آغاز می کنم سخنم را به یا حسین ـــــــــــــــــــــــــ در می زنم به خانه ی معبود با حسین
کاری به خاطر رمضانت نکرده ام ـــــــــــــــــــــــ اما گرفت دست تهی مرا حسین
ما روزه دارها همه یاد لب توایم ــــــــــــــــــــــــــــ ای تشنه لب تر از همه ی تشنه ها حسین
آخر مرا برای خودش می خرد شبی ــــــــــــــــــــــ من می شوم مسافر کرب و بلا، حسین

دوباره سفره شب زنده دارها وا شد ــــــــــــــــــــــ دوباره خانه ی دلدار ،خانه ما شد
دوباره زمزمه ی دانه های تسبیحم ــــــــــــــــــــــــ دوباره دست دعای من و مفاتیحم
دوباره با شهدا افتتاح می خوانم ـــــــــــــــــــــــــــــ و پای دین خدا با امام می مانم
دوباره بال گشایم دو دست خالی را ـــــــــــــــــــــــ فرازهای ابو حمزه ثمالی را
ببار ابر خطاپوش ماه رحمت شد ـــــــــــــــــــــــــــ ببخش صاحب‏ِ خانه دوباره زحمت شد
دلا بیا که خطا را به آه می بخشند ــــــــــــــــــــــــــ بیا که کوه گناه را به کاه میبخشند
ندای دعوت و این سفره های نورانی ــــــــــــــــــــ منی که بی سر و پایم کجا وُ مهمانی
کنار سفره من آداب را نمی دانم ــــــــــــــــــــــــــــــ فقط رسیده ام و خواب را نمی دانم
به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست ــــــــــ هزار توبه شکستی بیا غفور اینجاست
کنار یار نشستن چه لذتی دارد ــــــــــــــــــــــــــــــــــ گناهکار هم انگار عزتی دارد
به جز کنار دعا خواندنم نمی ماند ـــــــــــــــــــــــــــــ دلم گرفته چرا روضه ای نمی خواند
خوشا به حال هرآنکس که ناله ای دارد ــــــــــــــــــ و التماس به دخت سه ساله ای دارد