غم فراق تو اصلاً برام كم نگذاشت
لبم كه خواست شكايت كند دلم نگذاشت

هميشه درد دلم با تو نيمه‎كاره گذشت
لبم كه باز شد هر دفعه گريه‎ام نگذاشت

زمانه باعث هجران نشد، خودم شده‎ام
گناه كارىِ هر روزه‎ى خودم نگذاشت

مرا ببخش كه از دورى‎ات نمى‎ميرم
سرم دويد به سويت ولى پرم نگذاشت

اگر كه دير رسيدم پرم وَبالم شد
كمىِ فرصت و دورى راهم نگذاشت

به هركسى كه به فكرم رسيد رو زده‎ام
ولى براى واسطه‎ات كسى قدم نگذاشت

به من نخواسته دادى، نگفته بخشيدى
بزرگوارى تو فرصت قسم نگذاشت

هميشه زودتر از در زدن درى وا شد
مرا نگاه كريمت معطّلم نگذاشت

قرار بود كه قهرت مرا بسوزاند
دوباره سايه‎ى گلدسته‎ى حرم نگذاشت