سرگشته را دیار غریب و وطن یکی ست
سرهای مست را نی و طشت و بدن یکی ست

همچون حبیب جان بده پیش از شهادتت
صد بار مرگ در نظر ممتحن یکی ست

آری اگر حسین به عالم یگانه هست
سوگند بر خدای احد، ربّ من یکی ست

در پیش چشم فاطمه منصب ملاک نیست
مداح و کفش جفت‎کن و سینه‎زن یکی ست

زینب به جان خرید بلاهای خانه را
یعنی کسای روی سر پنج تن یکی ست

هر چند بی حرم این خانواده داشت
اما در این میان فقط بی کفن یکی ست

آمیخت خون لاله به خون گل حسن
بنگر به قتلگاه حسین و حسن یکی ست

غارت نشد به زعم من از تن لباس او
کز لطف نعل‎ها تن با پیرهن یکی ست

فرقی نمی‎کند به کجا نیزه می‎زنند
در چشم خصم سینه و قلب و دهن یکی ست

ادامه »

آن کسانی که کمی هم خرج هیأت می‎کنند
در حقیقت با ابوفاضل شراکت می‎کنند

یک غذای نذری از هیأت به خانه می‎برند
سفره‎ی خالی خود را غرق برکت می‎کنند

باز قلک‎ها شکست و طبل و سنج آماده شد
بچه‎ها در بین هر کوچه قیامت می‎کنند

یادشان رفته که ده ماه است بین بسترند
پیرزن‎ها با عصا در روضه خدمت می‎کنند

خستگی روضه در می‎آید از تن‎های ما
وقتی آل الله احساس رضایت می‎کنند

می‎شود دفع بلا از مردم و از شهر ما
روضه خوان‎ها تا دو خط ذکر مصیبت می‎کنند

عده‎ای گمنام می‎آیند در زیر خیمه و
در میان گریه‎ها نذر شهادت می‎کنند

وقت گریه زیر پرچم مستجاب الدعوه‎ای
هر چه می‎خواهی بگو فورا اجابت می‎کنند

پس چه شد ویزای من آقا خودت کاری بکن
باز هم از اربعین دارند صحبت می‎کنند

تو مگر قرآن نخواندی پیش اینها پس چرا
با وضو دارند در گودال ذبحت می‎کنند

ادامه »

