جلد هر بامی شدم جز دردسر چیزی نداشت
بی عبورت از گذرها هر گذر چیزی نداشت

خیر یعنی نوکری پس میتوان آسوده گفت
بی دعای عهد ما حتی سحر چیزی نداشت

چون تو آن سوی دری ما این طرف در میزنیم
جز در اینجا پشت درهای دگر چیزی نداشت

حرص و جوش نوکرانت آبروام می شود
پس دل بی تاب بی خون جگر چیزی نداشت

غصه ی بی سرپرستی کُشت ما را العجل
عمر ما بی سایه ی لطف پدر چیزی نداشت

پای ما را بر درت بستند و پابندت شدیم
سائل از وابسته بودن بیشتر چیزی نداشت

گریه کردیم و به زخم قلب تو مرهم شدیم
پس که گفته پیش تو این چشم تر چیزی نداشت؟

چشم ما وقف عزای حضرت ارباب شد
سوختن جز بر حسین از هر نظر چیزی نداشت

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ای دیده ابری باش حُسن دیده گریانی ست
مولی پی وصل است بنده باز هجرانی ست

اصلا شده با خود بگویی من کجا هستم
او حاضر است و غیبت ما سخت طولانی ست

نان حلالی جور کن تعارف به مولی کن
او را نخوان بر خانه ات تا سفره ظلمانی ست

ما دور خود گشتیم اما دور آقا نه
مشغول نفس خود شدن ختمش به حیرانی ست

از درد هجرانی که داریم معلوم است
تنها دوای گریه کن ها گریه درمانی ست

پاشو سوار کشتی اش شو باز جا دارد
با نوح تو همراه شو دریا که طوفانی ست

یک عمر چون موری به درگاه سلیمان بود
حالا همه فهمیده اند دیگر سلیمانی ست

طوری طلب می کرد مرگش را که فهمیدیم
زهرا در این شهر نمک نشناس زندانی ست

مادر بسوزد بچه هایش نیز می سوزند
مادر پریشان است و حال ما پریشانی ست

رزمنده در دفاع که دل دل نمی کند
دریا رها کرانه ی ساحل نمی کند

آن کس که حق میان رگش جوش میزند
یک لحظه اعتنا به باطل نمیکند

آن کس که نقد جان نکند رو در این طریق
مستانه وار طی مراحل نمیکند

بی معرفت کسی ست که در حق اهل بیت
یکبار هم مرور مقاتل نمیکند

سینه سپر به پشت در خانه آمدی
یار علی که پشت به قاتل نمیکند

چادر سرت نبود والا زنی جوان
در را به زیر ضربه که حائل نمی کند

این فشار چوبه ی در روی سینه ات
کار نفس کشیدنت مشکل نمیکند

خواهی ز جا تکان خوری اما نمی شود
مسمارِ داغ سینه تو ول نمی کند

ادامه »

در لجنزار معاصی از بها افتاده ایم
دور از مولای خود در تنگنا افتاده ایم

راه را گم کرده و بیراهه دائم میرویم
در غل و زنجیر اوهام خطا افتاده ایم

کیست بیچاره تر از ما بندگان بی پناه
از امام عصر از مولا جدا افتاده ایم

برکت از اموال مردم رفت مشکل از کجاست؟
گیر مال شبهه و مال ربا افتاده ایم

رنگ ایمان رفته از این شهر تقوا رفته است
وای برما شاید از چشم خدا افتاده ایم

«منتقم» خون شهیدان ریخت دیگر العجل
به امید فتح در راه شما افتاده ایم

با تمام غصه ها از رحمت صاحب زمان
در پناه خیمه ی خیر النساء افتاده ایم

هیچکس ما را زمین افتاده در دنیا ندید
در نجف تنها به پای مرتضی افتاده ایم

فاطمیه آمد و ما هم به حال گریه بر
چادری که مانده زیر دست و پا افتاده ایم

یاد آن ساعت که در افتاد روی فاطمه
یاد مظلومیت آل عبا افتاده ایم

یاد درد سینه ی زهرا میان بسترش
یاد آن مظلومه بر حال بکاء افتاده ایم

دخیل عشق را هر کس به پای یار میبندد
یقینا راه دل را بر روی اغیار میبندد

طریق عشق را بی زخم رفتن از محالات است
چه خوشبخت است آنکه بر کف پا خار میبندد

پی تذهیب نفست باش تا صاحب نفس گردی
بدون گردگیری آینه زنگار میبندد

تمام اعتبار نام مجنون بسته بر لیلاست
اگر دلداده نام خویش بر دلدار میبندد

اگر دنبال دریایی ز چشمه سار خواهش کن
ضرر کرده است آنکه دل به آب انبار میبندد

دلیل ناله ی نیمه شبی، آه سحرگاهی ست
سحر بار خودش را مومن بیدار میبندد

کمال چشمها در رفت و آمد کردن اشک است
عمارت گر شود متروکه، تار میبندد

بیا آقا برای مادرت روضه بخوان حالا
بخوان روضه که دارد مادر تو بار میبندد

تو گیر افتاده ای در کوچه ای که مادرت افتاد
مسیر بازگشتت را در و دیوار میبندد

علی آن دستمال زرد جنگ خویش را حالا
به روی زخم بال خانمی تب دار میبندد

کسی که ربنای او تعادل بخش عالم بود
قنوت خویش را این روزها دشوار میبندد

یک قطره بودم گفت آخر سر به دریا میرسی
درمانده بودم گفت با تقوا به یک جا میرسی

هرکار کردم یادتان باشم فقط در جا زدم
غافل از این که تو همین امروز و فردا میرسی

دیشب که مسجد آمدم رندی صدایم کرد و گفت
با این ادا اطوارها حتما به آقا میرسی!

شیخ مقدس ها فقط روی شما را دیده اند
پس کِی به داد این گدای بی سر و پا میرسی

این جمعه های بی وفا ما را مسلمانت نکرد
ما خود برایت مانعیم آقا واِلّا میرسی

منزل به منزل به تمام عاشقان سر میزنی
امید دارم یک سحر هم منزل ما میرسی

مکه، مدینه، سامرا، کوفه، نجف، کرب و بلا
از چه مسیری آخر ای دلدار زهرا میرسی

امروز که از مادرت زهرا عیادت میکنی
بوسه به زخم پهلویش نزن تا میرسی

ای انتقام پهلوی آزرده ی زهرا بیا
ای انتقام سیلی و انسیة الحوراء بیا

پنهان کنم چگونه هویدایی تو را
یا بین سینه شرح دلآرایی تو را

ظرف مرا شکستی و حالا نشسته ام
تا رو کنم حکایت لیلایی تو را

«نفسی لک الوقاء» به عالم نمیدهم
بنده شدن به درگه مولایی تو را

خیلی دعا برای دلم کرده ای ولی
خیلی شکسته ام دل زهرایی تو را

در غفلت زمانه فراموش کرده ام
درد غریبی و غم تنهایی تو را

باید چه کرد این همه رسوایی مرا؟
باید چه کرد این همه آقایی تو را؟

دل مرده ام ولی به حسینیه آمدم
تا جستجو کنم دم عیسایی تو را

با گریه گفت زینب کبری، برادرم
سنگی شکسته روی تماشایی تو را

دیروز آیه خواندی و با خیزران یزید
برهم زده بلاغت و شیوایی تو را

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات