کن نظری بنده‎ی آلوده‎ام ای خدا ای خدا
خسته شدم دور ز تو بوده‎ام ای خدا ای خدا

گردن کج رو زدم، در شب قدر آمدم
الهنا یا کریم، الهنا یا کریم

با دل غمدیده صدا می‎زنم ای خدا ای خدا
آنکه به خود ظلم نموده منم ای خدا ای خدا

آبرویم را نبر، بار مرا هم بخر
سیدنا یا کریم الهنا یا کریم

با گُنهم سوختم و ساختم سیدی سیدی
هر چه تو دادی همه را باختم سیدی سیدی

آمده‎ام سر به زیر دست مرا هم بگیر
سیدنا یا کریم الهنا یا کریم

آمده‎ام عقده ز دل وا کنم ربنا ربنا
لطف تو را خوب تماشا کنم ربنا ربنا

سائل پشت دَرم، فاطمه شد مادرم
سیدنا یا کریم الهنا یا کریم

از غضب خویش امانم بده یا کریم یا کریم
روی علی را تو نشانم بده یا کریم یا کریم

پر بکشم تا علی، نعره زنم یا علی
یا علی و یا علی، یا علی و یا علی

تا که به لب نام حسین می‎برم ای خدا
می‎پرد این دل به هوای حرم ای خدا

خون خدا السّلام، کرب و بلا السّلام
حبیبنا یا حسین، سیدنا یا حسین

می‎رسد از خیمه زنی بی پناه واویلا واویلا
دیدن یارش وسط قتلگاه واویلا واویلا

گریه کن هر شبم، سینه زن زینبم

ادامه »

