تقدیر ما هجر است دوری می‎کشد ما را
باید صدا زد لحظه‎ی مردن مسیحا را

چشمان ما خیره به دست مردم دنیا
خرج همه جز یار کردیم تمنا را

آقا سرش خلوت شد و ما بی‎خیال اصلا
یکبار دنبالش نمی‎گردیم صحرا را

مجنون کجا و ما کجا؟ ما نیستیم عاشق
وقتی که گم کردیم ده‎ها قرن لیلا را

خود خواسته بیمار بیماریم پردردیم
از غیر می‎گیریم جای او مداوا را

روزی به پایان می‎رسد چشم انتظاری‎ها
حل می‎کند با پرچم سرخش معما را

درکربلا و در نجف، در طوس و سامرا
رفتیم از شوقش تمام این حرم‎ها را

یک بستر بی‎بستری، یک چادر خاکی
هر ثانیه دوری زهرا کشت مولا را

جهت سلامتی امام زمان و مقام معظم رهبری و تعجیل در فرج امام زمان صلوات

غربت کشیده آشنایش فرق دارد
آهش، صدایش، گریه‎هایش فرق دارد

فهمیده هر کس ذره‎ای دوری چشیده
هجران زده حال و هوایش فرق دارد

گیرم که مجنون در مسیر عشق لیلا
طعنه شنید، اصلا برایش فرق دارد؟

بالش بسوزد ، سر برای شمع دارد
پروانه وادیِ فنایش فرق دارد

با من نگویید این قَدَر از طب و مرهم
بیماری هجران دوایش فرق دارد

پایان دلتنگیِ یعقوب است، یوسف
اما دل من ماجرایش فرق دارد

قلبی که خون شد از فراق حضرت دوست
“یابن الحسن آقا بیا “یش فرق دارد

لطف و کرم بر اغنیا فرقی ندارد
اما گدا خیلی برایش فرق دارد

چیزی ندارم غیرِ اشک و مهر زهرا
عشقِ نگار است و بهایش فرق دارد

بارِ محبت هر کسی برداشت، دینش
از ابتدا تا انتهایش فرق دارد

پرواز ما بسته به وِتر اهل بیت است
پربسته، رفتن تا خدایش فرق دارد

گمراه کن من را به زلف تابدارش
عاشق شدن هم ” اِهدنا “یش فرق دارد

سردابِ سامرا، سحر، با سینه‎زن‎ها
سرگشته سرتاسر صفایش فرق دارد

زائر اگر یک بار نه یک لحظه حتی
با یار باشد، کربلایش فرق دارد

عاقبت دردم دوا خواهد گرفت
دست تو دست مرا خواهد گرفت

هر شب “اللّهم عجّل” خوانده‎ام
روزی آخر این دعا خواهد گرفت

من اگر مُردم غبارم عاقبت
روی دامان تو جا خواهد گرفت

ای ز مادر مهربان‎تر خوب‎تر
کِی دلت از دست ما خواهد گرفت

چشمت این ایام خون خواهد شد و
قلبت از این روضه‎ها خواهد گرفت

تو اگر یک بار روضه‎خوان شوی
روضه‎ی ما تازه پا خواهد گرفت

روشن است از حال و روز مادرت
زود بیمارت شفا خواهد گرفت

بعد از این همسایه راحت می‎شود
حیدر از فردا عزا خواهد گرفت

فاطمیه عاقبت از دست تو
دست من یک کربلا خواهد گرفت

روزی‎ام را، روزگارم تا که آجر می‎کند
ظرف خالی مرا صاحب زمان پُر می‎کند

من کمی سختی که می‎بینم شکایت می‎کنم
آدم عاقل ولی اول تفکر می‎کند

مدعی عاشقی هستم ولی تنها دلم
روز و شب بر عاشقی کردن تظاهر می‎کند

آبرو بردم ولی آقا مرا بیرون نکرد
آدم از این نوع برخوردش تحیر می‎کند

سنگ‎دل هستم، ولی دارد نگاه رحمتش
سنگ این قلب مرا با گریه‎ها دُر می‎کند

