حرف کافی نیست مرد کار بودن واجب است
روز و شب دلواپس دلدار بودن واجب است

خواب غفلت برده را سهمیه‎ای از قرب نیست
تا تقرّب هرسحر بیدار بودن واجب است

دیدن آقا به آسانی نمی‎آید به دست
تا وصالش تشنه‎ی دیدار بودن واجب است

با تکبر گر بیایی دست‎بوسی، باختی
در حریم قدس حضرت خوار بودن لازم است

بی‎بصیرت نوکری کردن ندارد فایده
پای فرمان ولی، عمّار بودن واجب است

منتظر گوشش بدهکار کسی جز یار نیست
بی‎خیال طعنه اغیار بودن واجب است

روضه زهراست مَحرم‎ها به هیئت آمدند
فاطمیه محرم اسرار بودن واجب است

علت خلقت میان شعله‎ها افتاده است
کشته از داغ در و دیوار بودن واجب است

غم فراق تو اصلاً برام كم نگذاشت
لبم كه خواست شكايت كند دلم نگذاشت

هميشه درد دلم با تو نيمه‎كاره گذشت
لبم كه باز شد هر دفعه گريه‎ام نگذاشت

زمانه باعث هجران نشد، خودم شده‎ام
گناه كارىِ هر روزه‎ى خودم نگذاشت

مرا ببخش كه از دورى‎ات نمى‎ميرم
سرم دويد به سويت ولى پرم نگذاشت

اگر كه دير رسيدم پرم وَبالم شد
كمىِ فرصت و دورى راهم نگذاشت

به هركسى كه به فكرم رسيد رو زده‎ام
ولى براى واسطه‎ات كسى قدم نگذاشت

به من نخواسته دادى، نگفته بخشيدى
بزرگوارى تو فرصت قسم نگذاشت

هميشه زودتر از در زدن درى وا شد
مرا نگاه كريمت معطّلم نگذاشت

قرار بود كه قهرت مرا بسوزاند
دوباره سايه‎ى گلدسته‎ى حرم نگذاشت

تا در مسیرِ توست، عیان و نهان ما
باشد به لطفِ تو همه جا جمکران ما

یادش کنی، هر آنکه کند یاد حضرتت
بهتر که هست، نام تو وِرد زبان ما

یک اِلتفات از تو برای همه بس است
یک گوشه چشمِ توست، اِماما، اَمان ما

اطراف ما پُر است از این ذرّه پَروری
چشم بصیرت است و هزاران نشان ما

کِی از دعای خویش، فراموشِمان کنی
ای دادرس‎ترین، به دلِ پُر فغان ما

در وادیِ محبت تو عبدِ دَرگَه‎ایم
ای سایه‎ی ولای تو اَمن و امان ما

از هر طرف، اگر چه گرفتار فتنه‎ایم
بابِ نجاتِ ما تویی ای مُستعان ما

با دست‎های مادرِ خود دستِ ما بگیر
ما را رها مکن، وسط دشمنان ما

از ما مگیر هیئتِ زهرا و روضه‎اش
بی‎فاطمیه روح ندارد جهان ما

تا تحت ظِلِّ پرچم زهرای اَطهریم
هر جا رَویم می‎شود آنجا جنان ما

با جان، مدافعِ حرمِ زینبیه‎ایم
ای نذرِ عمه جانِ تو پیر و جوان ما

جانا بدونِ لشگرِ خود کربلا مرو
ناقابل است در ره جدِّ تو جان ما

روزی که با ندای «لثارات» می‎رسی
هر هیئت است، لشگرِ صاحب زمان ما

خدا كند که عاشق تو گردم، خدا كند دورت بگردم
اباصالح يا اباصالح، اباصالح يا اباصالح

عمرم شد بى‎تو جان كندن، در تمنّايت دل پريشانم
دور از تو ديده تر كردم، من ضرر كردم ماهِ كنعانم
به هجر تو مبتلا هستم، تو شاهى و من گدا هستم
اباصالح يا اباصالح، اباصالح يا اباصالح

مى‎كشد انتظار تو، بى‎قرارِ تو هر دل شيدا
بازآى و روبه‎راهم كن، تو فراهم كن كربلاى ما
حرم زيباست يااباصالح، بنفسي أنت يااباصالح
اباصالح يا اباصالح، اباصالح يا اباصالح

