آمدم با تو سحرها حرف‎هایم را زدم ــــــــــــــــــــــــــــــ ناله‎های ربنا یا ربنایم را زدم

بعد از این یک ماه هر چه شد دگر پای خودت ــــــــــــــ من برای بنده بودن دست و پایم را زدم

حال میخواهی ببخشای یا که میخواهی نبخش ـــــــــــــــ من که هر شب آمدم اینجا صدایم را زدم

دست، خالی کیسه، خالی گردن کج بارها ــــــــــــــــــــــ بر در میخانه ات دست گدایم را زدم

پیش مردم آبرویم را مبر من ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هر کجا رفته ام حرفِ کریمیِ خدایم را زدم

کاشکی باور کنی مردانه توبه کرده ام ــــــــــــــــــــــــــ کاشکی باور کنی قید خطایم را زدم

زود آمد ضامنم شد زود بخشیدی مرا ــــــــــــــــــــــــــــ تا درِ صحن علی موسی الرضایم را زدم

آخر ماهی خیالم را تو راحت کن بگو ــــــــــــــــــــــــــــ پای تقدیر تو امضای عطایم را زدم

ماه مهمانی که طی شد، کی محرم می رسد ــــــــــــــــــــ کی ببینم خیمه ماه عزایم را زدم

التماست می کنم امسال راهی ام کنی ــــــــــــــــــــــــــــــ من که هر شب ناله‎ی کرب و بلایم را زدم

روی لب پر توبه تبسم برسانید ــــــــــــــــــــــــــــــ ماندیم که ما را به تفاهم برسانید

ای کاش که در پشت سلام من عاصی ـــــــــــــــــــ ما بین دعا گاه علیکم برسانید

دوریم ز تسبیح و مناجات اقلا ـــــــــــــــــــــــــــــــ ما را به شب و گریه ی مردم برسانید

گفتند سحرگاه رهایید از آتش ــــــــــــــــــــــــــــــــ گفتیم به ما وقت تکلم برسانید

چون اهل ولاییم سر از پا نشناسیم ــــــــــــــــــــــــ در کوره نشستیم که هیزم برسانید

با ساقی کوثر همه مستیم و خرابیم ــــــــــــــــــــــــ ما اهل بهشتیم فقط خم برسانید

دنبال حسینیم نه فردوس برین ـــــــــــــــــــــــــــــــ پس ما را به دو صد خوشه ی گندم برسانید

ما آب نخواهیم اگر وقت نماز است ـــــــــــــــــــــــ از کرب و بلا خاک تیمم برسانید

گفتیم حسین دلتان زود رضا شد ــــــــــــــــــــــــــــ حالا حرم ضامن هشتم برسانید

صحن رضوی هم نشد اصلا سر راهی ــــــــــــــــ ما را به لب جاده قم برسانید

تا گریه کن فاطمه هستیم اسیریم ـــــــــــــــــــــــــــ ما را به مزاری که شده گم برسانید

باز شب‎های آخر ماه است من و باری که مانده بر دستم ـــــــــــــــــــــــ منم آن جا مانده از شب قدر فرصت توبه رفته از دستم

آمدم تا به خویش فهمیدم ماه رفته و دست من خالی ـــــــــــــــــــــــــــــــ قدر این سفره را ندانستم ناله ها می کشم ز بد حالی

مانده ام بین حال خوف و رجا گفتم آیا دگر امیدی هست؟ـــــــــــــــــــــــ شب جمعه رسید و گفت به من ملک رحمتش، امیدی هست

هرچه در کار خویش می نگرم با خدایم وفا نکردم من ـــــــــــــــــــــــــ آمدم در ضیافتش اما سر سفره حیا نکردم من

ای خدا بار من زمین مانده آبروی مرا بخر امشب ـــــــــــــــــــــــــــــــ چه کنم چون مرا نبخشی و بگذرد از سرم اگر امشب

حال که آمدم مرا دریاب به تو غیر از وفا نمی آید ـــــــــــــــــــــــــــــــ چون منی اگرببخشاید کم ز لطف خدا نمی آید

هر چه سر زد از ما خدا انگار مثل اینکه گرفته نادیده ـــــــــــــــــــــــــ همه جرم و زشتی ما را محض روی حسین بخشیده

روضه خوان رو به سوی مقتل کن از غم شاه عالمین بگو ـــــــــــــــــــ از همین راه دور با حسرت السلام علی الحسین بگو

لب گودال پیکر شه را نیزه داران محاصره کردن ــــــــــــــــــــــــــــــ با سر نیزه پیکر او را تکه تکه ….

گفت پیغمبر که چون کوبی دری ـــــــــــــــــــــــــ عاقبت زان در برون آید سری

ای خدا ایام طاعاتم گذشت ــــــــــــــــــــــــــــــــــ نیمه شب‎های مناجاتم گذشت

روزهای روزه داری شب شده ـــــــــــــــــــــــــــ ماه رحمت جانب مغرب شده

می‎رود شبها و دلگیرم هنوز ــــــــــــــــــــــــــــــ با گناه خویش درگیرم هنوز

آن‎قدر در می‎زنم این خانه را ـــــــــــــــــــــــــــــ تا ببینم روی صاحب‎خانه را

ای که نادیده گرفتی کار من ـــــــــــــــــــــــــــــــ چه کریمانه خریدی بار من

