منی که روز و شب از اشک، چاره می نوشم
دلم گرفته از این روزهای خاموشم

فراغتی که فراق تو را ز پی دارد
هزار مرتبه سنگین‎تر است بر دوشم

بهار می رسد از راه آن زمانی که
رسد ز کعبه «انا المهدی» تو بر گوشم

سیاهی دلم از تو اگرچه دورم کرد
میان روضه ولی با تو زود می جوشم

بدون روضه ببین دست‎های سینه زنم
گرفته زانوی غم را میان آغوشم

هزار شکر که تا چند سال عیدم را
برای مادرت از ابتدا سیه پوشم

بقیع، گریه کن روضه‎های مادر توست
کنار تربت زهرا مکن فراموشم

ای نور ماه و سال تو را جستجو کنم
نوروز را به عشق شما گفتگو کنم

با یاد توست خانه تکانی این دلم
با آب دیده چهره‎ی خود شستشو کنم

من از بهار عطر ظهور تو می‎کشم
گل را به عشق جمال تو بو کنم

یاد تو را به باغ و گلستان نمی دهم
من با تو کسب حال و هوای نکو کنم

مقصود دل ز کعبه و کرب و بلا تویی
از گفتگوی تو طلب آبرو کنم

راهی که آمدم تو به من داده ای نشان
پس آمدم به میکده میل سبو کنم

کی می‎شود تو با دل من همنشین شوی
من عاشقانه با دل تو گفتگو کنم

جاماندگی ز قافله هم درد مشکلی‎ست
من آمدم که زخم دلم را رفو کنم

من بی حسین و فاطمه بیچاره می‎شوم
دستم بگیر بی تو من آواره می‎شوم

ای آنکه چشم پاک و نجیبت گواه ماست
تو هستی و ندیدن رویت گناه ماست

غافل ز حال و روز محبان نمی‎شوی
غائب چو خوانده‎ایم تو را اشتباه ماست

از وحشت بلا و درد آخر الزمان
تنها حریم جنّت کویت پناه ماست

ما را بخوان به وقت ظهورت که سال‎ها
آماده‎‎ی طلیعه‎ی سبزت سپاه ماست

ای آخرین مسافر زهرا شتاب کن
عمری ست بر مسیر عبورت نگاه ماست

هر وقت نام تو ز دل ما عبور کرد
انگار چشم توست که دیده به راه ماست

با لطف فاطمه به شما مبتلا شدیم
کی گفته دل سپردن ما دلبخواه ماست

ما آمدیم تا کرمت را عطا کنی
وقتش رسیده روزی ما کربلا کنی

آقا قسم به جان شما خوب می‎شوم
باور کنید آخرش به خدا خوب می‎شوم

حتی اگر گناه خلائق کشم به دوش
با یک نگاه لطف شما خوب می‎شوم

این روزها ز دست دل خویش شاکی‎ام
قدری تحملم بنما خوب می‎شوم

من ننگ و عار حضرتتان تا به کِی شوم؟
کِی از دعای اهل بکاء خوب می‎شوم

با یک دعای مادر دلسوز و مهربان
ام الائمه جوان خوب می‎شوم

جمعی کبوتر حرم فاطمی شدند
من هم شبیه آن شهدا خوب می‎شوم

گرچه دلم ز دوریتان پر جراحت است
در چشمه سار ذکر و دعا خوب می‎شوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم
ای بهترین امام بیا خوب می‎شوم

با این همه بدی به ظهور شما قسم
با یک نسیم کرب و بلا خوب می‎شوم

بگو برای رضای شما چه باید کرد
برای آمدنت جز دعا چه باید کرد

چه سخت می‎گذرد روزها بدون شما
بگو برای ظهور شما چه باید کرد

دلم ز کثرت غفلت ز یاد تو مرده
بدون ذکر آب بقا چه باید کرد

عجیب شهر دل آشفته پر از کدورت شد
نمانده مهر و خلوص و صفا چه باید کرد

شکست عهد من و قلب پاک تو با هم
مرا بخوانی اگر بی وفا چه باید کرد

کبوتر حرم خیمه‎گاه تو نشدم
چه شد که مانده‎ام از تو جدا چه باید کرد

اجل اگر برسد رخصتم نفرمایی
برای رفتن تا کربلا چه باید کرد

به سینه‎ای که شکسته چه مرهمی داری
برای آنکه بگیرد شفا چه باید کرد

تو را به ناله‎ی زهرا تو را به اشک علی
برای یاری حق شما چه باید کرد

دگران را نگران کرده غم هجرانت
چه رسد بر جگر سوخته‎ی یارانت

درد دادی که تو را هیچ زمان گم نکنم
دست تقدیر خدا کرده مرا حیرانت

بی غم دوست مسلمانی ما بی نمک است
خوب شد من ز غم و درد شدم نالانت

کوله‎باری که ندارم به وصالت برسم
توشه‎ام هست همین ذکر گهربارت

گوشه‎ی خیمه‎ات انگار برایم جایی است
من کجا و این همه لطف و کرم و احسانت

آب از دیده بپاشم به قدومت، برگرد
ای شده مادر دلسوخته‎ات گریانت

این همه لطف به من داری و من ناشکرم
باز هم دم زنم از داغ غم و هجرانت

بارها نام مرا بین قنوتت بردی
این همه نیمه‎ی شب خسته نکن دستانت

شام غمم از دولت تو صبح وطن شد
صد شکر که عشق تو نصیب دل من شد

آهوی خیالت گذر از خاطر من کرد
سرتاسر این دشت پر از مشک ختن شد

جان من و عشق تو دو همراه قدیمند
مستیِ دگر می‎دهد آن مِی که کهن شد

از لطف دعای تو ندیدم غم و محنت
ذکر سحرت حرز من از رنج و محن شد

قلب تو شکست لیک دعای تو بر او بود
هر بار گدای حرمت توبه شکن شد

ای کاش شوم طائر شش گوشه‎ی ارباب
کِی پای دلم بسته به باغ و به چمن شد

تا که بود آئینه شوم باز عطا کن
در عاقبت خیر من ای دوست دعا کن