بر آستان تو ای جان، فقیر آمده‎ام
مرا نگاه بکن سر به زیر آمده‎ام

از آن توست بزرگی و من شبیه همه
صغیر هستم و پیشت حقیر آمده‎ام

برای اینکه رها از مَنیّت‎ام بکنی
به پیشگاه تو مثل اسیر آمده‎ام

غم عذاب ندارم ولی ز بیم فراق
ببین به زمزمه‎ی یا مجیر آمده‎ام

شبیه زائر دل‎خسته‎ای که جامانده
به پای بوسی جوشن کبیر آمده‎ام

بگیر دست مرا و ببخش جرمم را
دگر به رُوم نیاور که دیر آمده‎ام

صراط نوکری زهرای تو ولای علی‎ست
همیشه سوی تو از این مسیر آمده‎ام

یتیم کوفه‎ی تنهایی‎ام علی بپذیر
برای توست که با ظرف شیر آمده‎ام

به شوق کرب و بلا، یاد ناله‎ی زینب
به پای سفره‎ی نعم الامیر آمده‎ام

چه کربلاست که شاهی ز صدر زین افتاد
دوباره حیدر کرار بر زمین افتاد

خودت برای خودت دعا کن و برگرد
آخر دعای من به خودم هم نمی‌کند اثری

عبد گمراهم و از راه خطا می‌ترسم
رو نگردان از من اصلا به خدا می‌ترسم

نکند رو بزنم باز محلم ندهی
نکند من بشوم حبسِ دعا، می‌ترسم

علنی پیش نگاه تو گنه‌ها کردم
رفته از این دل آلوده حیا می‌ترسم

زهر تحسین خلایق به نمازم افتاد
از عبادات گرفتار ریا می‌ترسم

شب قدر است به من قول بده رحم کنی
بیشتر از همه از روز جزا می‎ترسم

به زمین مانده کلام شهدا ای مردم
به زمین مانده کلام شهدا می‎ترسم

وای اگر از علی و فاطمه دورم سازند
دور باشم من از این خوان عطا می‎ترسم

آه آه از سفر دور و دراز در پیش
از دم مرگ جدا، مرگ جدا می‎ترسم

ای رضا جان به بزرگی تو دلخوش کردم
در شب اول قبرم تو بیا می‎ترسم

نروم پیش حسین بن علی می‌میرم
زنده باشم نروم کرب وبلا می‌ترسم

گفت زینب که پدر از سر شب بیداری
نرو امشب سوی مسجد به خدا می‎ترسم

سنگ کوفی به سرم می‌خورد اما بابا
کی من از توطئه‎ی سنگ جفا می‎ترسم

عبدی که بود پست و هوسرانتر از همه
برگشته سر به زیر پشیمانتر از همه

از خود فرار کرده غلام فراری‌ات
سوی تو بازگشته گریزانتر ازهمه

یا که مرا مقابل این خوب‎ها بزن
یا که مرا ببخش نمایانتر از همه

از روی جهل حال خوشی را که داشتم
بر معصیت فروختم ارزانتر از همه

وقتی سلاح اشک مرا، غفلتم گرفت
ماندم میان معرکه حیرانتر از همه

غیر از تو ای کریم کسی می‎خرد مگر
آن را که بی بها شد و ویرانتر از همه

من ناامید نیستم از لطف و رحمتت
هستم اگر چه بی سر وسامانتر از همه

خواهی گرفت روز حساب و کتاب خلق
برنوکران فاطمه آسانتر از همه

دلبسته‎ام به لطف کریمان در این میان
بر رحمت حسین فراوانتر از همه

بالای تل زینبیه آه می‎کشید
اخت الحسین پاره گریبانتر از همه

برای درد دل با تو آه می‎خواهم
تو را به بی‎کسی خود گواه می‎خواهم

خطا نمودم و غیر تو صدا زدم
گذر نمودن از این اشتباه می‎خواهم

به روی گونه‌ی خود گاه اشک آوردم
ز یار بخشش کوه گناه می‎خواهم

هر آن کسی که فقیر تو می‎شود آقاست
در آستانه‎ی تو عزّ و جاه می‎خواهم

دعا و گریه سلاح تمام نوکرهاست
اگر چه خلع سلاحم، سلاح می‎خواهم

گناه راه مرا بسته است یا فتّاح
برای وصل به کوی تو راه می‎خواهم

ز مادری که در آن کوچه راه او سدّ شد
به چشمهای کبودش نگاه می‎خواهم

حسین مظهر اسم مجیر می‎باشد
پناه عالمیان، سرپناه می‎خواهم

بهشت را ز خدا من نخواستم هرگز
دوباره روضه‌ی در قتلگاه می‎خواهم

مقابل همگان داشت دست و پا می‎زد
لب ترک ترکش آب را صدا می‎زد

از بس گناه بر دل خود بار می‎کنم
خود را میان نفس گرفتار می‎کنم

پل‎های بازگشت خودم را شکسته‎ام
دارم علیه خویش فقط کار می‎کنم

قلبی که جایگاه تو و اهل بیت توست
در حیرتم چگونه لجنزار می‎کنم؟

تو عاشقانه حاجت من را نمی‌دهی
من جاهلانه این همه اصرار می‌کنم

من بنده‌ی توام چه کنم دوست دارمت
باشد بزن دو مرتبه تکرار می‌کنم

دنیا نشد ببینمش اما به روز حشر
سجده به پای حیدر کرار می‌کنم

تشنه شدن بهانه‌ی ذکر مصیبت است
یاد حسین لحظه‌ی افطار می‌کنم

یاد مدافعان حرم‎ها آه می‌کشم
گریه به یاد زینب و بازار می‎کنم

ادامه »

به نام عشق به نام خدا به نام حسن
به نام نامی مولا که شد امام حسن

شب ولادت او ماه مهمانی شد
خود خداست دم در به احترام حسن

خوشا به حال کسی که غلام حیدر شد
خوشا به حال خودم که شدم غلام حسن

تمام قافیه‎ها بهر مصرعی آمد
حسن تمام خدا و خدا تمام حسن

هوای شعر من امشب هوای باران است
لب خدا به خدا گرم یا حسن جان است

نشان بده به همه عین لایزالی را
بیا و پر بکن این دست‎های خالی را

میان شور مناجات نام تو کافی‎ست
چه احتیاج ابوحمزه‎ی ثمالی را

تویی که هر قدمت شأن کبریا دارد
تویی که سبز نمودی همه حوالی را

کریم آل عبایی، نشد، نداری تو
و مستجاب نمودی هر محالی تو

قسم به کعبه که عین خود مطافی تو
غریب آل علی عین شین و قافی تو

عشق منی حسن جان عشق منی حسن جان

چقدر با کرمت مستجابمان کردی
تویی که ز خجلت خود قطره‎ی آبمان کردی

همیشه بیشتر از حد انتظاری تو
مویز بودیم و تو شرابمان کردی

همینکه نوکرتان گشته‎ایم، ممنونیم
همینکه خاک قدومت حسابمان کردی

چقدر یکه و تنها چقدر درویشی
چقدر از غم غربت خرابمان کردی

به لطف گام تو گل شد گلاب آقاجان
و نوکرت شده عالیجناب آقاجان

خدا سپرد فلک را به اختیار شما
که حیدری شده شأن اقتدار شما

هنوز پرچم تو بین اولیا بالاست
حسین فاطمه نازد به اعتبار شما

تمام ایل و تبارم فدای تو آقا
منم گدای گدای گدای تو آقا