منی که روز و شب از اشک، چاره می نوشم
دلم گرفته از این روزهای خاموشم

فراغتی که فراق تو را ز پی دارد
هزار مرتبه سنگین‎تر است بر دوشم

بهار می رسد از راه آن زمانی که
رسد ز کعبه «انا المهدی» تو بر گوشم

سیاهی دلم از تو اگرچه دورم کرد
میان روضه ولی با تو زود می جوشم

بدون روضه ببین دست‎های سینه زنم
گرفته زانوی غم را میان آغوشم

هزار شکر که تا چند سال عیدم را
برای مادرت از ابتدا سیه پوشم

بقیع، گریه کن روضه‎های مادر توست
کنار تربت زهرا مکن فراموشم