عمر خود را به تمنا گذراندن خوب است
صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشم‌های تو اگر ساقی مجلس باشد
دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

زندگی با تو همان‌قدر که لذت‌بخش است
بی تو بالعکس فقط زنده نماندن خوب است

عصر هر جمعه‌ی دلگیر به خود می‌گویم
حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه‌دل ز خودش می‌پرسید
تیغ را بر گلوی تشنه کشاندن، خوب است؟

چهارده قرن گذشته است و نگفتند چرا
اسب روی بدن کشته دواندن خوب است

نثار ارواح خدام و عشاق اهل بیت، مرحوم سید مهدی موسوی، مرحوم حسن گلرو و مرحوم عباد فانی، فاتحة مع الصلوات

در خانه کیست تا که مرا یاری ام کند
با این همه گناه و خطا یاری ام کند

گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم
گفتم قسم به فاطمه، تا یاری ام کند

وقتی سرم مقابل بیگانه خم شده
دیگر چگونه قبله نما یاری ام کند؟

خود را کشانده ام وسط اهل مغفرت
شاید کنار اهل دعا یاری ام کند

با معصیت چقدر دلش را شکسته ام
باید از این به بعد حیا یاری ام کند

باید دلم شکسته شود تا که دیده ام
در لابه لای زمزمه ها یاری ام کند

مثل همیشه چشم به راهش نشسته ام
تا که خود امام رضا یاری ام کند

دلگرم قول های رئوفانه مانده ام
او قول داده سه جا یاری ام کند

در روضه های فاطمیه مادری غریب
با دست های عقده گشا یاری ام کند

آتش گرفت چادر زهرا و ناله زد
سلمان کجاست تا که عبا یاری ام کند

حالا که دست شیرخدا بسته شد به صبر
فضه به جای شیرخدا یاری ام کند

امان ز دوری امروز و آه از فردا
بگو نتابد خورشید و ماه از فردا

دوباره چاره ی هجر تو پر نشد امروز
نگاه کن که نیافتم به چاه از فردا

قسم به صبح سپیدی که باز بی تو گذشت
شود ز هجر تو روزم سیاه از فردا

کنون که یاد تو هستم کسی حریفم نیست
دوباره بی تو شوم بی سپاه از فردا

اگر گریختم از سایه ی تو تا امروز
بگیر باز مرا در پناه از فردا

به تو چه می گذرد امشب از غم مادر
شرار آه تو دارد  از فردا

صدای ناله ی مردی غریب می آید
که می نهد سر خود را به چاه از فردا

اگر شوریده احوالی، یقین می خواهد این وادی
دلِ آواره ی ویران نشین می خواهد این وادی

کمانت می کند تیر و کمان عشق، حاضر باش
که استقبال تیر در کمین می خواهد این وادی

خریداری ندارد پینه ی پیشانی زاهد
اگر عاشق شدی زخم جبین می خواهد این وادی

به زندان رفتن یوسف زلیخا را مسلمان کرد
رفیق من نگاه نکته بین می خواهد این وادی

دل بی درد اگر دارد کسی، والله بیمار است
برای رستگاری درد دین می خواهد این وادی

پرستش بی توسل دردسر دارد به دنبالش
پس از ایّاک نعبد، نستعین می خواهد این وادی

گدا آمد کریمش کرد، دنیا را گلیمش کرد
عجب اعجاز خوبی، آفرین می خواهد این وادی

به دست هر نفس آلوده مسپارند منبر را
دل گریان و آه آتشین می خواهد این وادی

بدون اذن، انگور نجف روزی نخواهد شد
فقط مُهر امیرالمؤمنین می خواهد این وادی

شوریده دلیم و سر سودای تو داریم
با این دل سرگشته تمنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئیم که عمری
ای پرده نشین میل تماشای تو داریم

سوگند به یک موی سرت هر چه که داریم
از دولتی خاک کف پای تو داریم

ما زنده بر آنیم گرفتار تو باشیم
دل بسته به گیسوی چلیپای تو داریم

ای کاش که بر نامه ی اعمال همه عمر
بینیم که خشنودی و ارضای تو داریم

ما روضه گرفتیم که تشریف بیارید
این گرمی روضه ز نفس های تو داریم

دیگر تو بیا روضه بخوان صاحب روضه
ما حسرت آن صوت دلآرای تو داریم

قدری تو بگو از غربت جان دادن مادر
ما چشم تر از ماتم عظمای تو داریم

کم کم کفن فاطمه را پهن نمائی
دلشوره ای از شدت غم های تو داریم

امشب شب غم هاست امان از دل حیدر
ذکر لب زهراست امان از دل حیدر

آه ما یک روز قیمت داشت، آه از دست رفت
چون مجال گفت و گوی ماه و ما از دست رفت

آه حسرت می کشیم از دل که یک دنیا ثواب
خیلی آسان ذره ذره با گناه از دست رفت

چند باری تا حریم خیمه اش رفتیم، حیف
فیض وصلش با خطوری اشتباه از دست رفت

بس که هی شد صرف دیدار رقیبان وقت ما
فرصت دیدار نور روی ماه از دست رفت

این که آخر رو به سوی دوست آوردیم، لیک
سوی چشم ما در کوره راه از دست رفت

تا کمی هم حال و روز عاشقان را حس کنیم
اختیار عقل ما با یک نگاه از دست رفت

در لباس فقر مستغنی شد از هر حاجتی
آن که وقت سجده بر درگاه شاه از دست رفت

تازه قدر یک سر سوزن شبیه او شدیم
چون عنان صبر ما در قتلگاه از دست رفت

رو بگردانی ز من دنیا جهنم می شود
روزی ما روز و شب اندوه و ماتم می شود

پلک هایت باز کن درهای رحمت را نبند
بی نگاه تو دل ما خانه ی غم می شود

عاقبت هر کس دلش را شستشو داد از گناه
در حریم آیه ی تطهیر مَحرم می شود

در سر و رویم شده پیدا دگر موی سپید
فرصت دیدار دارد روز و شب کم می شود

چون خم گیسوی تو ای لیلی صحرانشین
قامت چشم انتظاران شما خم می شود

با تکان ابروانت زود می ریزد به هم
نبض عالم با نگاه تو منظم می شود

«یا ولی الله» راضی می شوی از دست من؟
با رضای تو رضای حق فراهم می شود

هر که زهرا مادرت را الگوی راهش کند
وقت لبخند تو مشمول دعا هم می شود

خاک پای مادر تو سرمه ی چشمان ما
دست بوس او رسول الله خاتم می شود

شک ندارم که حسین هم با دعای مادرش
صاحب کرب و بلا و ارباب عالم می شود

گریه ی ما باعث تسکین درد فاطمه است
این «حسین جان ها» به زخم سینه مرهم می شود

فاطمیه، کربلا شب های جمعه دیدنی ست
مادرت صاحب عزای ذبح اعظم می شود

این پسر هم مثل مادر جای تنگی گیر کرد
دنده ها این گونه شکلش نامنظم می شود

روضه ی گودال مثل روضه ی مسمار شد
ماجرای کوچه زیر چکمه ها تکرار شد