بسم ربّ نور و ربّ العشق ربّ العالمین
بسم احمد بسم زهرا و امیرالمؤمنین

بسم ربّ الجود بسم مجتبی بسم کریم
بسم ثارالله بسم الله الرّحمن الرّحیم

السلام ای بهترین ماه ای محرم السّلام
السلام ای بهترین ارباب عالم السّلام

از تو ممنونم که از غم راحتم کردی حسین
با تمام روسیاهی دعوتم کردی حسین

تا شدم مجنون تو عقلم دو چندان رشد کرد
در محرم نور ایمان فروان رشد کرد

ذرّه‎ای هستم که از مهر شما آکنده‎ام
شک اگر کردم به درمانِ شما شرمنده‎ام

آنکه اهل حرف بود و در عمل جا زد منم
آنکه دائم پای عشقت رنگ می‎بازد منم

تو همان آقایی و روضه همان دارالشّفاست
گریه بر داغ تو بر هر درد بی درمان شفاست

قطره‎ی اشکی سبب شد کور بینا بازگشت
با عصا آمد به سوی روضه با پا بازگشت

هست مدیون تو سر تا پا وجودم یا حسین
بی‎نگاهت صد کفن پوسانده بودم یا حسین

حرف «پیر زیرکی» همواره در یاد منست
مثل او این حرف در توفان فریاد منست

هر چه هستم هر که هستم بر کسی مربوط نیست
جود اربابم حسین بن علی مشروط نیست

پیرهن مشکی به تن کردن عبادت کردن است
یا حسین ما همان قرآن تلاوت کردن است

می‎شود این روضه‎ها بی سایبان هم برقرار
برتر از عرش است روضه، سقف می‎خواهد چه کار؟

