بیشتر از آنکه باشم با تو، با بیگانه‎ام
در میان گفتگویم با تو کِی مستانه‎ام؟

نیستم با تو نمایش میدهم از بودنم
در مناجاتم کجا مانوس با جانانه‎ام؟

پشت سر را بیشتر از پیش رو دارم نظر
در نمازم نیست خوف و خشیت رندانه‎ام

از نگاه حضرتِ تو نیست اینجا بندگی
رفته بیرون از دلم انگار صاحب خانه‎ام

حال که از حضرت محبوب دور افتاده‎ام
از جدایی های تو چون اُستُن حنانه‎ام

گریه ها سر می‎دهم تا باز احیایم کنی
من غلام بارگاه حضرت ریحانه‎ام

گر دعاهای مدام مادرم زهرا نبود
کِی توان گفت من هم عاشقی فرزانه‎ام؟

نیستم از مخلِصین یا مخلَصین اما کنار سفره‎ات
دلخوشم که گرد شمع مخلَصین پروانه‎ام

ظرف من محدود و رحمت‎های تو بی انتهاست
پس بده با دست ساقی باده و پیمانه‎ام

با معارف آشنایم کن قسم بر علقمه
من فقط لب تشنه‎ی جامی از این میخانه‎ام

ساقی لب‎تشنگان، لب‎تشنگان را مِی دَهد
من هم از لب‎تشنگان جام سقاخانه‎ام

حسرت یک قطره را هم بر لبان خود گذاشت
از مواسات علمدار حرم دیوانه‎ام

ذکر عباس است والله همان ذکر خدا
کهف العباس است والله زیارت خانه‎ام

حق زائر بر مَزور خود دعا و التجاست
من حرم گم کرده‎ام کرب و بلا کاشانه‎ام

ای چشم بسته چشم من زار را ببین
با گریه هام خنده ی اشرار را ببین

ادامه »