یک زمانی هم بنا باشد که تغییرم دهد
در میان روضه‎ی مادر مرا حُر می‎کند

نوکری فاطمه محشر به دادم می‎رسد
از غلامِ مادرش آقا تشکر می‎کند

سینه‎ام می‎سوزد این ایام تا ذهنم کمی
چادری را زیر دست و پا تصور می‎کند

مطمئنم زیر دست پا که می‎افتد زنی
بازویش را ضربه‎ها هم‎رنگ چادر می‎کند

حرف کافی نیست مرد کار بودن واجب است
روز و شب دلواپس دلدار بودن واجب است

خواب غفلت برده را سهمیه‎ای از قرب نیست
تا تقرّب هرسحر بیدار بودن واجب است

دیدن آقا به آسانی نمی‎آید به دست
تا وصالش تشنه‎ی دیدار بودن واجب است

با تکبر گر بیایی دست‎بوسی، باختی
در حریم قدس حضرت خوار بودن لازم است

بی‎بصیرت نوکری کردن ندارد فایده
پای فرمان ولی، عمّار بودن واجب است

منتظر گوشش بدهکار کسی جز یار نیست
بی‎خیال طعنه اغیار بودن واجب است

روضه زهراست مَحرم‎ها به هیئت آمدند
فاطمیه محرم اسرار بودن واجب است

علت خلقت میان شعله‎ها افتاده است
کشته از داغ در و دیوار بودن واجب است

غم فراق تو اصلاً برام كم نگذاشت
لبم كه خواست شكايت كند دلم نگذاشت

هميشه درد دلم با تو نيمه‎كاره گذشت
لبم كه باز شد هر دفعه گريه‎ام نگذاشت

زمانه باعث هجران نشد، خودم شده‎ام
گناه كارىِ هر روزه‎ى خودم نگذاشت

مرا ببخش كه از دورى‎ات نمى‎ميرم
سرم دويد به سويت ولى پرم نگذاشت

اگر كه دير رسيدم پرم وَبالم شد
كمىِ فرصت و دورى راهم نگذاشت

به هركسى كه به فكرم رسيد رو زده‎ام
ولى براى واسطه‎ات كسى قدم نگذاشت

به من نخواسته دادى، نگفته بخشيدى
بزرگوارى تو فرصت قسم نگذاشت

هميشه زودتر از در زدن درى وا شد
مرا نگاه كريمت معطّلم نگذاشت

قرار بود كه قهرت مرا بسوزاند
دوباره سايه‎ى گلدسته‎ى حرم نگذاشت

تا در مسیرِ توست، عیان و نهان ما
باشد به لطفِ تو همه جا جمکران ما

یادش کنی، هر آنکه کند یاد حضرتت
بهتر که هست، نام تو وِرد زبان ما

یک اِلتفات از تو برای همه بس است
یک گوشه چشمِ توست، اِماما، اَمان ما

اطراف ما پُر است از این ذرّه پَروری
چشم بصیرت است و هزاران نشان ما

کِی از دعای خویش، فراموشِمان کنی
ای دادرس‎ترین، به دلِ پُر فغان ما

در وادیِ محبت تو عبدِ دَرگَه‎ایم
ای سایه‎ی ولای تو اَمن و امان ما

از هر طرف، اگر چه گرفتار فتنه‎ایم
بابِ نجاتِ ما تویی ای مُستعان ما

با دست‎های مادرِ خود دستِ ما بگیر
ما را رها مکن، وسط دشمنان ما

از ما مگیر هیئتِ زهرا و روضه‎اش
بی‎فاطمیه روح ندارد جهان ما

تا تحت ظِلِّ پرچم زهرای اَطهریم
هر جا رَویم می‎شود آنجا جنان ما

با جان، مدافعِ حرمِ زینبیه‎ایم
ای نذرِ عمه جانِ تو پیر و جوان ما

جانا بدونِ لشگرِ خود کربلا مرو
ناقابل است در ره جدِّ تو جان ما

روزی که با ندای «لثارات» می‎رسی
هر هیئت است، لشگرِ صاحب زمان ما