چرا ز یار در این قلبها نشانی نیست
برای گفتن ناگفته ها زبانی نیست

همیشه صاحب خانه نظر به در دارد
فدای بی کسی اش هیچ مهمانی نیست

دگر به خانه ی ما سر نمیزند آقا
فضای خانه ی ما حیف آسمانی نیست

برای هر کس و ناکس نفس زدیم اما
نفس کشیدن ما صاحب الزمانی نیست

امان ز فقر معارف چرا نمی فهمیم
که در شراکت با دست او زیانی نیست

بیا زمان جوانی به درد او بخوریم
زمان پیری ما که دگر توانی نیست

به یار ما برسانید کربلا بدهد
خدا نکرده نگوید که کاروانی نیست

به کربلا نرسم شرمسار زهرایم
به کربلا نرسم برگه ی امانی نیست

هر کس که قسم داد خدا را به اباالفضل
بی فاصله شد حاجتش امضا به اباالفضل

عباس همان است که ارباب بگوید
کی میرسد عقل کم دنیا به اباالفضل؟

در عرش خدا چهارده آئینه ی الله
دادند کنار خودشان جا به اباالفضل

دلبسته شده زینب کبری به نگاهش
وابسته شد محشر کبری به اباالفضل

بوسه زده با عشق پیمبر به اباالفضل
مولا به اباالفضل زهرا به اباالفضل

قرآن اگر از فتح مبین گفته یقینا
عنوان شده مفتاح فتحنا به اباالفضل

ذوالنون در اعماق بلا گفت حسین
و افتاد در آخر سر قلاب اباالفضل

فضل و کرمی هست اگر، از ام بنین است
راه است ز فضل و کرم تا به اباالفضل

اهل حرم امروز اگر آرام و امانند
بند است تمامی نفسها به اباالفضل

به آب رسیده ولی از آب نخورده
هر قدر که رو زد لب دریا به اباالفضل

این حرمله حمله به حرم را جلو انداخت
یک تیر که زد اول بلوا به اباالفضل

ای دل بگو که بر سر پیمان کیستی؟
ای سر نگاه کن به دامان کیستی؟

از پینه ی میان دو ابروی خود مپرس
از دل سوال کن که مسلمان کیستی؟

دل خانه ی علی ست مده خانه را به غیر
سلمان از آن اوست تو سلمان کیستی؟

دنیا مصاف روز و شب و حق و باطل است
در این میانه گوش به فرمان کیستی؟

یا صاحب الزمان ز که پرسم نشانه ات
یوسف اسیر غربت زندان کیستی؟

باز این چه شورش است که از داغ جدّ توست
در سیل اشک سر به گریبان کیستی؟

ای میزبان مجلس سوگ محرمش
در بزم روضه هاش تو مهمان کیستی؟

میپرسم از زیارت ناحیه روز و شب
گریان چیستی و پریشان کیستی؟

از آب هم مضایقه کردند کوفیان
آه ای فرات تا ابد عطشان کیستی؟ 

زینب رسیده بود به گودال قتلگاه
ای خون و خاک پیکر عریان کیستی؟

قبل از فرود آمدن ای چوب خیزران
از خود بپرس بر لب و دندان کیستی؟

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

بسم رب الحسین آغاز صحبت عارفان حق بین است
چون خدای حسین بودن در، چشم پروردگار شیرین است

روضه خوانت خداست در محشر با نبی گریه میکند حیدر
عشق یعنی که گریه کردن بر داغ تو اصل اول دین است

قطره در وادی شما دریاست ادعا محضر تو بی معناست
پیش زهرا مقام او بالاست هر که در مجلس تو پائین است

قدر این چشمهای گریان را بهتر از من حبیب میداند
بوسه گاه ملائک عرش است دیده ای که به اشک آذین است

آنچه گنجینه ی گدای شماست پیرهن مشکی عزای شماست
روز اول که دیدمش گفتم آنکه روزم کند سپید این است

اینکه بعد از شنیدن داغت همچنان زنده ام خودش یعنی
در عزای تو کم گذاشتم نوکرت را ببخش غمگین است

هر که جز تو رفیق راهم شد باعث جرم و اشتباهم شد
دیگر از تو جدا نخواهم شد بهترین یار، یار دیرین است

از وفاتم که میشوی آگاه حتم دارم که میرسی از راه
السلام علیک یا ارباب اولین ذکر بعد تلقین است