من که می دانم سزاوار چی ام ــــــــــــــــــــــــــــ من فراموشم نمی گردد کی ام

من همانم که تو را نشناختم ـــــــــــــــــــــــــــــــــ هر چه سرمایه تو دادی باختم

آشنایم آشنایم آشنا ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ آشنایم خود مرا گفتی بیا

من سزاوار عطایت نیستم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ لایق مهمان سرایت نیستم

من که زیبنده به احسان توام ــــــــــــــــــــــــــــــــ هر چند بد باز میهمان توام

این تو بودی که کرامت دادی ام ــــــــــــــــــــــــــ خسته بودم استقامت دادی ام

با حسینت آبرو دادی به من ـــــــــــــــــــــــــــــــــ از محبت رنگ و بو دادی به من

در کویر غم گل شادی شدم ـــــــــــــــــــــــــــــــــ میهمان سفره‎ی هادی شدم

یا عزیزالله سائل آمده ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سفره دار ماه سائل آمده

تا که دیدی من گدای هادی‎ام ــــــــــــــــــــــــــــــ از عذاب خود رهایی دادی‎ام

جان آن آقا که افتاده نشست ــــــــــــــــــــــــــــــــ در کنار قبر آماده نشست

پشت مرکب با شتابش برده اند ـــــــــــــــــــــــــــ مجلس بزم شرابش برده اند

بین آن نامحرمان تب می کند ـــــــــــــــــــــــــــــ در دل خود یاد زینب می کند

یاد چوب و یاد تشت و خیزران ــــــــــــــــــــــــــ عمه جان ای عمه جان ای عمه جان

این که بر دوش خودش کوهی ز عصیان می کشد ــــــــــــــــــــــ خویش را در سایه سار اسم رحمان می کشد

من همین اندازه که هستم کنارت کافی است ــــــــــــــــــــــــــــــــ طفل مهجور از پدر رنج فراوان می کشد

یا رب از ستاری تو کس گناهم را ندید ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بنده هر چه بد کند حق پرده بر آن می کشد

من کنون کاری نکردم خیر می بخشی به من ــــــــــــــــــــــــــــــ میزبان اینجا همیشه جور مهمان می کشد

نعمتی را که تو دادی کرده ام صرف گناه ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ بس عقوبت‎ها که این بنده ز کفران می کشد

تو مرا خواندی ولی من رو گرداندم ز تو ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ آن سیه بختم که رو از لطف می کشد

نا امید از بخشش تو نیستم پس آمدم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تو نه آنی که ز دست خلق دامان می کشد

جرم ما پیش عفو تو نمی آید به چشم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ منت لطف تو را این بنده از جان می کشد

آن خدایی را که من بشناختم در روز حشر ـــــــــــــــــــــــــــــــــ گر حسابی هم کشد از ما به پنهان می کشد

لحظه ی مردن ندارد واهمه آن کس که او ــــــــــــــــــــــــــــــــــ انتظار مقدم شاه خراسان می کشد

کار العفو مرا ذکر حسین جان می کند ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ حق به عشقش بر گناهم خط بطلان می کشد

همین که دید شکسته زِ بی کسی پرِ من ــــــــــــــــــــــــــــــــــ کشید دست نوازش به گونه ی تر من

خدا گناه مرا هر چند که بود ندید ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ گذاشت بین ملائک چه منّتی سر من

به قدر وسعت هر شب به حقِ لیله ی قدر ــــــــــــــــــــــــــــــ گذاشت رحمت خود را خودش برابر من

نمی شود که نبخشیده رد کند ز صراط ــــــــــــــــــــــــــــــــــ که ایستاده علی روی پل جلوتر من

هنوز منتظرند ذوبِ عشق او بشوم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هنوز آتش دوزخ نگشته باور من

مقدّرات مرا گریه بر حسین نوشت ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ گرفت دست مرا توبه ی مکرر من

حساب می کشد ولی خیال من جمع است ـــــــــــــــــــــــــــــــ چه دیدنی بشود با حسین، محشر من

نگاه من به غروب است و گریه در عرفه ـــــــــــــــــــــــــــــ اگر که حاجت مرا نداده بهتر من

به کاظمین بود سوی چشمم این شب‎ها ــــــــــــــــــــــــــــــــــ چه جانگداز شود روضه‎های آخر من

فدای آ نکه صدا زد به قعر زندانی ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ که حال من شده اکنون شبیه مادر من

همیشه لحظه افطار«سِندیِ» ملعون ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ نثار کرده فقط ناسزا به محضر من

به روی گردن من رد چند زنجیر است ـــــــــــــــــــــــــــــــــ خدا کند نرسد این خبر به دختر من

قبل از آن‎که بنویسند جزای همه را ـــــــــــــــــــــــــــ می سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قدر است و تو را قدر نمی دانستم ــــــــــــــــــــــ چو تو باید بدهی اجر و سزای همه را

ما برای فرجت آمده ایم امشب ــــــــــــــــــــــــــــــــــ کاش به اجابت برساند دعای همه را

ای گل فاطمه، یابن الحسن، ای آقا‎جان ــــــــــــــــــــــ بشنو داد همه را بشنو صدای همه را

کربلایی نجفی سامره ای یا مشهد ـــــــــــــــــــــــــــــ هر کجا هستی خالی کن جای همه را

زائران حرم جدّ تو را می بخشند ــــــــــــــــــــــــــــــ امشب آقا بده پس کرب و بلای همه را