ذکر تو تا می رسد ، اذکار یادم می رود ـــــــــــــــــــــ می سپارم دل به تو ، دلدار یادم می رود
بر لبم «لا تقنطوا من رحمة الله» هستُ بس ــــــــــــــــــــ آنقدر شادم که استغفار ، یادم می رود
چون که از «مستشهدین بین یدیکم» کرده اند ــــــــــــــــــ مرگ و قیل و قال انگار یادم می رود
می خورد صدها گره بر کار من در طول روز ـــــــــــ گریه های نیمه شب، هر بار یادم می رود
خوف دارم از رجائی که مرا دور از تو کرد ــــــــــــــ در عذابم ، قهر تو بسیار یادم می رود
خنده ی بین گناه آخر مرا زد بر زمین ــــــــــــــــــــــــ آتشم وقتی «زقوم النار» یادم می رود
بس که از داغ حسین آتش گرفته جان من ـــــــــــــــــــ تا سلامش می دهم افطار یادم می رود

می کِشد آتش به جانم لکنت طفل حسین ـــــــــــــــــــــ یاد اشکش می کنم ، گفتار یادم می رود

نیزه دید آنقدر، گیسویش شده چون مادرش ــــــــــــــــــ گفت عمه جان مگر مسمار یادم می رود

سوختم از کج دهانی های این دختر پدر ـــــــــــــــــــــ آنقدر که خنده ی اشرار یادم می رود

هر چه آمد بر سرم هر بار یادم رفته است ـــــــــــــــــــ جان تو بابا مگر این بار یادم می رود

گر چه بار گُنه ام برده به تبعید مرا ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ باز با روی سیه یار پسندید مرا

با روی باز چنان برد در آغوش خودش ـــــــــــــــــــــــــــــ اصلا انگار گنه کار نمی دید مرا

چرخ ها را زده ام آمده ام خانه ی تو ـــــــــــــــــــــــــــــــــ خودمانی، کسی جز تو نفهمید مرا

بس که از بوی بد معصیتم بیزارم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ یکی از لطف خود احوال نپرسید مرا

نام رحمان و رحیم تو به من جرات داد ـــــــــــــــــــــــــــــ حال دست خودتان است نبخشید مرا

صاحب سفره کریم است که در وقتِ کرم ــــــــــــــــــــــــــ بنشاند بغل مرجع تقلید مرا

حکم کردند بگویید سر سفره علی ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ یعنی از ناحیه ی او بپرستید مرا

سالیان است که بر سینه زدم سنگ علی ــــــــــــــــــــــــــ تا به سنگ محک یار بسنجید مرا

حتم دارم که خدا محض گل روی حسین ــــــــــــــــــــــــــ می برد کرب وبلا تا به شب عید مرا

آخرِ ماه عوضِ اینکه بگویید برو ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ پای شش گوشه ی ارباب ببندید مرا

هر حسینی که به روی لب من می آید ـــــــــــــــــــــــــــــ از دل عرش کند فاطمه تمجید مرا

آغاز می کنم سخنم را به یا حسین ـــــــــــــــــــــــــ در می زنم به خانه ی معبود با حسین
کاری به خاطر رمضانت نکرده ام ـــــــــــــــــــــــ اما گرفت دست تهی مرا حسین
ما روزه دارها همه یاد لب توایم ــــــــــــــــــــــــــــ ای تشنه لب تر از همه ی تشنه ها حسین
آخر مرا برای خودش می خرد شبی ــــــــــــــــــــــ من می شوم مسافر کرب و بلا، حسین

دوباره سفره شب زنده دارها وا شد ــــــــــــــــــــــ دوباره خانه ی دلدار ،خانه ما شد
دوباره زمزمه ی دانه های تسبیحم ــــــــــــــــــــــــ دوباره دست دعای من و مفاتیحم
دوباره با شهدا افتتاح می خوانم ـــــــــــــــــــــــــــــ و پای دین خدا با امام می مانم
دوباره بال گشایم دو دست خالی را ـــــــــــــــــــــــ فرازهای ابو حمزه ثمالی را
ببار ابر خطاپوش ماه رحمت شد ـــــــــــــــــــــــــــ ببخش صاحب‏ِ خانه دوباره زحمت شد
دلا بیا که خطا را به آه می بخشند ــــــــــــــــــــــــــ بیا که کوه گناه را به کاه میبخشند
ندای دعوت و این سفره های نورانی ــــــــــــــــــــ منی که بی سر و پایم کجا وُ مهمانی
کنار سفره من آداب را نمی دانم ــــــــــــــــــــــــــــــ فقط رسیده ام و خواب را نمی دانم
به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست ــــــــــ هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست
کنار یار نشستن چه لذتی دارد ــــــــــــــــــــــــــــــــــ گناهکار هم انگار عزتی دارد
به جز کنار دعا خواندنم نمی ماند ـــــــــــــــــــــــــــــ دلم گرفته چرا روضه ای نمی خواند
خوشا به حال هرآنکس که ناله ای دارد ــــــــــــــــــ و التماس به دخت سه ساله ای دارد