کاش میشد بمیرم از غم تو در شب هشتم محرم تو
صورت پیرمردها حتی در غم اکبر تو خونین است

این فقط که علی اکبر نیست احمد و حیدر و حسن هم هست
بی سبب نیست این عبا آنقدر روی دوش قبیله سنگین است

گریه ی های های تو یک سو خنده ی آن حرامیان یک سو 
همه آنها که هلهله کردند نسلشان مستحق نفرین است

شرمنده‎ایم کار برایت نمی‎کنیم
جز وقت احتیاج صدایت نمی‎کنیم

جا می‎زنیم وقت عمل تا که می‎رسد
ترک گناه محض رضایت نمی‎کنیم

در باتلاق نفس گرفتارتر شدیم
تنها برای اینکه دعایت نمی‎کنیم

با اینکه دست توست شفاء لکل داء
در اوج درد میل شفایت نمی‎کنیم

تنگی دست ما اثر کاهلی ماست
این دست را دخیل عبایت نمی‎کنیم

تو روز و شب حمایت ما میکنی ولی
ما از توی غریب حمایت نمی‎کنیم

بد کرده‎ایم با تو دلت را شکسته‎ایم
باز اعتنا به این گله‎هایت نمی‎کنیم

حتی اگر ندیده حرم جان دهیم ما
تصمیم با شماست شکایت نمی‎کنیم

اما چه بهتر است که ما را طلا کنی
این روزها مسافر کربلا کنی

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

ساکن عرش خدا یار دعایش گریه است
مَحرم ماه مُحرم ربنایش گریه است

بندگی مال خدا و زندگی مال حسین
خوش به حال آنکه فرش زیر پایش گریه است

خیر دنیا را نمیخواهیم ارزانیتان
آنچه را خیر النساء داده به جایش گریه است

راست میگویند روضه آب و نان ما شده
نهضت ما ابتدا تا انتهایش گریه است

دل نبستن بر حسین از هر گناهی بدتر است
دل اگر بیمار شد شفایش در گریه است

هم زیارت هم شهادت میدهند آماده باش
با دو چشمی که جهاد هر دو تایش گریه است

بارها با دست آقا دست بیعت داده ایم
سنگهای این حسینیه بنایش گریه است

چند سالی هست دارد حسرت یک اربعین
من فدای رهبری که کربلایش گریه است

ما فقط حال بکاء داریم اما فاطمه
موقع ذکر مصیبت گریه هایش گریه است

کشته اشک است یا خون خدای ما حسین
زخمهای پیکر آقا دوایش گریه است

مشک آبی نیست سقا نیست اما کودکش
تشنه است آنچه ضرر دارد برایش گریه است

چند وقتی میشود نه شیر خورده نه غذا
جان ندارد حنجرش جان صدایش گریه است

میبرد آبش دهد ارباب یا خوابش کند
حاجی شش ماهه ای را که مِنایش گریه است

یک قدم برداشت و چندین قدم آمد عقب
پشت سر یک لشکر اما پیش پایش گریه است

خنده هایش را گرفتی حرمله از مادرش
دست بابا خونی و زیر عبایش گریه است

اگر چه آدمی با آب یا دریا بدن شوید
ولی در کربلا دیدم مَلَک با خاک تن شوید

برای بردن نام تو کعبه باز مَحرم نیست
هزاران بار اگر با چشمه ی زمزم دهن شوید

به قدر دست شستن بین کمال هر شهیدی را
نصیبش بوریا گردد اگر دست از کفن شوید

به توبه نیست، تطهیر نجاست آب میخواهد
خدا با گریه از آلودگی، دامان من شوید

جوانی مرا بردند و پیری مرا دیدند
چه میدانستم این داغِ تو رنگ از موی من شوید

چه شد آن دادهای من چه شد فریادهای من؟
همین باشد جزای آنکه دست از خویشتن شوید

چه ها بر پیرهن رفته چه ها بر آن بدن رفته
که زهرا چهارده قرن است خون از پیرهن شوید

قیامت چون شود قبل از مشرف گشتن زهرا
زمین حشر را آب جبین سینه زن شوید

همه دور حسین و بچه هایش جمع میگردند
ولی پرونده ی گریه کنانش را حسن شوید

حسین بن علی مانده که قبل از رفتن خیمه
چگونه خون جاری از این خونین بدن شوید