ای نور ماه و سال تو را جستجو کنم
نوروز را به عشق شما گفتگو کنم

با یاد توست خانه تکانی این دلم
با آب دیده چهره‎ی خود شستشو کنم

من از بهار عطر ظهور تو می‎کشم
گل را به عشق جمال تو بو کنم

یاد تو را به باغ و گلستان نمی دهم
من با تو کسب حال و هوای نکو کنم

مقصود دل ز کعبه و کرب و بلا تویی
از گفتگوی تو طلب آبرو کنم

راهی که آمدم تو به من داده ای نشان
پس آمدم به میکده میل سبو کنم

کی می‎شود تو با دل من همنشین شوی
من عاشقانه با دل تو گفتگو کنم

جاماندگی ز قافله هم درد مشکلی‎ست
من آمدم که زخم دلم را رفو کنم

من بی حسین و فاطمه بیچاره می‎شوم
دستم بگیر بی تو من آواره می‎شوم

بگو برای رضای شما چه باید کرد
برای آمدنت جز دعا چه باید کرد

چه سخت می‎گذرد روزها بدون شما
بگو برای ظهور شما چه باید کرد

دلم ز کثرت غفلت ز یاد تو مرده
بدون ذکر آب بقا چه باید کرد

عجیب شهر دل آشفته پر از کدورت شد
نمانده مهر و خلوص و صفا چه باید کرد

شکست عهد من و قلب پاک تو با هم
مرا بخوانی اگر بی وفا چه باید کرد

کبوتر حرم خیمه‎گاه تو نشدم
چه شد که مانده‎ام از تو جدا چه باید کرد

اجل اگر برسد رخصتم نفرمایی
برای رفتن تا کربلا چه باید کرد

به سینه‎ای که شکسته چه مرهمی داری
برای آنکه بگیرد شفا چه باید کرد

تو را به ناله‎ی زهرا تو را به اشک علی
برای یاری حق شما چه باید کرد

دگران را نگران کرده غم هجرانت
چه رسد بر جگر سوخته‎ی یارانت

درد دادی که تو را هیچ زمان گم نکنم
دست تقدیر خدا کرده مرا حیرانت

بی غم دوست مسلمانی ما بی نمک است
خوب شد من ز غم و درد شدم نالانت

کوله‎باری که ندارم به وصالت برسم
توشه‎ام هست همین ذکر گهربارت

گوشه‎ی خیمه‎ات انگار برایم جایی است
من کجا و این همه لطف و کرم و احسانت

آب از دیده بپاشم به قدومت، برگرد
ای شده مادر دلسوخته‎ات گریانت

این همه لطف به من داری و من ناشکرم
باز هم دم زنم از داغ غم و هجرانت

بارها نام مرا بین قنوتت بردی
این همه نیمه‎ی شب خسته نکن دستانت