کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را
کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را

ندارد چاره‎ای جز این که بشناسد در این دنیا
صراط مستقیمش را حرامش را حلالش را

خیال معصیت، معصیت است و منتظر باید
نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را

تعجب می‎کنم از عاشقی که بهر یک لذت
به آتش می‎کشد سرمایه‎ی هفتاد سالش را

چگونه ادعای بنده بودن می‎کند آنکه
نمی‎پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را

چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد
روان می‎سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‎هایش مملو از ذکر است
همیشه مغتنم می‎داند از دنیا مجالش را

شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن
از این ترک تعلق یافته راه کمالش را

بسوز ای دل برای غصه‎های عمه سادات
که روی نیزه‎ای کامل شده بیند هلالش را

امان از چوبه‎ی محمل بگو یک زن در این محفل
ببندد بر سر خونین زینب تکه شالش را