عزای ماه محرم عزای فاطمه است
حسین گفتن ما با نوای فاطمه است

به خرج مغرض و دشمن نرفته و نرود
که خرج روضه ی هر سال پای فاطمه است

اگرچه در ته گودال دست و پا میزد
بهای سرخی خونش خدای فاطمه است

حسین مثل حسن مادری ست گریه کنید
حسین عاشق اشک گدای فاطمه است

اگر صدای علی را شنیدی از زینب
فقط صدای رقیه صدای فاطمه است

دلم به کرب و بلا و به اربعین خوش بود
هوا هوای نجف با هوای فاطمه است

خدا قبول کند از همه که آمده اند
همیشه پشت سر ما دعای فاطمه است

همیشه جمع شده روضه با سلیقه ی او
همیشه گوشه ی هر روضه جای فاطمه است

به صورتی که زده بوسه مصطفی در خورد
شروع روضه ی فضه بیای فاطمه است

خلاصه پشت در خانه هیزم آوردند
خلاصه بیت علی کربلای فاطمه است

لگد زدند به طوبا و میوه اش افتاد
همین دلالت بر انحنای فاطمه است

زنی که خورده زمین مرد خانه ی علی است
یلی که خورده زمین مرتضای فاطمه است

یکی نبود بگوید محله های شلوغ
چه جای آمدن بچه های فاطمه است

کجاست فاطمه در شام ازدحام شده
عقیله وارد دروازه ی عوام شده

خورد در عالم ذر تا نظر ما به حسین
حمدلله که شده گرم، سرِ ما به حسین

فاطمه دست کشیده است به چشم تر ما
گره خورده است اگر چشمِ تر ما به حسین

یک شب آمد پی من گفت شما مال منی
دیگر افتاد از آن شب گذر ما به حسین

دل ما وادی امنش شده فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ
به خدا سوخته مردم، جگر ما به حسین

صد برابر شده این وسع کم ما به حسن
سود خالص شده حتی ضرر ما به حسین

چهارده قبله خدا خلق نموده اما
انس دارد نفس بیشتر ما به حسین

پدری کرده برای همه‎ی نوکرهاش
بدهی داشت از اول پدر ما به حسین

گریه کردیم و جراحات تنش بهتر شد
جلوه کرده است در عالم هنر ما به حسین

در حسینیه همه زائر ارباب شدیم
وصل شد تا که دل یک نفر ما به حسین

کاش در موقع تلقین گدا سر برسد
آن زمانی که رسیده خبر ما به حسین

اربعین باز می‎آییم حرم ان شاءالله
منتهی می‎شود آخر سفر ما به حسین

تا یا حسین ذکر شریف شفاعت است
نامی به غیر نام تو بردن حماقت است

هرگز به سینه‎ام نزدی دست رد حسین
آخر چه کس شبیه تو اهل رفاقت است

آن کس که عابس تو شود عابد است و بس
در سلک ما جنون حسینی عبادت است

معیار بندگی خدا تا خاک کوی توست
شرط قبولی سجده‎ی ما مهر تربت است

از دست تو رها نشود تا به روز حشر
دستی که در حسینیه‎ها وقف خدمت است

ما دست از گدای تو بودن نمی‎کشیم
وقتی که موجبات مرض ترک عادت است

من از همان طفولیتم نوکرت شدم
این عاشقت ز کودکی‎اش جُون خصلت است

زهرا کشیدن علمت را به من سپرد
در اصل این لوای تو بار امانت است

کافیست بین روضه بگویند ای رباب
از ما دو قطره اشک گرفتن چه راحت است

تیری هجوم برد و گلاب از گلی گرفت
حالا تمام دشت پر از عطر جنّت است

نگذاشت دست و پا بزند لااقل علی
این تیر حرمله چقدر بی نزاکت است

شش ماهه گردنش اگر اینگونه کج شده
از شرمساری پدرش در خجالت است

قرص ماهی از دل گهواره بیرون میزند
شیرخواره مثل یک سردار بیرون میزند

ادامه »

