قبل از شروع خلقت تابیده آفتابش
لب تشنه‎ای که عمری‎ست دلها شده کبابش

گفتیم السلام و فورا علیکم آمد
جانم به این سلام و جانم به این جوابش

تکلیف را ادا کرد با «نفس مطمئنه»
پس می‎کند خداوند با «إرجعی» خطابش

هرکس که عمر خود را خرج حسین کرده
یوم الحساب پاک است پیش خدا حسابش

حرف امام خیر است حتی زمان نفرین
حُر، دُرّ کربلا شد تنها به یک عتابش

راه هزار ساله طی می‎شود به آنی
از برکت حسین و کشتی پر شتابش

در پای حکم قتلش مُهر شُرِیح قاضی‎ست
دین‎بازها بریدند سر را پی سوارش

میراثِ کربلایش شد، زنده با خمینی
در خونِ مردمِ ما جوشید انقلابش

یک چله است نهضت، در عزت و شکوه است
با دشمنش بگوئید آشفته است خوابش

تکرار حرف دشمن از دوستان چرا پس؟
ای دوستان نریزید آبی به آسیابش

بعد از سیاهی شب وقت طلوع فجر است
خائن به زودی زود پس می‎رود نقابش

شد سفره‎های هیئت رنگین‎تر از گذشته
بر ما اثر ندارد بازار و التهابش

مردم اگر صبورند تنها به عشق آقاست
ما عهد اگر که بستیم، هستیم پا رکابش

تا شام رفت و سر داد با خون خود چه ها کرد
پس آفرین به محسن با حُسن انتخابش

کم از حرم ندارد این روضه‎ی مُحرّم
ما در حرم نشستیم در محضر جنابش

یا ربّ چه بود حکمت کز داغ این مصیبت
ارباب رفت گودال آواره شد ربابش

ما تا خُدا خُداست ، گدايان اين دريم
زيرا كه بي تو راه به جايي نمي بريم

از درك فيض سجده ي بر تُربت عاجزند
آنان كه گفته اند كه ما خاك بر سريم

اشكِ عزاي توست همان مايه ي حيات
عين جهالت است از اين آب بگذریم

ما را مجال دوستي ات نيست بيش از اين
جايي كه پيش جُوْنِ تو از هيچ كمتريم

ما را به ادّعاي وفا داشتن چكار !!!
ما با هزار مرتبــه اِرفـاق ، نوكريم

“اندازه ي تمام نفسهاي خسته ات”
نه ، بلكه زير دِيْـنِ تو صدهـا برابريم

نزديك مغربِ همه ي روزهايمان
گريان براي آن تن در خون شناوريم

هم زخم خورده از غم نيزه شكسته ها
هم داغدار روضه ي مكشوف حنجريم

ما اهل غيرتيم و ادب حُكم مي كند
از غارت خيام ، كلامي نياوريم

کانال تلگرام رسمى حاج منصور ارضی
@hajmansourarzi

همنشینی هست با تو، همدلی اما کم است
ای خوش آن دلداده‎ای که با تو مولی مَحرم است

همدلی با تو فقط در روضه‎ها منظور نیست
در تمام غصه‎ها با تو غلامت، همدم است

گاه مَحرم می‎شوم گاه نامَحرم، چرا؟
جسم‎ها پیش تو و دل‎ها گهی نامحرم است

غفلت از ماه مُحرّم کرده بعضی را تباه
با وجودی که همه دل‎های ما در ماتم است

عده‎ای هتاکی اهل مُحرّم می‎کنند
قدری از مظلومی تو قسمت اهل غم است

اهل فتنه خیمه‎ی جدّ تو را سوزانده‎اند
اهل کوفه نیز فکر انتقام از پرچم است

نام زیبای حسین اکسیر اعظم بود و هست
روضه‎های جدّ تو از جذبه‎های اعظم است

شور و احساس جوانان را برانگیزد حسین
مایه‎ی عقل سلیم این نوحه و شور و دم است

علم و دانش نیز محصولی ز هیأت‎های توست
نخبگان را مجلس تو تکیه‎گاهی محکم است

جمله‎ی خوبان مقیم سایه‎بان روضه‎اند
خیمه‎ی جدّ غریب تو پناه عالم است

جان فدای آن خیامی که پس از غارت شدن
تا قیام صبح محشر قبله‎گاه عالم است

با شهیدان با اسیران راه را طی می‎کنیم
پیرو راه ولایت را شهادت کم‎کم است

ادامه »

