ز شوق یار ز پا و ز دست افتادم
کنار سفره ی دلدار مست افتادم

گهی به حال خوش خویش غبطه باید خورد
که از تقرب او هر چه هست افتادم

من آخر ای رفقا مست کربلا بودم
چه شد که از شهدای الست افتادم

هزار بار نشسته کنار من دلبر
ولی همیشه من از این نشست افتادم

به جای آنکه کنم زندگی به سبک امام
به راه قافله ای دوردست افتادم

برای من چه قدر دلبرم بغل وا کرد
اگر چه رحمت خود را نبست افتادم

گهی به چشم خمارش به روی من خندید
و من ز دیدن آن چشم مست افتادم

در وصال گشود و به غمزه گفت بیا
ولی نرفتم و در را که بست افتادم

ز بس که سر به هوایم همیشه دیر آیم
بگیر دست مرا در شکست افتادم

کنار خوان تو حتی لِمَنْ عَصاكَ آید
من از گناه ز بالا و پست افتادم

ببخش و روی مگردان ز نوکر غافل
بیا که سائلم و تنگدست افتادم

دلم خوش است فقط بر نگاه اربابم
و گرنه بی کس و بی پرست افتادم

چه شد که مادر او گفت با تن صد چاک
همین که پیکرت از هم گسست افتادم

سرت به نیزه و از گریه خواهرت افتاد
ببین بُنَیَّ که از ضعف مادرت افتاد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات

این ناله ها دوای درد عجیب من شد
این زخم های کهنه یار و طبیب من شد

یک عمر رفت و یک بار روی تو را ندیدم
هجران بلای جان بود آخر حبیب من شد

دور سرت بگردم عاشق زیاد داری
لیلای من کجایی مجنون رقیب من شد

هر کار نوکرت کرد به کار تو نیامد
نفرین به کار دنیا کارش فریب من شد

دستان خالی ام را سمت خدا گرفتم
«أَمَّنْ یُجیبُ» خواندم اسمت مجیب من شد

در کوی نیکنامان یاد سگ نجف کن
شاید که لطف زهرا آنجا نصیب من شد

گریه برای زخمِ اربابِ تشنه خوب است
این اشکها دوای شام غریب من شد

زینب کنار مقتل در گوش مادرش گفت
صد چشم خیره محو چشم نجیب من شد

جهت سلامتی و تعجیل در فرج آقا امام زمان، شادی روح امام و شهدا و سلامتی رهبر عزیز صلوات