمان خویش دید حسین

دوباره گریه کنم با کشیدن مظلوم
غریب و تشنه بدون کفن، شهید، حسین

تمام سوز دل ما ز ناله‎ی زهراست
میان حنجر ما مادرش دمید، حسین

کنار زنگ شترها کنار آل حرم
صدای ناله ای از آسمان شنید حسین

به کودکی بغلش کرد و گفت پیغمبر
تو را چه کار به گودال با یزید، حسین

ای آبروی عشق بگردان دو عین را
تغییر ده قضا و قدر عالمین را

دنیا پر است از غم و درد و بلا و رنج
بازآ و پر کن از کرمت زیب و زین را

ای آفتاب عالم و آدم طلوع کن
روشن کن از جمال خودت مشرقین را

با صوت دلنواز بخوان از کنار بیت
«صمصام منتقم» و «انابن الحسین» را

زهرا کشید با حسنین انتظار تو
خشنود کن به جان علی زینبین را

حالا کنار خیمه تو خیمه می‎زنیم
با تو به پا کنیم چنین نشأتین را

آنقدر با تو گریه کنیم از غم حسین
تا جان دهیم تا دم خون حسین را

بازآ که با تلاوت آیات ذوالفقار
از بیخ برکنی شجر نحستین را

هم انتقام کوچه و گودال را بگیر
هم زنده ساز خیبر و بدر و حنین را

ایران سوی حجاز چو لشگرکشی کند
با پرچم تو قتح کند مغربین را

با دولت کریمه‎ی تو چون دهد وصال
آباد می‎کنیم همه‎ی عالمین را

شکر خدا که باز عزادارتان شدیم
یعنی دوباره گرمی بازارتان شدیم

پرچم زدیم، تکیه زدیم، و علم زدیم
شکر خدا که کارگر کارتان شدیم

این ماه بار عام غذاهای حضرتی‎ست
مثل همیشه نان‎خور دربارتان شدیم

از دولت حسین و ز الطاف روضه‎ها
اینکه دوباره لایق دیدارتان شدیم

باید چگونه شکر کنیم این مقام را
با گریه‎های هر شبمان یارتان شدیم

«والشمر جالس» نفس مادرت گرفت
ما را ببخش باعث آزارتان شدیم

آنکه در عالم ذر روزی ما را غم داد
غم و شادی جهان را به خدا توأم داد

آی مردم همه دعوت به محرم شده‎اید
بار عامی ست که ارباب به این عالم داد

اول ماه حسین است خدایا شکرت
باز امسال محلی به منِ بد هم داد

هر کسی را به طریقی سوی کشتی آورد
به کسی دیگ غذا داد و به کس پرچم داد

مشتری ذات خدا بود، فروشنده حسین
جمع ما را به خدا داد، ولی دَرهم داد

ما خودیهای حسینیم نشانش این است
که به ما آب فرات و به همه زمزم داد

به خدا ما که ندیدیم بگوید احدی
حاجتم را ز حسین خواستم اما کم داد

صد برابر ز خود فاطمه پس می گیرد
آنکه در بزم عزا آمد و یک درهم داد

از حسن اذن گرفتم که حسینی شده‎ام
از بقیع آمدم و کرب و بلا را هم داد

یا ربّ این مرد چه مردی‎ست نمی‎فهمم من
که به دشمن ته گودال بلا خاتم داد