الا امام مبینم سلام آقا جان
امیر خیمه نشینم سلام آقا جان

محرم است و دلم با غم شماست عجین
ز سوز قلب غمینم سلام آقا جان

به ناله‎های سحرهای غرق روضه‎ی تو
ز ناله‎های حزینم سلام آقا جان

اگر که دست ولایت نبود می‎مُردم
تویی به روضه مُعینم سلام آقا جان

خدا به داد دل بیقرار تو برسد
غم تو هست قرینم سلام آقا جان

ز غم چه بر سرت آید به روز عاشورا
که تاب نیست ببینم سلام آقا جان

سر حسین شکسته ولی انگار
شکسته سنگ، جبینم سلام آقا جان

شبیه تو صباح و مساء می گریم
دعای توست، چنینم سلام آقا جان

بیا که کرب و بلا منتظر به قدومت
شه زمان و زمینم سلام آقا جان

بیا که هیئت ما پر ز محسن حججی ست
مرا دعاست همینم سلام آقا جان

برای یاری روز ظهور در صف رزم
تو خود مرا بگزینم سلام آقا جان

فرق دارد به یقین مزه ی احسان حسن
لب ما بوسه نگیرد مگر از جان حسن

زلف خود را به نخ چادر زهرا بسته
هر کسی هست در این دهر پریشان حسن

کرمش دست گدا را به خداوند رساند
سائلان را بنویسید مسلمان حسن

بی حرم هست ولی هر چه حرم زنده از اوست
زائر کرب و بلا هم شده مهمان حسن

عاقبت با مدد حضرت زهرای بتول
مثل ایوان نجف می شود ایوان حسن

سر در باغ حسن نام حسین است فقط
نذر گل های حسین است گلستان حسن

بعد یک عمر فقط زهر توانست شود
مرهم زخم سینه سوزان حسن

ظاهرا زهر شده قاتل او اما نه
کوچه ای تنگ شده نقطه ی پایان حسن

پسرانش همگی گوش به فرمان حسین
علی اکبر همه جا گوش به فرمان حسن

سیزده ساله ولی مثل علی می آید
غیرت الله بود شیر رجز خوان حسن

ماه پاره پسر حضرت نجمه خانوم
جان زهرا و علی، جان حسین، جان حسن

آن کس که سال‎هاست طلبکار ما شده
در وقت مشکلات خودش یار ما شده

هر جا قرار بود بیافتیم به قعر چاه
خیر دعای یار نگهدار ما شده

عمری ست پای غفلت ما غصه می‎خورد
با او چه کرده‎ایم گرفتار ما شده

رحمت بر آن طبیب که حالش به حال ماست
دل بیقرار این دل بیمار ما شده

یک روز فکر توبه و روزی پی گناه
این سرنوشت حال اسف بار ما شده

ما که براش مَحرم اسرار نیستیم
اما همیشه مَحرم اسرار ما شده

امضاء زد و زیارت جدّش به ما رسید
آقا چقدر بانی دیدار ما شده

هر خط ناحیه سند سوز قلب اوست
جمله به جمله آتش نیزار ما شده

«شیب الخضیب» گفته زمین و زمان گرفت
زهرا «بنیّ» گفت دوباره زبان گرفت

هر دلی خرج مسیحای محرم بشود
مرده هم باشد اگر، زنده از این غم بشود

چند وقتی ست برای تو پریشان نشدم
منتظر بود دلم تا که محرم بشود

وای اگر تشنه‌ی دنیا شوم و در اثرش
عطش روضه‌ی تو در دل من کم بشود

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند
تا که اسباب عزای تو فراهم بشود

عرش جارو به روی فرش حسینیه زند
یا باد مشغول تکان دادن پرچم بشود

ماه در روضه‌ی خورشید بسوزد چون شمع
ابر از هُرم لبت بارش نم نم بشود

همه هیچند در این جا همه کاره زهراست
چای حتی اگر او دم بزند، دم بشود

در قیامت به ستون‌های جنان تکیه زند
هر که در سینه زنی قامت او خم بشود

سائل غیرت یاران شهیدم هستم
تا نصیبم سفر خط مقدم بشود

گفت چشمم ز غم جدّ غریبم خون شد
کاش اشک رضوی قسمت من هم بشود

زرهش رفت، عبا رفت، لباسش هم رفت
شب که شد نوبت انگشتر خاتم بشود

خواهرش رفت مرتب بکند او را، اما
این تن پاره محال است منظم بشود

قسم به ماه عزا تکسوار می‎آید
به انتقام حسین آشکار می‎آید

ز بام کعبه ندا می‎دهد «أنا المهدی»
به حجةبن الحسن ذوالفقار می‎آید

قسم به سجده‎ی ظهر امام عاشورا
عزیز فاطمه با اقتدار می‎آید

به بند بند جدای مقطع الاعضاء
به عضو عضو بریده که یار می‎آید

به استخوان شکسته، به دست بی انگشت
شفا دهنده‌‎ی این انکسار می‎آید

به پیکری که به زیر سمّ ستوران رفت
برای یاری او شهسوار می‎آید

به بیقراری زینب به اشک چشمانش
دوای درد دل بیقرار می‎آید

قسم به موی پریشان دختر زهرا
نظام بخش فلک در دیار می‎آید

به اشک صبح و مساء چهارده معصوم
قسم که مرهم لیل و نهار می‎آید

ز غصه هر که گریبان درید جا دارد
که اشک دیده‎ی او زار زار می‎آید

برای آمدنش کار باید کرد
وگرنه با گله از ما نگار می‎آید

خدا نکرده مبادا ببینم از بدی‎ام
سرشک دیده‎ی آن گلعذار می‎آید

من بنده‎ای آزاده‎ام عبدالحسینم
بر عشق تو دلداده‎ام عبدالحسینم

شکر خدا که در مسیر عشق بازی
در دام تو افتاده‎ام عبدالحسینم

تنها نه من آواره‎ی عشق تو هستم
همراه خانواده‎ام عبدالحسینم

این عشق را از والدینم ارث بردم
الحق که بنده زاده‏‎ام عبدالحسینم

چشمان من سرچشمه‎ی جوشان اشک است
رنگ تو دارد باده‎ام عبدالحسینم

وقتی ملک جاروکش این آستان است
من یک غلام ساده‎ام عبدالحسینم

بی‎معرفت‎ها هر چه می‎خواهند بگویند
پای رهت اِستاده‎ام عبدالحسینم

زهرا دعایم کرد تا اینجا رسیدم
در این مسیر و جاده‎ام عبدالحسینم

ای کاش بینم مثل یاران خمینی
در راه تو سر داده‎ام عبدالحسینم

من اربعین کرب و بلا را دوست دارم
آلوده‎ام اما شما را دوست دارم

در هوای وصال در به درم
شاهدم گریه زاری سحرم

جگرت خون شده ز غفلت من
من هم از غصه‎ی تو خون جگرم

اذن داخل شدن که نیست مرا
از در خیمه‎ی تو می‎گذرم

خبرت آنقدر نمی‎آید
تا به دیوار می‎خورد خبرم

یک سلام و علیک هم کافی ست
حالی از من بپرس ای پدرم

بی کسم ای کس همه عالم
به خدا خالی است دور و برم

نده دست کسی مرا آقا
که دخیل تو اَند بال و پرم

به همین روضه‎های ناحیه ات
یک سفر پیش جدّ خود ببرم

تو که هر شب مسافر حرمی
برسان این حقیر را به حرم

بین مقتل چهارده قرن است
مادری داد می‎زند پسرم