گرچه ز جدایی مَبرم راه به جایی
یک عمر فقط داشتم عادت به جدایی

از ناله‎ی یابن الحسنم شد جگرت خون
هرگز نشدم عاشق روی تو خدایی

وابسته‎ی دنیا شدم و نرخ گرانش
سرمایه‎ی من هست فقط اشک ریایی

از غیبت طولانی تو سخت‎تر آنکه
یارت بشود مثل من بی‎سر و پایی

قدر قدمی یا دِرَمی کار نکردم
گفتم چه نیازی‎ست بیایی، نیایی

شد چشم گنه‎کار من آلوده‎ی هرکس
باید بشود از دل من گندزُدایی

با سیصد و اندی کلک آماده‎ام آقا
این حرف دروغ است که دارید فدایی

گرچه همه گفتند مرا دوست ندارید
دستت به سرم بود و شدم کرب و بلایی

صبح و شب تو گریه به گودال حسین است
هرچند که دلخون تمام اسرایی

سجاد به دنبال کفن بود و نمی‎یافت
نه پارچه‎ای بود، نه معجر، نه عبایی

تشخیص سرش سخت‎تر از قبله شد آنجا
تا حلق بریده بکند جلوه نمایی

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

سوی محشر توشه‎ای هر چند نفرستاده‎ام
هست امیدم به این اشک به ظاهر ساده‎ام

جای حیرت نیست بعد از روضه حالم بهتر است
مادرم در روضه شیرم داده هیأت زاده‎ام

هر زمان جز او ندیدم هیچکس را، عاشقم
چشم اگر بستم به جان و مال خود دلداده‎ام

فاطمه چندین برابر خرجی‎ام را داده است
در عزای بچه‎هایش هر چه خرجی داده‎ام

بس که مستم میکند نام حسین بن علی
ترس دارم غافلان گویند اهل باده‎ام

پیرهن مشکی من محشر نجاتم می‎دهد
دست‎گیری می‎کند این جامه از سجاده‎ام

راه رفتن تا خدا راه نجف تا کربلاست
چند سالی می‎شود دیوانه‎ی این جاده‎ام

از خطر هرگز هراسی نیست در راه وصال
من برای دیدنش تا پای جان آماده‎ام

صورتم هر بار در این راه خاکی می‎شود
یاد آن «خَدِّ التَّریبِ» روی خاک افتاده‎ام

ادامه »

با خون نوشته‎اند به روی جگر حسین
اکسیر اعظم است همین گریه بر حسین

الله و احمد و علی و فاطمه، حسن
هستند محو یک نفر آن یک نفر حسین

بالا حسین و تاج سر انبیا حسین
بی‎خود گدای تو نشده معتبر حسین

مِیلم به میوه‎های بهشتی نمی‎کشد
در سفره ریخته نمکی مختصر حسین

پشت دَرَم حواله نده جای دیگری
دِرهم نخواستم ز تو دَرهَم بخر حسین

شد توبه‎ام قشنگ‎ترین توبه از قدیم
گفتم به جای ذکر کمی بیشتر حسین

رفتی تنور تا که نسوزیم در گناه
افتاده‎ای به جای همه در خطر حسین

ای از قفا بریده سر آهسته‎تر برو
ما را نگاه کن کمی از پشت سر حسین

من تا ابد مجنونم و زار و حزینم
گریان برای ناله‎ی هل من معینم

اسلام و احکامش همه بند حسین است
حب الحسین است اصل و فرع کل دینم

معیار نام اوست، فقر من بهانه است
هر جا که نامش است آنجا خوش نشینم

فردا که هر کس را به نامی می‎شناسند
عبدالحسین است آن زمان نقش جبینم

بخشیده شد کوه گناهم بین روضه
تا که چکید اشکم به روی آستینم

دار و ندارم گفتن ذکر حسین است
یک عمر مست این نوای دلنشینم

سینه زدم هر بار یادش، خیرِ مادر
آمد به سویم از یسار و از یمینم

خیلی گره خورده به کار و بارم امسال
بدجور دلواپس برای اربعینم

شاید که امضا شد براتم با امیدی
در روضه‎ی طفلان زینب می‎نشینم

فرمود زینب می‎روم در بین خیمه
تا شرم را در چشم مولایم نبینم

دل کندم از عون و محمد پای یارم
نذر برادر هر دو تا نور مُبینم