چادر زهرای اطهر سایبان روضه‎هاست
بانی پهلو شکسته میزبان روضه‎هاست

روضه‎ای را که به پا کرده در این دنیا خودش
اختیارش نیست دست هیچکس الّا خودش

پس به پای هم چرا بیهوده می‎پیچیم ما
پای زهرا که وسط باشد، همه هیچیم ما

ما تأسی می‎کنیم امسال بر بانو رباب
سینه‎زن خواهیم شد حتی به زیر آفتاب

بی‎اراده غرق ناله، بی‎امان، بی‎اختیار
گریه باید کرد مثل مادران داغدار

گریه‎های مادرانه یادگار فاطمه است
روضه خواندن کار ماها نیست کار فاطمه است

سوختی در آتشِ صحرا بُنَیَّ، سوختم
رفت غارت آن لباسی که برایت دوختم

کاش در گودال خون عطشان نبودی لااقل
پیش چشم این و آن عریان نبودی لااقل

عالم بدون فاطمه دلگیر خواهد شد
با او حدیث عاشقی تفسیر خواهد شد

دار الشفاء ما از این روضه به آن روضه است
با نام زهرا اشک هم اکسیر خواهد شد

شأن عظیم قنبر از فیض کلان اوست
علامه هم بی نام او تحقیر خواهد شد

او خطبه خواند ذوالفقارش خوب ثابت کرد
گاهی زبان در معرکه شمشیر خواهد شد

با او قیامت ترسی از آتش نخواهم داشت
بچه کنار مادر خود شیر خواهد شد

افطار خود را هر سه شب بخشید بر سائل
یعنی گدا هر چه بیاید سیر خواهد شد

امروز باید در کنار فاطمه باشیم فردا
برای یاری او دیر خواهد شد

دستش شکست و باز تنها لشگر مولاست
آئینه وقتی بشکند تکثیر خواهد شد

پژمرده شد یاس جوان مرتضی افسوس
گل در بین آتش در جوانی پیر خواهد شد

آنکه تابید رخش در شب یلدای علی
کیست جز فاطمه، نوریه ی شبهای علی

فاطمه کیست همان است که در این نه سال
جانمازش شده بود عرش معلای علی

همه بر پاش میفتند پیامبرها هم
ولی افتاد خود فاطمه بر پای علی

بارها گفت پیمبر که علی جان من است
و شده فاطمه هم جان گوارای علی

زن نبینش به خدا ظرفیتش را دارد
که به میدان بزند جنگ کند جای علی

هر چه گفته است علی بود و علی بود و علی
نیست بر لوح دلش غیر تولای علی

ما گدایان علی ریزه خور فاطمه ایم
جان فدای کرمت حضرت زهرای علی

حکم لولاک خدا بود که فهماند به ما
اوست تنها سبب خلقت دنیای علی

این دو سه ماه چه آمد به سر بانو که
بسته شد بر رخ او، راه تماشای علی

یک در سوخته و یک زن سیلی خورده
ما بمیریم برای غم عظمای علی

مسیر رود خروشان به دامن دریاست
به خون خویش تپیدن کمال این دنیاست

بدون دست علمدار دیدنی تر شد
لباس سرخ شهادت به قامتت زیباست

به روی دوش شهیدان تنت شب جمعه
کنار علقمه میهمان حضرت زهراست

سلام بر تن پاک تو و ابومهدی
که عاشقانه در آغوش سیدالشهداست

زمان زندگی ات فاتحانه جنگیدی
شهادت تو سرآغاز مرگ امریکاست

تقاص خون تو را صهیونیست پس بدهد
به گور میبرد این آرزو علی تنهاست

نوشته روی عَلَم قاسم سلیمانی
به روی شانه ی تو پرچم علی بالاست

ز کربلای چهار و شلمچه جا ماندی
ولی قرار تو و دوستان تو دی ماه ست

کسی که فاطمیه جام وصل مینوشد
میان شعله اگر دست و پا زند گویاست

میان آن در و دیوار مادر ما سوخت
میان آن در و دیوار محشری برپاست

ادامه »

ما حسینی مذهبان را فخر و عزت زینب است
از همان روز دهم بانی هیئت زینب است

خاکیان در آستانش آسمانی میشوند
سالکان عشق را کشف و کرامت زینب است

کربلا رمز و رموز بیشماری داشته
سرّ توحیدش حسین سرّ امامت زینب است

تا قیامت ما مریدان مرام زینبیم
صاحب فتوای لطمه روی صورت، زینب است

سرّ استکمالی ما کلب زینب بودن است
عاشقان کربلا راه شهادت زینب است

مادران سینه‎زنهایش همه قربان او
مادرم میگفت ما را نان و نعمت زینب است

معجر او نور بود و محملش بال ملک
این اسارت نیست در اوج شرافت زینب است

کاخ ظلم از نطق طوفانی او ویران شده
ثانی زهرای اطهر در شجاعت زینب است

مرتضی را میشنیدند از طنین خطبه اش
شارح نهج البلاغه در حقیقت زینب است

کاش آدابی که دارد ذبح صورت میگرفت
این سخن سربسته است ام المصیبت زینب است

میبُرد انگشتری را با خشونت ساربان
آنکه جانش میرود هنگام غارت زینب است

روضه‎ی جانسوز دشت کربلا این روضه است
بین مشتی مست در رخت اسارت زینب است

در روضه ها میبارم اوج طاعتم این است
خاک کف پای حسینم عزتم این است 

در این دهه یک شب نیایم روضه میمیرم
سوگند در محشر که یوم الحسرتم این است

دارایی ملک سلیمان را نمیخواهم
من گوهری چون اشک دارم ثروتم این است

آری مگر این اشکها شوید گناهم را
تنها امید بخشش معصیتم این است

خیلی حضور فاطمه حس میشود اینجا
در روضه گر هستم مودب علتم این است

شیرین تر از شهد و عسل ذکر حسین جان است
بیزارم از لذات دنیا لذتم این است

تا آخر ماه صفر مشکی به تن دارم
شکر خدا که حاصل تربیتم این است

بر آستان تکیه گفتم یا ابوفاضل
عمری ست که اذن دخول هیئتم این است

باور ندارم با علمدارت چنین کردند
در روضه ها آقا دلیل حیرتم این است

عباس را تاب تماشای اسارت نیست
چشمش پر خون شد که یعنی غیرتم این است

هر کس که قسم داد خدا را به اباالفضل
بی فاصله شد حاجتش امضا به اباالفضل

عباس همان است که ارباب بگوید
کی میرسد عقل کم دنیا به اباالفضل؟

در عرش خدا چهارده آئینه ی الله
دادند کنار خودشان جا به اباالفضل

دلبسته شده زینب کبری به نگاهش
وابسته شد محشر کبری به اباالفضل

بوسه زده با عشق پیمبر به اباالفضل
مولا به اباالفضل زهرا به اباالفضل

قرآن اگر از فتح مبین گفته یقینا
عنوان شده مفتاح فتحنا به اباالفضل

ذوالنون در اعماق بلا گفت حسین
و افتاد در آخر سر قلاب اباالفضل

فضل و کرمی هست اگر، از ام بنین است
راه است ز فضل و کرم تا به اباالفضل

اهل حرم امروز اگر آرام و امانند
بند است تمامی نفسها به اباالفضل

به آب رسیده ولی از آب نخورده
هر قدر که رو زد لب دریا به اباالفضل

این حرمله حمله به حرم را جلو انداخت
یک تیر که زد اول بلوا به اباالفضل