من تا ابد مجنونم و زار و حزینم
گریان برای ناله‎ی هل من معینم

اسلام و احکامش همه بند حسین است
حب الحسین است اصل و فرع کل دینم

معیار نام اوست، فقر من بهانه است
هر جا که نامش است آنجا خوش نشینم

فردا که هر کس را به نامی می‎شناسند
عبدالحسین است آن زمان نقش جبینم

بخشیده شد کوه گناهم بین روضه
تا که چکید اشکم به روی آستینم

دار و ندارم گفتن ذکر حسین است
یک عمر مست این نوای دلنشینم

سینه زدم هر بار یادش، خیرِ مادر
آمد به سویم از یسار و از یمینم

خیلی گره خورده به کار و بارم امسال
بدجور دلواپس برای اربعینم

شاید که امضا شد براتم با امیدی
در روضه‎ی طفلان زینب می‎نشینم

فرمود زینب می‎روم در بین خیمه
تا شرم را در چشم مولایم نبینم

دل کندم از عون و محمد پای یارم
نذر برادر هر دو تا نور مُبینم