من با غم جدّ غریبت آشنا هستم
مانند تو غرق عزای کربلا هستم

می‎بینم از لطف تو عمق روضه را گاهی
با قلب تو آئینه‎دار روضه‎ها هستم

دستم نگیری دور از راه تو می‎مانم
با تو فقط سرمایه‎دار هل أتی هستم

تا سر به راهم ای گل زهرا قبولم کن
در معرض خوف و خطر، جرم و خطا هستم

هیأت نیایم بی گمان یک روزه می‎میرم
من زنده از خاک کف پای شما هستم

عمری ست در راه شما «یا لیتنا» گفتم
دارم امید اینکه شهید نینوا هستم

تنها نه من مشغول دعا و گریه و نوحه
آماده یاری به میدان بلا هستم

جان عمو عباس چشمان مرا پر کن
مسکینم و در کوی آن سقا، گدا هستم

دست مرا در دست‎های گرم خود بگذار
من طفل سرگردان کوی «هل أتی» هستم

گم می شوم آقا ز چشمت گر بیافتم من
محتاج لطف گوشه‎ی چشم رضا هستم

حالا گریز شعر من یک حنجر پاره است
من روضه خوان مجلس «خیر النسا» هستم

گویند تو از گوشه‎ی گودال می‎دیدی
ارباب می فرمود من خون خدا هستم

صورت به خاک گرم مقتل داشت و می‎گفت
رحمی کنید ای قوم سبط مصطفی هستم

اشکی شود جاری جوابش با حسین است
روضه به پا شد هر کجا آنجا حسین است

نامش که می‎آید به هم می‎ریزد عالم
نامی که هر دم می‎کند غوغا حسین است

بر دل نباشد ترسی از فردای محشر
آنکه شفاعت می‎کند فردا حسین است

از روز اول تا ابد هستیم سائل
از ابتدا تا انتها آقا حسین است

لطفش همیشه شامل حال گدا شد
قطره صفت هستیم تا دریا حسین است

محشور می‎گردد هر آن کس با مُحبّش
معشوق و محبوب و عشق ما حسین است

مشکل گشای مشکلات سخت تنها
از پرده‎ی دل ذکر أدرکنا حسین است

حتی بهشتی را که سبحان وعده داده است
رمز  ورودش گفتن یک یا حسین است

تحریف گشته قصه‎ی لیلی و مجنون
مجنون قصه زینب و لیلا حسین است

آن کس که بی سر بود اما باز بخشید
انگشت و هم انگشتر خود را حسین است

زهرا کنارش بود در تنگی گودال
حاشا بگویم بی کس و تنها حسین است

«اهل القُری» آقای ما را دفن کردند
عریان تنی که ماند در صحرا حسین است

شب‎های جمعه کربلا باب الکرامة است
فریادهای حیدر و زهرا حسین است

چقدر از غم هجران جگر کباب شدیم
نیامدی و عکس بین قاب شدیم

شکسته‎ایم دلت را حلال کن ما را
تو گریه کردی و ما از خجالت آب شدیم

کسی به غیر تو اصلا به ما جواب نداد
زدیم هر درِ دیگر، فقط جواب شدیم

نگو ز آتش دوزخ برای منتظران
که از ندیدن تو سال‎ها عذاب شدیم

ببخش اگر که تو بودی و باز کج رفتیم
کنار آب گرفتار هر سراب شدیم

دعای خیر تو بوده اگر که گریه کنیم
تو لطف کردی و ما سینه‎زن حساب شدیم

مگر حسین بسازد ز مرحمت ما را
برات را بده آقا که بد خراب شدیم

به یاد صورت آقا که شد خضاب از خون
ز خون دیده‎ی خود شب به شب خضاب شدیم

اراده کرده خدا جاودان شود غم تو
بهشت واقعی ماست بزم ماتم تو

هزار سال عبادت نمی‎رسد هرگز
به اشک سینه‎زنان در شب محرم تو

دو قطره گریه برای تو کرد و رفت بهشت
از آن به بعد شد آدم همیشه آدم تو

نماز خواندنم از برکت عزای تو بود
مرا خرید خداوند زیر پرچم تو

بگیر دست مرا در شلوغی محشر
حساب کرده‎ام آقا به قول محکم تو

سه چار ساله که بودم برات سینه زدم
ز کودکی به لبم بود اسم اعظم تو

چه بد چه خوب سر سفره‎ی تو مهمانم
خداست مشتری این بساط در هم تو

کسی که رفته زیارت خودی این خانه است
کسی که رفته زیارت شده است محرم تو

کجاست احمد مختار تا نظاره کند
کسی نشسته روی پیکر مُکرم تو

تا کی غریبانه در این کنعان بمانم
در انتظار دیدنت گریان بمانم

تا کی من قحطی زده بین بیابان
محروم از باریدن باران بمانم

خیلی زیادی در این دوران هجران
نگذار بیش از پیش در خسران بمانم

وقتی دلت را با گناهانم شکستم
حق من است آواره و حیران بمانم

ای وای اگر بی درد هجرانت بمیرم
ای وای اگر در جهل خود پنهان بمانم

بالاتر از بی دردی اصلا محنتی نیست
من دوست دارم بی سر و سامان بمیرم

مشتم همینکه باز شد آواره گشتم
باید همیشه دست بر دامان بمانم

ریزه خورت هستم، به من نفرین اگر که
خیره به دست لطف این و آن بمانم

بین حسینیه فقط جریان گرفتم
تا آخرش بگذار تا در این جریان بمانم

خواب و خوراکم درد دوری از حرم شد
تا کی به فکر مرقد جانان بمانم

پیراهنش غارت شد و باید همیشه
گریه کن آن پیکر عریان بمانم