جمعه‎ها ابرِ دلتنگى، سايه افكنده بى‎تماشايت
آخرين ناله‎ى زهرا، پشت در بوده نام زيبايت
شكسته‎پهلو تو را خواند، پريشان گيسو تو را خواند
اباصالح يا اباصالح، اباصالح يا اباصالح

يا زهرا جان‎پناهِ من، تكيه‎گاه من، سوره‎ی كوثر
يا زهرا، ليله‎ى قدرم، كم شده صبرم بعدِ پيغمبر
سلامم شد بى‎جواب اينجا، چه شد پس اجر ذوي القربى
أنا المظلوم يا أنا المظلوم، أنا المظلوم يا أنا المظلوم

چقدر اشک بریزم ز جدایی آقا
من دلم تنگ شده تنگ، کجایی آقا؟

همه دارند به تنهایی من می‎خندند
به همه گفته‎ام این جمعه می‎آیی آقا

وقت و بی‎وقت هوای همه کردم جز تو
کاش می‎خورد دلم با تو هوایی آقا

بیشتر از همه دنبال من و کار منی
من کی‎ام؟ دربه‎در بی‎سر و پایی آقا

به خدا معترفم نوکر بد یعنی من
آمدم بر درت ای شاه گدایی آقا

تو فقط ناز بکش، اخم کنی می‎میرم
یار و غمخوار من زار شمایی آقا

امتحان کردی و شرمنده شدم پیش حسین
من ندارم به خدا خرده حیایی آقا

مادرت واسطه باشد همه را می‎بخشند
قبل آنکه ببری کرب‎وبلایی آقا

کاش می‎شد که در این شعر زبان می‎شد لال
فاطمه باز دلش ریخت اذان گفت بلال

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

اطاعت از تو نکردیم و روسیاه شدیم
نیامدیم به راهت که زا به راه شدیم

به زیر سایه‎ی اَمنت نمی‎رویم آقا
سراغ غیر تو رفتیم و بی‎پناه شدیم

بدون لطف تو محکوم بر فنا هستیم
تو التفات نکردی به ما تباه شدیم

خراب شد همه‎ی کارهای ما رحمی
جدا شدیم ز کویت پر اشتباه شدیم

چگونه یار ببیند؟ دو چشم آلوده
ببین چگونه گرفتار یک نگاه شدیم

همین که سر به هواییم آخر عشق است
به یاد صورتِ تو، محو ماه شدیم

هر آنچه هست بگیر و برات را برسان
که ما دوباره هوایی بارگاه شدیم

به یاد سم‎کوبِ شاهِ روز دهم
تمام عمر پریشان قتلگاه شدیم

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

هرچه بد تا می‎کنم با من مدارا می‎کنی
از سر لطف و کرم با بی‎حیا تا می‎کنی

حاجتم را می‎دهی تا من تقاضا می‎کنم
دردهایم را خودت فوراً مداوا می‌کنی

پیش چشمان همه داری بزرگم می‎کنی
آبرویت را دوباره خرجِ رسوا می‎کنی

پرده‎پوشی می‎کنی و باز عصیان می‎کنم
هر که بویی می‎برد فوراً تو حاشا می‎کنی

صبح تا شب این همه بد می‎کنم اما شما
کار خوبم را فقط در بوق و کرنا می‎کنی!

سعی کردم تا گناهم را نبیند عابری
غافل از اینکه مرا داری تماشا می‎کنی

از “جمودُ العینِ” خود تا که شکایت می‎کنم
خشکیِ این چشمه را هربار دریا می‎کنی

یاد کن آلوده را «یابن الحسن» از بابِ لطف
در قنوت نیمه شب با رب که نجوا می‎کنی

یا زمانی که میان روضه‎های مادرت
گریه بر درد و مصیبت‎های زهرا می‎کنی

دوستانِ من همه کرب و بلا را دیده‎اند
نوبت من که شده، امروز و فردا می‎کنی

کربلا می‎خواهم آقا التماست می‎کنم
گریه دارم می‎کنم، داری تماشا می‎کنی؟!

آخرش هم ضامنم سلطان مشهد می‎شود
بعد از آن برگِ براتم را تو امضا می‎کنی

با تشکر از سایت دوستداران حاج منصور ارضی  http://bit.ly/1Vd6LcG