سلام صاحب الزمان سلام بر حریمتان
به صد امید هر سحر سلام می‎دهیمتان

بهار می‎شود دل خزان برگ‎ریزمان
صبا اگر بیاورد به شهرمان شمیمتان

خودت به فکر ما همیشه از قدیم بوده‎ای
دلم خوش است بر همین کرامت قدیمتان

مرا که بین ظلمت زمانه غرق گشته‎ام
به جبر هم شده ببر به راه مستقیمتان

همیشه همنشین این دل شکسته‎ام شدی
اگر چه کوچکم برای منصب ندیمتان

اگر تو را قسم دهم مرا قبول می‎کنی؟
به اضطراب زینب و به مادر کریمتان

به جای روضه یک سوال می‎کنم فقط همین
سوال می‎کنم از آن مصیبت عظیمتان

میان این همه صحابه‎ی نبی چرا کسی
جلو نیامد و نشد مدافع حریمتان

این روزها نگاه تو از خون دل تر است
گویا دلت حسینیه‎ی اشک مادر است

شال عزا دوباره بنشسته به دوش تو
شالت اگر که سوخته از آتش در است

گلبرگ‎های گونه‎ی شبنم گرفته‎ات
زخمی، شکسته، نیلی چو یاس پرپر است

ای وارث تمامی غم‎های اهل بیت
این روزها غریبی تو مثل حیدر است

هم دیده‎ام تو را و سلامت نداده‎ام
هم تو سلام کرده‎ای و گوش من کر است

مردن میان روضه اگرچه سعادت است
در روضه‎های فاطمیه باز بهتر است

زیرا که اشک یک شب این فاطمیه‎ها
با گریه‎ی تمام محرم برابر است

حالا بیا و روضه بخوان، آتشم بزن
چشمم به ناله‎ی تو و یک وای مادر است

یا رب کجا رواست زنی را کتک زنند؟
وقتی که زن مقابل چشمان شوهر است

دردی که گلستان مرا ریخته بر هم
آسایش دوران مرا ریخته بر هم

هجران رخ یوسف زهراست که اینطور
آبادی کنعان مرا ریخته بر هم

بیچارگی و درد فراقی که چشیدم
یک عمر گریبان مرا ریخته بر هم

دلگرمی من چشم تَرَم بود، گناهم
دلگرمی چشمان مرا ریخته بر هم

خسته شده ام از این همه تاریکی نفسم
آنقدر که بنیان مرا ریخته بر هم

دَرهم شده نان همه با هم چقدر حیف
این فاجعه ایمان مرا ریخته بر هم

مدیون گل فاطمه هستم که دعایش
پرونده ی عصیان مرا ریخته بر هم

داغ غم جانسوز علی و غم زهرا
آرامش مژگان مرا ریخته بر هم

فرمود علی، فاطمه جان، حوریه ی من
اوضاع تو ارکان مرا ریخته بر هم

عمر خود را به تمنا گذراندن خوب است
صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشم‌های تو اگر ساقی مجلس باشد
دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

زندگی با تو همان‌قدر که لذت‌بخش است
بی تو بالعکس فقط زنده نماندن خوب است

عصر هر جمعه‌ی دلگیر به خود می‌گویم
حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه‌دل ز خودش می‌پرسید
تیغ را بر گلوی تشنه کشاندن، خوب است؟

چهارده قرن گذشته است و نگفتند چرا
اسب روی بدن کشته دواندن خوب است

نثار ارواح خدام و عشاق اهل بیت، مرحوم سید مهدی موسوی، مرحوم حسن گلرو و مرحوم عباد فانی، فاتحة مع الصلوات

عمر خود را به تمنا گذراندن خوب است
صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشم‌های تو اگر ساقی مجلس باشد
دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

لب هجران زدگان را به تلافی فراق
جرعه‌ای از مِی وصل تو چشاندن خوب است

مثل آقای خراسانی و در مسلک تو
بنده را در بر ارباب نشاندن خوب است

زندگی با تو همان‌قدر که لذت‌بخش است
بی تو بالعکس فقط زنده نماندن خوب است

مژده‌ی آمدنت را چو بیارد نوروز
گرد و خاک از تن این خانه تکاندن خوب است

عصر هر جمعه‌ی دلگیر به خود می‌گویم
حرف گودال که شد فاش نخواندن خوب است

کاش آن رذل سیه‌دل ز خودش می‌پرسید
تیغ را بر گلوی تشنه کشاندن، خوب است؟

چهارده قرن گذشته است و نگفتند چرا
اسب روی بدن کشته دواندن خوب است

در خانه کیست تا که مرا یاری ام کند
با این همه گناه و خطا یاری ام کند

گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم
گفتم قسم به فاطمه، تا یاری ام کند

وقتی سرم مقابل بیگانه خم شده
دیگر چگونه قبله نما یاری ام کند؟

خود را کشانده ام وسط اهل مغفرت
شاید کنار اهل دعا یاری ام کند

با معصیت چقدر دلش را شکسته ام
باید از این به بعد حیا یاری ام کند

باید دلم شکسته شود تا که دیده ام
در لابه لای زمزمه ها یاری ام کند

مثل همیشه چشم به راهش نشسته ام
تا که خود امام رضا یاری ام کند

دلگرم قول های رئوفانه مانده ام
او قول داده سه جا یاری ام کند

در روضه های فاطمیه مادری غریب
با دست های عقده گشا یاری ام کند

آتش گرفت چادر زهرا و ناله زد
سلمان کجاست تا که عبا یاری ام کند

حالا که دست شیرخدا بسته شد به صبر
فضه به جای شیرخدا یاری ام کند

امان ز دوری امروز و آه از فردا
بگو نتابد خورشید و ماه از فردا

دوباره چاره ی هجر تو پر نشد امروز
نگاه کن که نیافتم به چاه از فردا

قسم به صبح سپیدی که باز بی تو گذشت
شود ز هجر تو روزم سیاه از فردا

کنون که یاد تو هستم کسی حریفم نیست
دوباره بی تو شوم بی سپاه از فردا

اگر گریختم از سایه ی تو تا امروز
بگیر باز مرا در پناه از فردا

به تو چه می گذرد امشب از غم مادر
شرار آه تو دارد  از فردا

صدای ناله ی مردی غریب می آید
که می نهد سر خود را به چاه از فردا