عمری‎ست دم زده‎ام ز غمت دم به دم حسین
بوده است هر دمم حسن و بازدم حسین

مادر مرا میان حسینیه داده شیر
قد کرده‎ام علم، بغل این علم حسین

رویم سیاه بود و لباسم سیاه شد
مدیون توست یک دهه یک‎رنگی‎ام حسین

می‎آیم اربعین به نیابت ز دخترت
جان سه ساله‎ات ببرم تا حرم حسین

بعد از سجود خاک تو را بوسه می‎زنم
شد مُهر هم به حرمت تو محترم حسین

با دست خالی از در هیأت نمی‎روم
وقتی تو را دهیم به قاسم، قسم حسین

بسم ربّ الحسن از خیمه قمر می‎آید
کیست این ماه که حیدر به نظر می‎آید…

ادامه »

اگر چه از می لطفت سبو سبو بردم
همیشه از تو ندانسته آبرو بردم

اگر چه آب به نام تو پاک شد اما
ببخش نام تو را گاه بی وضو بردم

که گفته است پس از مرگ دست من خالی‎ست
که من به شوق تو در خاک آرزو بردم

لباس مشکی من بیرق عزای شماست
من این نشان را با خویش کو به کو بردم

غذای خانه‎ی من غذای حضرتی است
چقدر لقمه از این سفره در گلو بردم

به راحتی ز تو دل می‎برم چرا که من
از علاقه‎ی تو به نام حسین بو بردم

سیاه بود دلم اشک روضه پاکش کرد
چه خیرها که از این آبِ شستشو بردم

یتیم بود و پرسید هر که از پدرم
به افتخار فقط نام از عمو بردم

گر چه از دنیا فقط دو چشم تر دارم حسین
من ز ثروتمندها هم بیشتر دارم حسین

خانه بودم فاطمه آورد تا اینجا مرا
هر کجا مادر بفرماید گذر دارم حسین

روضه را جارو زدم قلب مرا جارو زدی
حال دیگر داشتم حال دگر دارم حسین

هر چه را دارم نگیری هر چه که دارم تویی
من به جز عشق شما چیزی مگر دارم حسین

بشنود هر کس که می‎خواهد ز تو دورم کند
مرگ بر من لحظه‎ای دست از تو بردارم حسین

تو ته گودال رفتی من شدم بالانشین
از تو دارم آبرویی هم اگر دارم حسین

پیش بابایم برایت گریه کردم زود گفت
نذر موی اکبرت هرچه پسر دارم حسین

آنقدر پای تو می‌سوزم خودت خاکم کنی
با همین بیچارگی خیلی هنر دارم حسین

کربلای تو مگر در هیئت و در روضه نیست
پس چرا انقدر من فکر سفر دارم حسین

چیزی از دستت نمی‎خواهم خجالت می‎کشم
آخر از انگشت و انگشتر خبر دارم حسین

جان حیدر، جان زینب، جان زهرا العجل
نذر تو تن‎های ما ای مرد تنها العجل

درد ما را نیست درمان نیست پایان، الغیاث
خستگان را نیست ملجأ نیست مأوا العجل

وعده‎ی روز مبادای خدا هستی ببین
آمده صدبار آن روز مبادا العجل

من همان ابن السّبیلم که به شوق دیدنت
هر سه شنبه می‎گذارم سر به صحرا العجل

معنی چشم انتظاری را نفهمیدم ولی
جان مادرهای مفقودالاثرها العجل

مادرت پشت در خانه صدا می‎زد بیا
عمه جانت در میان شعله گفتا العجل

از گلوی جدّت آقا خون کماکان جاری است
تا بگیری انتقام کربلا را العجل

زینب شده ام چون گوهری فاضله دارم
از سیرت زهرا و علی شاکله دارم

ادامه »